«Ουδείς εστιν ος αφήκεν οικίαν ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέραν ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς, ένεκεν εμού και ένεκεν του ευαγγελίου, εάν μη λάβη εκατονταπλασίονα νυν, εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και πατέρα και μητέρα και τέκνα και αγρούς μετά διωγμών, και εν τω αιώνι τω ερχομένω ζωήν αιώνιον» (Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, Κεφάλαιον 10-ο, στίχοι 29 έως 30).

Είναι αψευδής αυτός ο λόγος του Κυρίου. Σας βεβαιώνω ότι, όταν άφησα τα παιδιά μου και τα εμπιστεύτηκα στον Θεό, Εκείνος τα φρόντισε. Τα παιδιά μεγάλωσαν σωστά και νομίζω ότι εγώ δεν θα μπορούσα να τα φροντίσω τόσο καλά. Και ο Κύριος μου έδωσε εκατό φορές περισσότερα παιδιά. Μου έδωσε όλους εσάς. Μου έδωσε τις καρδιές σας! Διότι γνωρίζω πόσο με αγαπάτε και εγώ ανταποκρίνομαι στην αγάπη σας με τη δική μου θερμή αγάπη. Τόσο πολλά παιδιά μου έδωσε ο Θεός!… Διαβάστε περισσότερα »

Στα παιδικά χρόνια του Κυρίου μας λίγα ευαγγελικά χωρία αναφέρονται. Αλλ’ αυτά τα λίγα είναι σπουδαία και πολύ διδακτικά. Έτσι, για το δωδεκάχρονο Ιησού γράφει λ.χ. ο ευαγγελιστής Λουκάς: «… Και κατέβη μετ’ αυτών και ήλθεν εις Ναζαρέτ και ην υποτασσόμενος αυτοίς» (Λουκ. 2:51).

Το σημείο που τονίζει εδώ ο ευαγγελιστής για το «παιδίον Ιησούν», είναι η υπακοή στους επίγειους γονείς Του. Το ίδιο σημείο, την υπακοή όμως τώρα προς τον ουράνιο Πατέρα, τονίζει και ο απόστολος Παύλος, όταν γράφει για τον Ιησού, μεγάλο πια σε ηλικία: «Γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2:8). Προχωράει μάλιστα ακόμα περισσότερο ο απόστολος, και από την υπακοή αυτή εξαρτά τη σωτηρία του κόσμου: «Ώσπερ γαρ διά της παρακοής του ενός ανθρώπου αμαρτωλοί κατεστάθησαν οι πολλοί, ούτω και διά της υπακοής του ενός δίκαιοι κατασταθήσονται οι πολλοί» (Ρωμ. 5: 19). Διαβάστε περισσότερα »

Εδώ μας μάζεψε η οδυνηρή αίσθηση της αποτυχίας μας στην αγωγή των παιδιών μας. Καμιά εποχή στην Ιστορία δεν μαρτυρείται να είχε τέτοια αποτυχία αγωγής και να το νιώθει τόσο έντονα. Διαβάστε περισσότερα »

Κατά τις επισκέψεις του στην Καπερναούμ και την Ιερουσαλήμ ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έβαζε σε αμηχανία τους Ιουδαίους, προκαλούσε τις λογομαχίες μεταξύ τους, ακόμα και την διχόνοια, λέγοντάς τους για την ενότητά του με τον Θεό Πατέρα. Άλλοι από τους Ιουδαίους, εκπληττόμενοι από τα θαύματά του και το ασυνήθιστο βάθος του λόγου του, ήταν έτοιμοι να αναγνωρίσουν σ’ αυτόν τον Μεσσία τους, ενώ άλλοι έπαιρναν πέτρες για να τον σκοτώσουν. Μια φορά, όταν έγινε μια τέτοια λογομαχία, οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι έστειλαν τους υπηρέτες τους να συλλάβουν τον Ιησού. Όταν οι απεσταλμένοι άκουσαν τον Χριστό τα χέρια τους παρέλυσαν και γύρισαν στο Συνέδριο χωρίς να εκπληρώσουν την διαταγή που τους δόθηκε. Στην ερώτηση γιατί δεν συνέλαβαν τον Ιησού απάντησαν: «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ιω. 7, 46). Ακόμα και σήμερα, μετά από χίλια εννιακόσια και πλέον χρόνια δεν σταματάει η διαμάχη γύρω από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Τα ασυνήθιστα και καταπληκτικά του λόγια σε άλλους προκαλούν την βαθιά αγάπη προς Αυτόν, ενώ άλλοι δεν τα παραδέχονται και αυτά τους προκαλούν την αγανάκτηση. Ο Χριστός στο θαυμαστό και βαθύτατο λόγο του για το αληθινό κλήμα, με το οποίο εννοούσε τον Εαυτό Του, είπε: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν» (Ιω. 15, 5). Αυτοί που δεν πιστεύουν στον Κύριο Ιησού Χριστό μπορούν να πουν: «Δεν κάνουμε εμείς χωρίς την βοήθειά Του τα μεγάλα πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά και τεχνικά έργα». Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν καθόλου το νόημα αυτού του λόγου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτός μίλησε για ένα άλλο πράγμα, μίλησε για έργα άγια και δίκαια, ευάρεστα στον Θεό, τα οποία έχουν την ευλογία Του. Για τα εμπόδια που συναντά κανείς στην πορεία του προς την Βασιλεία των Ουρανών, τα οποία μπορούμε να τα ξεπεράσουμε μόνο με την θεία βοήθεια που μας παρέχει Αυτός. Αυτό το νόημα έχουν και τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλ. 4, 13). Ασφαλώς δεν μιλάει εδώ ο απόστολος για τα γήινα έργα, αλλά για τα έργα εκείνα που κάνει σύμφωνα με την εντολή του Θείου Διδασκάλου του. Για να έχουμε όμως την χαρισματική αυτή δύναμη προς απόκτηση της πνευματικής τελειότητας πρέπει να είμαστε κλήματα του Αληθινού Αμπελιού, να είμαστε πάντα ενωμένοι με τη ρίζα του Αμπελιού, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός και τον κορμό του, που είναι η Εκκλησία του Χριστού. Πρέπει πάντα να τρεφόμαστε από το χυμό της ρίζας του Αμπελιού και του κορμού του για να μην μείνουμε άκαρποι, για να μην μας κόψει ο Αμπελουργός, ο Θεός, για να μην ξεραθούμε και να μην ριχτούμε στη φωτιά, όπως αυτό γίνεται με τους αιρετικούς, οι οποίοι εξαιτίας της υπερηφάνειας αποκόπτονται από τον κορμό του Αληθινού Κλήματος, την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αν όλοι εμείς οι μεγάλοι πρέπει όλη τη ζωή μας να είμαστε στενά ενωμένοι με το Αληθινό Κλήμα, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και να τρεφόμαστε με το ζωοποιό χυμό από τη Θεία Ρίζα, το ίδιο αυτό ισχύει και για τα μικρότερα κλήματα του Αμπελιού, τα πιο μικρά πράσινα φύλλα και τα μικρά τρυφερά άνθη, που ανθίζουν στο άγιο Κλήμα. Αυτά τα άνθη, τα φύλλα και τα μικρά κλήματα είναι τα παιδιά μας, τα οποία φροντίζουμε με τρυφερότητα, τα οποία αγαπάμε σαν την καρδιά μας. Έχουν μεγάλο χρέος και ευθύνη ενώπιον του Θεού εκείνοι οι χριστιανοί, οι οποίοι δεν εκτελούν το ιερό καθήκον τους να προστατεύουν τα μικρά τους παιδιά, και όχι μόνο τα παιδιά αλλά και τα βρέφη, από τους εχθρικούς άνεμους, οι οποίοι μπορούν να τα αποκόψουν από το Κλήμα του Χριστού και να τα πάνε πολύ μακριά και να τα ρίξουν στη σκόνη και στο βόρβορο, όπου θα τα πατήσουν με τα πόδια τους οι εχθροί της ανώτατης αλήθειας και του αγαθού.

Ο Ιωακείμ και η Άννα, οι γονείς της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το είχαν καταλάβει πολύ καλά. Μόνο τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής της μικρής, η οποία είχε εκλεχτεί από τον Θεό για να υπηρετήσει το μέγα μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού, οι γονείς απολάμβαναν την χαρά της ζωής μαζί της και της θερμής αγάπης της. Μόλις αυτή βγήκε από τη νηπιακή ηλικία την οδήγησαν στο Ναό της Ιερουσαλήμ και την άφησαν εκεί, εμπιστεύοντας την αγωγή της στον ίδιο τον Θεό.

Διαβάστε περισσότερα »

Η τόσο σημαντική για την ομαδική συμβίωση κοινωνική αγωγή -επειδή δεν ανήκει στον κόσμο των αφηρημένων εννοιών- διδασκόταν παλαιότερα στα σχολεία ως μέσο άσκησης της ομαδικής ζωής. Περιελάμβανε στοιχεία ανάδειξης του αυτοσεβασμού και του σεβασμού των άλλων στην καθημερινή ζωή. Διδασκόταν επίσης η κοινωνική αγωγή στην οικογένεια από γενιά σε γενιά σε μεγάλο βαθμό με το απτό παράδειγμα, σε βάθος χρόνου. Στη σύγχρονη εποχή η έμπρακτη διδασκαλία τής κοινωνικής αγωγής δεν εξυπηρετείται ούτε στα σχολεία ούτε -δυστυχώς- στην οικογένεια, στον βαθμό που είναι από τα σύγχρονα δεδομένα απαιτητή. Διαβάστε περισσότερα »