– Τὶ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ;
– Μεγάλο τὸ χρέος τῶν ἀνθρώπων νὰ δοξάζουν τὸν Θεόν.
– Ἕναν ἄρχοντα οὔτε ὅποτε θέλει κανείς, οὔτε ὁ ὁποιοσδήποτε μπορεῖ νὰ πλησιάσει. Τὸν ἴδιον τὸν Θεόν – διὰ τῆς προσευχῆς – ὁ ἄνθρωπος πλησιάζει, ὅταν θέλει καὶ ζητεῖ ὅ,τι θέλει. Καὶ Αὐτὸς ὑπόσχεται νὰ δώσει τὰ ζητούμενα! Πολλὲς φορὲς ζητοῦμε αὐτὸ ποὺ μᾶς βλάπτει, ἀλλὰ λαμβάνουμε ἐκεῖνο ποὺ μᾶς συμφέρει.
– Πολλὲς φορὲς μιὰ σύντομη δέηση δικαιώνει τὸν ἁμαρτωλὸ (τελώνης) καὶ τὸν σώζει (ληστής)!
– Γιατὶ ὅμως κάποιες φορές, παρότι προσευχόμαστε μὲ πίστη (;) καὶ κατάνυξη (;), δὲν λαμβάνουμε τὸ ποθούμενον;
– Τὴν προσευχή, ποὺ λαλεῖ τὸ στόμα μας, τὴν ἀκούει ἡ ψυχή μας;
– Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ προσευχηθεῖ καὶ ὁ νοῦς του νὰ μένει ἀσάλευτος καὶ στὸν Θεὸν προσηλωμένος, χωρὶς νὰ σκέφτεται τὶς βιοτικὲς μέριμνες καὶ τὶς κοσμικὲς ὑποθέσεις;
– Πόσο εὔκολο εἶναι νὰ συμφωνεῖ ὁ προφορικὸς λόγος μὲ τὸν ἐνδιάθετο;
