Παραθέτουμε ένα παλαιό κείμενο του π. Βασιλείου Γοντικάκη -επί σειρά ετών Καθηγούμενος των μονών Σταυρονικήτα και Ιβήρων του Αγίου Όρους- του 1979, που σαράντα και πλέον χρόνια μετά, διδάσκει και προβληματίζει
(Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ)

Άγιον Όρος και δρόμοι (Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης)

Οικογένεια ή επάγγελμα: Διλήμματα παρεπιδήμων (Κώστας Ε. Τσιρόπουλος)

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν γεννηθεί μέσα στον κόσμο. Με το σώμα του το ίδιο και με τις αισθήσεις του βεβαιώνεται πως ζει. Και αργότερα, με την συνείδησή του, πως υπάρχει. Και με την ψυχή του, πως είναι. Σπάνια, μέσα στην ιστορία τού κόσμου, ο άνθρωπος κατορθώνει, εγείροντας και συγκρατώντας σε αγρυπνία όλες του τις δυνάμεις, σώματος, νου, καρδιάς και ψυχής, να βιώσει το υπάρχειν στην πληρότητά του. Για τούτο και σπάνια, συνειδητοποιεί την τραγική οδύνη τής καταστατικής ως όντος μοναξιάς του. Μιας μοναξιάς που εκκινά από το φλογώδες μυστήριο της σύλληψής του για να καταλήξει, απαρέγκλιτα, στο βουβό μυστήριο της αποχώρησής του, του θανάτου. Διαβάστε περισσότερα »
Η μετάνοια ως μονόδρομος για την αντιμετώπιση της σύγχρονης αποστασίας (Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου, Προηγούμενος Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου)

Ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ φυσική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, καθώς ἔτσι δημιουργήθηκε ἐξ ἀρχῆς ἀπό τόν Θεό. Ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Ἐποίησεν οὖν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον ἄκακον, εὐθύν, ἐνάρετον, ἄλυπον, ἀμέριμνον, πάσῃ ἀρετῇ κατηγλαϊσμένον, πᾶσιν ἀγαθοῖς κομῶντα..»[1] Διαβάστε περισσότερα »
Οι χρησμολόγοι (Σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος)

Ἀπό τότε πού ἔγινα Κληρικός, πρίν πενήντα χρόνια (τό 1971) καί ἐρχόμουν σέ ἐπικοινωνία μέ διαφόρους Χριστιανούς, ἕνα ἀπό τά θέματα πού ἀντιμετώπιζα ἦταν ἡ χρησμολογία, πού σημαίνει τήν διατύπωση κάποιου χρησμοῦ, κάποιου μελλοντικοῦ γεγονότος, πού δίνεται ἀπό διαφόρους χρησμολόγους.
Από το Συναξάρι – Ο άγιος Βαάστ, επίσκοπος Αράς

Όταν ο Χλοδοβίκος μπήκε θριαμβευτής στη Γαλατία μετά τη νίκη του επί των Αλαμανών στο Τολμπιάκ (490), πέρασε από την πόλη Τουλ της Λωραίνης· και καθώς επιθυμούσε να εκπληρώσει το τάμα που είχε κάνει να ασπασθεί τον χριστιανισμό, ζήτησε να συναντήσει κάποιον άνθρωπο ικανό να τον διδάξει. Του συνέστησαν τότε τον ιερέα Βαάστ (Βεντάστ ή Γκαστόν) που είχε αρχικά ζήσει σαν ερημίτης και που όλοι θεωρούσαν έναν αληθινό άγγελο επί της γης. Ο Χλοδοβίκος τον πήρε μαζί του και όπως συνέβη με τον Φίλιππο και τον ευνούχο της βασίλισσας της Αιθιοπίας (βλ. Πράξ. 8), ο Βαάστ κατήχησε τον βασιλιά καθ’ οδόν, επιβεβαιώνοντας τη διδαχή του με τη θεραπεία ενός τυφλού.