Όσο ακόμη αντιτασσόμαστε στην βάναυση παραβίαση του Μέτρου στην πατρίδα μας σε κάθε επίπεδο μα, ειδικότερα, και σε αυτό πια του βάρβαρου υπερτουρισμού των “κοσμικών” νησιών του Αιγαίου μας, εκεί, όπου η υπερφίαλη αυθάδεια της παντός είδους υπερβολής, του παντελώς αλόγου κόστους, της αναιδούς τρυφηλότητας, της κωμικής πολυτέλειας, της υπερκομψευόμενης μπαναλαρίας, της γραφικής μαλθακότητας των ρωμαϊκού τύπου ανακλίντρων και μιάς ολοφάνερης ανίας που δεν χορταίνει διότι πρωτίστως δεν διψά, ας έχουμε κατά νου μιά – δύο γιγαντιαίες κουβέντες του Ελύτη, μπας και καταλάβουμε σε τι χώματα πατάμε, μήπως και ξαναζωντανέψει η ανάγκη μας να ψηλαφούμε την ομορφιά στην απλότητα:
«Η Ελλάδα είναι η χρυσή χώρα της Λιγοσύνης που αχρηστεύει την αξία του αριθμού». Ή πώς σε τούτον εδώ τον τόπο, ακόμη και στα βάναυσα χρόνια της Τουρκοκρατίας, «… το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιάν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων.»
