Ο άγιος πατήρ ημών Γρηγόριος, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο Παλαμάς και θαυματουργός [1], γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, το 1296. Οι γονείς του, αριστοκράτες που είχαν μετοικήσει από τη Μικρά Ασία μπροστά στον κίνδυνο της εισβολής των Τούρκων, ανήκαν στην αυλή του ευσεβούς αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου (1282-1328). Παρά το υψηλό του αξίωμα, ο πατέρας του Κωνσταντίνος ήταν άνθρωπος αφοσιωμένος στον Θεό και την προσευχή, και του συνέβη κάποτε, την ώρα που βρισκόταν στη Σύγκλητο, να μην ακούσει τον αυτοκράτορα που του απηύθυνε τον λόγο· τόσο πολύ βυθισμένος ήταν στην προσευχή! Εκοιμήθη όταν ο Γρηγόριος ήταν ακόμη νέος, αφού ενεδύθη το μοναχικό Σχήμα. Η γυναίκα του, Καλλονή, επιθυμούσε επίσης να γίνει μοναχή, αλλά περίμενε να εξασφαλίσει τη μόρφωση των επτά παιδιών της. Εμπιστεύθηκε το μεγαλύτερο, τον Γρηγόριο, στους καλύτερους δασκάλους των θύραθεν επιστημών και εκείνος σε μερικά χρόνια απέκτησε τέλεια γνώση της φιλοσοφικής σκέψεως· σε βαθμό, μάλιστα, που ο δάσκαλός του νόμιζε ότι άκουγε τον ίδιο τον Αριστοτέλη! Παρά τις διανοητικές του επιτυχίες, ο νέος αυτός δεν είχε στραμμένο το ενδιαφέρον του παρά στα πράγματα του Θεού. Σύχναζε στους ονομαστούς μοναχούς της Βασιλεύουσας και έκαμε πνευματικό του πατέρα τον Θεόληπτο Φιλαδελφείας [2], ο οποίος τον εισήγαγε στην ιερά νήψη και τη νοερά προσευχή.
Από το Συναξάρι – Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο θαυματουργός, ο Κήρυξ της Χάριτος και του Φωτός
«Σαπίλα» (Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος)
Συγκλονισμένη ἡ κοινή γνώμη παρακολουθεῖ τίς συνεχεῖς καί συγκλονιστικές ἀποκαλύψεις σχετικά μέ τό κύκλωμα τῆς παιδεραστίας καί τῆς μαστροπείας σέ συνδυασμό μέ τίς μεθόδους βιασμοῦ ἀνηλίκων. Ἐκεῖνο πού ἄκουσα ἐπανειλημμένως ἀπό τούς δημοσιογράφους καί τούς ἀναλυτές τῆς ἐπικαιρότητας εἶναι ἡ λέξη «σαπίλα», ὅτι σάπισε ἡ κοινωνία. Σέ ἐφημερίδα πανελλαδικῆς ἐμβέλειας τέθηκε τό ἐρώτημα: «Γίναμε κοινωνία τεράτων;» (Τό Βῆμα 16-10-2022).
Μνήμη Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που εκφωνήθηκε στις 13-11-2000
α) Η απόδοση τιμής προς τον Χρυσορρήμονα Πατέρα της Εκκλησίας μας
β) Ερμηνεία της προτάσεως της Θείας Λειτουργίας του Ιερού Χρυσοστόμου: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε» Διαβάστε περισσότερα »
Κυριακή Η΄ Λουκά: Η παραβολή του καλού Σαμαρείτου – Η Εκκλησία ως πανδοχείον, ιατρείον, κιβωτός σωτηρίας (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
[Λουκά 10, 25-37]
(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία που εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 15-11-1981)
Και μόνη, αγαπητοί μου, η παραβολή του καλού Σαμαρείτου, που ηκούσαμε σήμερα στην ευαγγελικήν περικοπήν, αν εγράφετο, μαζί με την άλλη παραβολή του ασώτου υιού, θα ήτο αρκετό να μας δώσει ένα θαυμάσιο διάγραμμα της πτώσεως του ανθρώπου, της αγάπης του Θεού και της σωτηρίας του ανθρώπου. Διαβάστε περισσότερα »
Σύνοψη του Σύμπαντος (Νίκος Τουλαντάς)
Φαντάζομαι μία πολιτισμική περίσταση «απ’ το μέλλον». Φαντάζομαι μία οπερική σκηνή, ένα έργο, μέγα και θαυμαστό. Ένα κοινό που όχι μόνο παρεβρίσκεται, αλλά συμμετέχει στο έργο. Ένα κοινό, μέρος ενός έργου που δε θα παιζόταν αν δεν υπήρχε έστω κι ένα πρόσωπο εκτός των λειτουργών-εκτελεστών του έργου. Τί επίπεδο θα είχε μία τέτοια όχι μόνο παράσταση, αλλά παράσταση συμπαράστασης θεατών, σεναριογράφων, σκηνογράφων, συνθετών, ηθοποιών, μουσικών! Ένα έργο που σηκώνει το παν. Που μιλά γι’ αυτό, με τη χάρη και τη δύναμη αυτού.
«Σύνοψη του σύμπαντος» ήταν το παρατσούκλι της Σορβόννης (Εύα Κιουρί, Μαρία Κιουρί). Όταν έπεσα πάνω στην πληροφορία, αυτομάτως μεταφέρθηκα σε μία επαφή που μου είχε τύχει, κάποτε (2018), στο κέντρο της Αθήνας: Διαβάστε περισσότερα »
