Ο Μέγας Βασίλειος, ένας από τους μεγαλύτερους Πατέρες της Εκκλησίας, υπήρξε μια μορφή που ταλαιπωρήθηκε σφοδρά από τον σωματικό πόνο σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Τα κείμενά του δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τη σωματική του κατάσταση: «Επειδή μοι κατά φύσιν ην το νοσείν» (επειδή μου ήταν φυσικό να είμαι άρρωστος), ομολογούσε. Οι ασθένειες διαδέχονταν η μία την άλλη, και ο ίδιος περιέγραφε την αδυναμία του με συγκινητική ειλικρίνεια: «Ασθένειαι εξ ασθενειών διαδέχονται ημάς».

Το παράδειγμα του Μεγάλου Βασιλείου: Όταν η ασθένεια γίνεται πνευματικό εργαλείο

Η απατηλή γοητεία του ψεύδους (Τασούλα Καραϊσκάκη)

Τα γεγονότα συχνά μιλούν μόνο τη γλώσσα του μεταδότη τους. Και όσο πιο απειλητική ή σκανδαλιστική είναι αυτή, τόσο αυξάνεται η στίλβη τους: π.χ. φλέγεται τα καλοκαίρια η Μεσόγειος, η Ακρόπολη κατεβάζει ρολά, κλείνουν ισπανικές παραλίες εξαιτίας του μπλε δράκου. Και διαμορφώνουν τάσεις. Όπως τη στροφή του τουρισμού σε βορειοευρωπαϊκά «coolcations» (cool+vacation). Ήδη ανησυχούν σε Νορβηγία και Ισλανδία μήπως πληγούν από τον υπερτουρισμό τα άλλοτε γαλήνια μέρη τους.
Ο φόβος τής τεχνολογικής αποστασίας (Αλέξανδρος Κατσιάρας)

Ἀπὸ τὶς πρῶτες κιόλας ἡμέρες τῆς Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης, στὰ τέλη τοῦ 18ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰώνα, ἡ εἴσοδος τῶν μηχανῶν στὴν ἀνθρώπινη ἐργασία καὶ καθημερινότητα προκάλεσε ἀντιδράσεις φόβου καὶ ἀντιστάσεως. Στὴν Ἀγγλία, π.χ., οἱ Λουδῖτες ἔσπαγαν καὶ κατέστρεφαν τὶς ὑφαντουργικὲς μηχανές (1811-13), φοβούμενοι πὼς αὐτὲς οἱ κατασκευὲς θὰ ἀντικαθιστοῦσαν τὸν ἀνθρώπινο μόχθο, κάνοντας τὸν ἐργάτη περιττό. Ἡ ἀγωνία αὐτή, ποὺ ἡ ἱστορία ἀπέδειξε ἐν πολλοῖς βάσιμη, εἶχε κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ διάσταση. Πέρα ἀπὸ αὐτὲς ὅμως, ἐδῶ θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνησυχία, ποὺ συνοδεύει τὴν τεχνολογικὴ πρόοδο: τὸν φόβο, πὼς κάποτε οἱ ἴδιες οἱ μηχανές θὰ παύσουν νὰ ὑπακοῦν στὸν «δημιουργό» τους.
Η θεία Λειτουργία ως θεολογική ιερουργία (Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους)

«ημών σύμφωνος η γνώμη τη ευχαριστία και η ευχαριστία βεβαιοί την γνώμην»
Άγιος Ειρηναίος, Ρ.G. 7,1028
1. «Μη τύπος αλλά πράγμα θυσίας η τελετή» (Καβάσιλα, Περί Θείας Λειτουργίας)
Η Θεία Λειτουργία φθάνοντας στην αγία Αναφορά γίνεται μια καθολική δοξολογία: «Άξιον και δίκαιον Σε υμνείν, Σε ευλογείν, Σε αινείν, Σοι ευχαριστείν, Σε προσκυνείν». Μέσα στον αίνο τούτο και την ευχαριστία γνωρίζομε τη θεολογία, αποκαλύπτεται η κοσμογονία.
Οι τρεις αγωνίες του ανθρώπου και η υπέρβασή τους (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών)

Έφθασε στο τέλος της η περίοδος των θερινών διακοπών και καθένας επανέρχεται στις καθημερινές ασχολίες και κοπιώδεις εργασίες του με τα ποικίλα προβλήματά τους.
Οι βασικές, όμως, αγωνίες που διακατέχουν τον άνθρωπο συνεχώς, χωρίς να γνωρίζουν διακοπές, είναι τρεις. Η πρώτη είναι η αγωνία του επερχομένου θανάτου. Η δεύτερη είναι η αβεβαιότητα και το ευμετάβολο της προσκαίρου αυτής ζωής. Και η τρίτη είναι η απαλλαγή από τις ενοχές.