Αφορμή για την εντονότερη επίκριση κατά του Χριστού λαμβάνουν αρκετοί από την περί ειρήνης διδασκαλία Του. Ο Χριστός στη θαυμαστή επί του όρους διδασκαλία Του μακάρισε τους ειρηνοποιούς, επειδή θα ονομαστούν γυιοί του Θεού! Λίγο πριν από το πάθος Του απευθυνόμενος στους μαθητές Του είπε: «Εἰρήνην τὴν ἐµὴν δίδωµι ὑµῖν». Διέστειλε κατά τρόπο σαφή την δική Του ειρήνη από την ειρήνη του κόσμου, όμως οι παντοίοι επικριτές Του στάθηκαν ανήμποροι να κατανοήσουν τη διαφορά. Και όχι μόνο δεν κατενόησαν την ειρήνη του Χριστού, αλλά παρανόησαν τον λόγο Του «Φωτιά ήλθα να βάλω στη γη και τι άλλο θέλω , αφού ήδη άναψε;». Εμφορούμενοι από πλείστα όσα ανθρώπινα πάθη, τα οποία υποδαυλίζουν τις συγκρούσεις και ρήξεις διαχρονικά, αδυνατούν να κατανοήσουν τι ακριβώς είναι η ειρήνη που μας προσφέρει ο Χριστός μέσω της σταυρικής Του θυσίας και της αναστάσεώς Του. Οι πόλεμοι, που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα και εξακολουθούν να την αιματοκυλούν, θεωρούνται ως η μεγαλύτερη απόδειξη της παταγώδους αποτυχίας του ευαγγελικού κηρύγματος. Μάλιστα με ιδιαίτερη ικανοποίηση προβάλλονται εκείνοι οι πόλεμοι, οι οποίοι διεξήχθησαν στο όνομα του Χριστού χωρίς να προτάσσεται η λέξη δήθεν. Έχει καταστεί έμμονη ιδέα στους κύκλους της «νέας τάξης πραγμάτων» ότι για τις αιματοχυσίες ευθύνονται διαχρονικά οι θρησκείες και τα έθνη. Γι’ αυτό και στον σύγχρονο δυτικό κόσμο σφοδρή είναι η πολεμική κατ’ αυτών, προκειμένου η ανθρωπότητα να απολαύσει κάποτε μακροχρόνια ειρήνη. Διαβάστε περισσότερα »

Κρίσις στην αρχαία ελληνική γλώσσα σήμαινε δίκη και κατ’ επέκταση καταδίκη. Η καταδίκη συνεπάγεται διαχρονικά δοκιμασία. Έτσι με την πάροδο των αιώνων μεταβλήθηκε και το νόημα της λέξης, ώστε στη νέα ελληνική, αλλά και σε πλείστες όσες ευρωπαϊκές γλώσσες να σημαίνει δοκιμασία. Κατά την περίοδο της νεωτερικότητας τα πάντα ερμηνεύονται με βάση την υλιστική φιλοσοφία. Καθώς αυτή αποδέχεται ως μοναδικό κίνητρο των ανθρωπίνων ενεργειών το οικονομικό, λόγος γίνεται μόνο για οικονομική ή πολιτική (κυβερνητική αστάθεια) κρίσεις. Κάθε άλλο είδος κρίσης έχει χαθεί από τον ορίζοντα και ιδίως η πνευματική, αφού ο όρος, με πλούσιο το περιεχόμενο στην εκκλησιαστική γλώσσα, έχει συρρικνωθεί με την κατάχρηση στους χώρους των γραμμάτων και των τεχνών. Κάπως κατανοητός παραμένει πάντως ο όρος κρίση αξιών, αν και στην εποχή μας έχουν καταφρονηθεί όλες οι διαχρονικά αποδεκτές αξίες. Διαβάστε περισσότερα »

Τριώδιο καλείται στην εκκλησιαστική γλώσσα η περίοδος τριών εβδομάδων προετοιμασίας για την είσοδο στη Μεγάλη Σαρακοστή, η οποία αποτελεί στάδιο πνευματικών αγώνων, ώστε να πανηγυρίσουμε όπως πρέπει τη μεγάλη γιορτή της Αναστάσεως του Χριστού. Στον καιρό μας το Τριώδιο έχει λησμονηθεί ως όρος καθώς έχει υποκατασταθεί από τον όρο Αποκριά. Και Αποκριά, κατά κόσμο, σημαίνει φαγοπότι, γλέντι, χορός, ξεφάντωμα. Βέβαια αν είχαμε σε βάθος γνώση της γλώσσας μας και ενδιαφέρον για τα νοήματα των λέξεων, θα θέταμε στους εαυτούς μας το ερώτημα: Πώς η Αποκριά, που δηλώνει αποφυγή κρεοφαγίας, δηλαδή νηστεία, έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα ξεφάντωμα; Είναι δυστυχώς αυτό δεινή ήττα του εκκλησιαστικού σώματος, ήττα που δεν είναι γνώρισμα των τελευταίων δεκαετιών, όπως πολλές άλλες. Η εκκοσμίκευση είχε ήδη αρχίσει πριν από την παύση των διωγμών κατά της χριστιανικής πίστης. Και συνίστατο η πρωταρχική εκείνη στη διατήρηση ειδωλολατρικών καταλοίπων, τα οποία με περισσή καύχηση οι αντιστρατευόμενοι την Εκκλησία προβάλλουν ως αρχαία παράδοση, ωσάν οι αρχαίοι πρόγονοί μας να μη προσέφεραν τίποτε άλλο στην ανθρωπότητα πέρα από τη λατρεία της Αφροδίτης και του Διονύσου! Διαβάστε περισσότερα »

Ο δυτικός άνθρωπος χαρακτηρίζεται από συμπεριφορά άκρως ιδιόρρυθμη. Καυχάται για την εδραίωση της σκέψης και των αποφάσεών του στην ορθή λογική, παράλληλα όμως διακρίνεται για πλήθος ενεργειών που αποδεικνύουν περίτρανα το αντίθετο. Με την εκπνοή κάθε έτους ετοιμάζεται να υποδεχθεί πανηγυρικά το νέο. Δεν είναι υπερβολικό να γράψουμε ότι οργανώνει θρίαμβο πριν από την εκστρατεία. Έχει τόσο στερέψει από βάσιμη ελπίδα, ώστε να θεωρεί εκ προοιμίου ότι το νέο θα είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Ο Αλμπέρ Καμύ, ο θαυμάσιος αυτός δυτικός διανοούμενος, έγραψε ότι το μέλλον είναι η μόνη υπερβεβαιότητα των ανθρώπων χωρίς Θεό! Και ο δυτικός άνθρωπος απέρριψε τον Θεό και μαζί μ’ Αυτόν και τη βάσιμη ελπίδα. Τι είναι ένα νέο έτος; Διαβάστε περισσότερα »

Ζούμε σε εποχή ενός ιδιότυπου και άκρως επικίνδυνου διωγμού της πίστης προς τον Θεό στον δυτικό κόσμο. Οι διώκτες της πίστης στη διαπίστωση αυτή θα αντιδράσουν με ειρωνικά σχόλια. Γι’ αυτούς δεν υφίσταται διωγμός, καθώς όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα και ουδεμία δίωξη κατά πιστών ενεργείται ούτε απαγόρευση της λατρείας του Θεού υπάρχει, της οποιασδήποτε λατρείας. Απλά ήλθε το «πλήρωμα του χρόνου» να επιβεβαιωθούν οι «προφήτες» της αθεΐας ότι η πίστη σε Θεό είναι κοινωνικό επιφαινόμενο. Χαρακτηρίζει αυτή, κατά την άποψη των αθέων, τα άτομα των προεπιστημονικών κοινωνιών και είναι καταδικασμένη να σβήσει με την πρόοδο της επιστήμης και την θεσμοθέτηση με βάση την «ορθή» λογική. Διαβάστε περισσότερα »