Αβραμίδης

Ευθανασία και… «Ευθανασία» (εκτός και εντός εισαγωγικών) (Αθανάσιος Αβραμίδης, Καρδιολόγος, Καθηγητής Παθολογίας του Παν/μίου Αθηνών)

Άλλοτε η ευθανασία είχε την έννοια του καλού, του έντιμου, του ευτυχισμένου θανάτου, ή του ήρεμου, του αιφνίδιου χωρίς αγωνία και πόνους θανάτου, ή του ένδοξου, π.χ. για την Πατρίδα ή για την Πίστη, με την έννοια της θυσίας. Αυτή την έννοια γνώριζε ο κόσμος, με το «εύ-καλώς θνήσκειν», ως ευθανασία.

Αυτή είναι η χωρίς εισαγωγικά ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ!

Σήμερα, η λέξη ευθανασία σημαίνει κάτι το διαφορετικό. Ο Francis Bacon, (1561-1626) μετέφερε την ελληνική λέξη ευθανασία στην αγγλική γλώσσα (Euthanasia) με τη σημασία της «επισπεύσεως του θανάτου, για να τεθεί τέρμα σε μια ζωή γεμάτη πόνο και ταλαιπωρίες».

Ως «ευθανασία» νοείται σήμερα: «η ηθελημένη θανάτωση ανιάτου, με τη συναίνεσή του ή χωρίς αυτήν, προς ανακούφιση ή απολύτρωσή του από την επιθανάτια οδυνηρή αγωνία, από αφόρητους πόνους που τα υπάρχοντα θεραπευτικά μέσα αδυνατούν να καταπραϋνουν». Με άλλα λόγια, πρόκειται για «μέθοδο προκλήσεως του θανάτου για κάποιους λόγους».

Αυτή είναι η εντός εισαγωγικών ευθανασία!

Διαβάστε περισσότερα »

Κριτική στο βιβλίο «’’Εγκεφαλικός θάνατος’’ και Μεταμοσχεύσεις Οργάνων» (ιατρική και φιλοσοφική θεώρηση)» (Αθανάσιος Β. Αβραμίδης, Καθηγητής Ιατρικής)

3η έκδο­ση, Εκδ. «Aγιοτόκος Καππαδοκία», 2008. Σελί­δες 197

Ο κ. Κ. Καρακατσάνης είναι καθ. Πυρηνικής Φυσικής τής Ια­τρικής Σχολής στο Α.Π.Θ. Ενδιατρίβει δε συστηματικώς από 28/ετίας στο θέμα τού λεγο­μένου «εγκεφαλικού θανάτου», ανασκοπών συστηματικώς την διεθνή βιβλιογραφία επί του θέ­ματος. Αντιμετωπίζει, μάλιστα, το θέμα με απόλυτη υπευθυνότητα. Γι’ αυτό και έθεσε την μελέτη του αυτή υπό την κρίση δέκα ειδημό­νων καθηγητών τού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι, όπως αναφέρει στη δεύτερη έκδοσή της, με τις «εύστοχες πα­ρατηρήσεις τους» βοήθησαν στην αρτιότερη ολοκλήρωσή της. Διαβάστε περισσότερα »

Μεταμοσχεύσεις και Εκκλησία (Αθανάσιος Αβραμίδης, Καθηγητής Παθολογίας Παν/μίου Αθηνών)

Η θαυμάσια επινόηση των μεταμοσχεύσεων από άνθρωπο σε άνθρωπο, σχετίζεται άμεσα με τη ζωή και τον θάνατο του δότη. Από τους διαφόρους ορισμούς του «βιολογικού θανάτου», ως πληρέστερος θεωρείται εκείνος κατά τον οποίο έχει επέλθει το μη ανατάξιμο τέλος της βιο­λογικής ζωής. Κατ’ αυτόν: «Ενας άνθρωπος ο οποίος υπέστη είτε, α) μη αναστρέψιμη παύση της κυκλοφορικής και ανα­πνευστικής λειτουργίας, είτε β) μη αναστρέψιμη παύση όλων των λειτουργιών ολοκλήρου του εγκεφάλου συμπεριλαμβανομένου και του εγκεφαλικού στελέχους, είναι νεκρός. Ο ορισμός αυτός πρέπει να εφαρμόζεται σύμφωνα με τους παραδεδεγμένους ιατρικούς κανόνες. Η Ιατρική επι­στήμη κατέληξε στο ότι ο θάνατος μπορεί να ορισθεί επακριβώς είτε με καρδιοαναπνευστικά είτε με νευρολογικά κριτήρια». Με τον ορισμό αυτόν, είναι ευχερώς κατανοητοί και οι λόγοι για τους οποίους, τόσο ο «θά­νατος του εγκεφαλικού στελέχους», όσο και ο «εγκεφαλικός θάνατος» είναι ανεπαρκείς ως ορισμοί προκειμένου ένας άνθρωπος να χαρακτηρίζεται ως «νεκρός». Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος μελετά επισταμένως τα θέματα των Μεταμο­σχεύσεων. Υπήρξαν όμως και κάποιες «αστοχίες» εκ μέρους της, οι οποίες και επισημάνθηκαν στην παρούσα μελέτη. Αυτό δε και ως ανταπόκριση στην υπόδειξή της, να υπάρξουν και άλλες σκέψεις για την τελική διαμόρφωση της εκκλησιαστικής τοποθετήσεως της Ιεράς Συνόδου επί του θέματος των μεταμοσχεύσεων, αλλά και για την περισσότερο ορθή, κατά το δυνατόν, προ­ώθηση των μεταμοσχεύσεων.

Εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ», 2007, σελ. 110

Διαβάστε περισσότερα »

Προβληματισμοί από τις βασικές θέσεις επί της ηθικής των μεταμοσχεύσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (Αθανάσιος Β. Αβραμίδης, , Καρδιολόγος – Καθηγητής Παθολογίας Παν/μίου Αθηνών)

1. Για τον «εγκεφαλικό θάνατο» διαβάζουμε στο βιβλίο της Ι.Σ.Ε.Ε. «Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις» (1) στο άρθρο 12, σ. 25: «Η Εκκλησία σέβεται και εμπιστεύεται την ιατρικήν έρευναν και κλινικήν πράξιν. Διά τον λόγον αυτόν, αν και δεν είναι αρμοδία, θα ημπορούσε να δεχθή την διεθνώς ομόφωνον άποψιν ότι ο εγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται με το αμετάκλητον βιολογικόν τέλος του ανθρώπου». (Σημείωσή μου: σε όλα τα άρθρα των βασικών αυτών θέσεων παραμένει αμετάβλητη η γραφή του κειμένου της Ι.Σ.Ε.Ε.).

Διαβάστε περισσότερα »

Η … Ομοιοπαθητική υπό το πρίσμα της Ιατρικής Επιστήμης (Αθανάσιος Αβραμίδης, Καρδιολόγος – Καθηγητής Παθολογίας Παν/μίου Αθηνών)

Ιδρυτής της Ομοιοπαθητικής θεωρείται ο Γερμανός ιατρός Samuel Hahnemann (1755 – 1843), από το Μέϊσεν της Σαξονίας, αν και, πολύ πριν από αυτόν, ο Stahl ήταν εκείνος ο οποίος υποστήριξε την πεποίθησή του, ότι: «η αρρώστια γιατρεύεται και εξαφανίζεται με φάρμακα, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν μια παρόμοια διαταραχή, (Similia Simibiliis Curentur) και όχι με τα αντίθετα (Contraria Contrariis Curentur), που χρησιμοποιεί η κλασική ιατρική». Όχι δε μόνον, διότι: κατά τους μελετητές της Ομοιοπαθητικής, κάτι ανάλογο εμπεριείχετο στην τέχνη της μαγείας, με τον αρχαίο ινδό θεραπευτή να βασίζεται στην «ομοιοπαθητική μαγεία»˙ είναι επίσης διατυπωμένο από τον Ιπποκράτη στο «Περί τόπων των κατ’ άνθρωπον», από τον Κέλσιο, τον Πλίκο, τον Παράκελσο, τους αλχημιστές με την «Αρχή των Υπογραφών» και άλλους. Καθιερώθηκε όμως να θεωρείται ο Hahnemann ως ο ιδρυτής της, κυρίως ύστερα από το βιβλίο του «Organon der Rationallen Helkunde», το 1810 [1,3]. Στο βιβλίο του όμως «Όργανον της Θεραπευτικής Τέχνης», με τους 291 «αφορισμούς», (αφ.) ή «δόγματα» ή «κανόνες» ή «αρχές» ή «κώδικες», γίνεται αναφορά σε θεραπευτική μέθοδο απλώς, και όχι σε κάποιο διαφορετικό είδος ή ειδικότητα ιατρικής, πράγμα το οποίο δεν συνέχισαν οι μεταγενέστεροι.

  

(Εκδόσεις “Υπακοή”)

Διαβάστε περισσότερα »