Μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς κυβέρνησης στὴν πρωτοβουλία τῆς διευθύντριας τῆς Ἐθνικῆς (Σημ.: τρόπος τοῦ λέγειν) Πινακοθήκης ἐπανῆλθαν τὰ βλάσφημα ἔργα σὲ αὐτὴν καὶ μάλιστα μὲ αὐξημένα μέτρα προστασίας καὶ ἀσφαλείας, λὲς καὶ πρόκειται γιὰ τὴν «Τζιοκόντα» τοῦ Λεονάρντο Ντὰ Βίντσι. Τὸ σύνθημα «Ἡ Τέχνη ἢ εἶναι ἐλεύθερη ἢ δὲν ὑπάρχει» δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν ἔκθεση τῶν συγκεκριμένων ἔργων στὴν «Ἐθνικὴ» Πινακοθήκη, ἀλλὰ ἀκούγεται ἀπὸ τὰ μεγάφωνα τοῦ συστήματος. Οἱ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν τὸν ὀρυμαγδὸ τῆς κυριαρχούσας ἰδεολογίας τῶν «προοδευτικῶν κύκλων», οἱ ὁποῖοι μὲ ἔνταση ἐπιδιώκουν τὰ κατ’ αὐτοὺς «ἀνθρωπάρια» νὰ δεχθοῦν τὶς ἀπόψεις τους, ὅτι 2+2=5 καὶ νὰ ἀγαπήσουν τὸν «Μεγάλο Ἀδελφό», ὅπως τὸν περιγράφει ὁ Ὄργουελ στὸ ἔργο του «1984». Εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν ἐνδιαφέρει τοὺς ἀντιθέους νὰ διορθώσουν τὸν κόσμο. Μέλημά τους νὰ καταστρέψουν ὅ,τι δημιούργησε ὁ Ἑλληνισμὸς τὰ περίπου 3.000 χρόνια τῆς δημιουργίας του.

Τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς κυριαρχούσας ἰδεολογίας εἶναι ἡ ὑποκρισία! Τὴν ὥρα ποὺ μιλᾶνε γιὰ ἐλευθερία στὴν Τέχνη, ταυτόχρονα ἀπορρίπτουν νὰ ἐκτεθεῖ στὸν ἐξωτερικὸ χῶρο τῆς «Ἐθνικῆς» Πινακοθήκης τὸ περίφημο γλυπτό τῆς Μαρίας Κάλλας, τοῦ γνωστοῦ ἀνὰ τὴν ὑφήλιο καλλιτέχνη Νίκου Φλώρου, μὲ τὶς σημαντικὲς διακρίσεις καὶ τὰ πολλὰ διεθνῆ βραβεῖα. Ἐσωτερικὰ φυλάσσονται τὰ βλάσφημα ἔργα, ἐνῶ τὸ γλυπτὸ τοῦ Νίκου Φλώρου ἀπαγορεύεται νὰ ἐκτεθεῖ στὸν ἐξωτερικὸ χῶρο τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης! Εἶπε ὁ ἴδιος ὁ καλλιτέχνης στὸν Κωνσταντῖνο Μούσσα τοῦ «Sapere Aude»: «Αὐτὸ ποὺ ζήτησα ἦταν δύο μέτρα ἐξωτερικοῦ χώρου. Οὔτε ἐπιχορηγήσεις, οὔτε χρήματα. Τίποτα. Ζητοῦσα μόνο λίγο χῶρο νὰ παρουσιάσω τὴ Μαρία Κάλλας μὲ μία ταυτότητα ἑλληνική, μὲ τὴ σημαία νὰ τὴν περιβάλλει… Ὅμως παντοῦ εἰσέπραξα ἄρνηση». Σημειώνεται ὅτι μετὰ τὴν ἄρνηση τῆς «Ἐθνικῆς» Πινακοθήκης καὶ ἄλλων πολιτισμικῶν φορέων τὸ ἔργο παρουσιάστηκε στὴ Βενετία, μὲ ζεστὴ ὑποδοχὴ ἀπὸ τοὺς φορεῖς τῆς πόλης καὶ μὲ παρουσία πλήθους ἀνθρώπων. Ἀκολουθεῖ παρουσίαση τοῦ ἴδιου ἔργου στὴ Ρώμη, στὸ Παρίσι, στὴ Βιέννη, στὴ Λισαβόνα καὶ στὴ Νέα Ὑόρκη…

Καὶ δὲν εἶναι μόνο αὐτό. Τὸ 2025 ὁ Νίκος Φλῶρος προσέφερε στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη ΔΩΡΕΑΝ ἔργα του ἀπὸ τὴν ἔκθεση «Ἥρωες ἀπὸ μέταλλο – 1821», ἀλλὰ καὶ τοῦ ἔργου ἀξίας δεκάδων χιλιάδων Εὐρὼ «Ἑλληνικὴ σημαία». Παρόλα αὐτὰ ἡ σημερινὴ διεύθυνση τῆς «Ἐθνικῆς» Πινακοθήκης ἀγνόησε τὸν καλλιτέχνη, ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ἡ Wikipedia. Μάλιστα ὁ Φλῶρος εἶχε ἐκφράσει τὴν ἐπιθυμία νὰ δωριστεῖ τὸ συγκεκριμένο ἔργο ἀκόμη καὶ ἂν τοποθετοῦνταν στὸ ντεπὸ (ἀποθήκη) γιὰ τὴν περίπτωση μελλοντικῆς ἀξιοποίησης. Καὶ πάλι εἰσέπραξε ἄρνηση.

Προφανῶς τὸ ποιὰ ἔργα θὰ ἐκτεθοῦν εἶναι μέρος «τῆς ἐλευθερίας τῆς Τέχνης», ὅπως τὴν ἐννοοῦν οἱ ὑπεύθυνοι τῆς Πινακοθήκης, οἱ διάδοχοι τοῦ Καλλιγᾶ καὶ τῆς Πλάκα… Σημειώνεται ὅτι ὁ κατασκευάσας τὰ βλάσφημα ἀνοσιουργήματα παραδέχθηκε ὅτι τὰ «ἔργα τέχνης» του, ποὺ ἐκτίθενται στὴν «Ἐθνικὴ» Πινακοθήκη, εἶναι προϊόντα τῆς ἰδεολογίας του. Σὲ ἐπικοινωνία ποὺ εἶχε μαζί του ἡ Κριστὶν Στάρμεϊ τῆς «Καθημερινῆς» (11/3/2025, σελ. 15) εἶπε: «Ὁ καλλιτέχνης ἔχει δικαίωμα νὰ ἐκφράσει τὴν προσωπική του ἄποψη, νὰ ἀντιδράσει καὶ νὰ θέσει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὰ δικά του ἐρωτήματα π.χ. στὸ ἄκουσμα ὅσων πολέμων γίνονται μὲ δικαιολογία τὴν καθαρότητα καὶ τὴ δικαιοσύνη τοῦ ἐνίοτε (sic) Θεοῦ. Πῶς ἡ κοινωνία (πολιτικὴ) χρησιμοποιεῖ τὴ θρησκεία γιὰ νὰ συντονίσει καὶ νὰ μαντρώσει τὶς μάζες μὲ ἀπειλές, φόβο καὶ σκοταδισμό». Ὁ ἄνθρωπος εἶναι προφανὲς ὅτι βρίσκεται ἀκόμη στὸ κομμουνιστικὸ μανιφέστο τοῦ Μάρξ.

Τὸν ἐνόχλησαν καὶ οἱ στρατιωτικοὶ ἅγιοι. Τοῦ δημιουργοῦν «τεράστια ἀπορία πῶς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μεταφέρουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τῆς εἰρήνης, τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἁρμονίας, ἐφόσον οἱ ἴδιοι εἶναι ἱκανοὶ νὰ σκοτώνουν, μάλιστα πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀνῆκαν σὲ τάγματα ἐφόδου καὶ εἶχαν διακριθεῖ γιὰ τὰ πολεμικά τους κατορθώματα…». Ἡ ἀναφορὰ σὲ τάγματα ἑφόδου, πιθανὸν ἀπὸ ἄγνοια, ἔχουν ἀναφορὰ στὸν παραστρατιωτικὸ μηχανισμὸ τοῦ Χίτλερ καὶ τῶν Ναζὶ καὶ ὄχι στὸν 4ο αἰώνα… Τὰ ὅσα γράφει περὶ τῶν στρατιωτικῶν ἁγίων Μαρτύρων δείχνουν ὅτι ἔχει παντελῆ ἄγνοια τῆς Ἁγιολογίας. Δὲν διερωτήθηκε καν γιατί αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν Ἅγιοι καὶ ὀνομάστηκαν Μάρτυρες καὶ Μεγαλομάρτυρες. Ὁ ἴδιος μπορεῖ νὰ ἀγνοεῖ τὴν Ἱστορία καὶ νὰ μὴν τὸν ἐνδιαφέρει ἂν τὰ ὅσα δηλώνει τὸν ἐκθέτουν. Ἡ διευθύντρια ὅμως τῆς «Ἐθνικῆς» Πινακοθήκης δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζει τὴν ἱστορία λ.χ. τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀλλὰ καὶ γενικὰ τὴν πνευματικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ κρίνει τὴ διαφορὰ τοῦ ἔργου τέχνης ἀπὸ τὴν ἰδεολογικὴ καρικατούρα; Κατὰ τὴν ἄποψή μας ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀναλαμβάνει μία τόσο ὑπεύθυνη θέση γιὰ τὸν πολιτισμὸ τῆς χώρας μας, ὀφείλει νὰ ἔχει προηγουμένως μελετήσει τὸν Ντοστογιέφσκι καὶ τὸν δικό μας Παπαδιαμάντη, τὸν Σολωμὸ καὶ τὸν Μακρυγιάννη, τὸν Σαραντάρη καὶ τὸν Ἐγγονόπουλο, τὸν Ζαμπέλιο καὶ τὸν Θανάση Πετσάλη Διομήδη.

Καὶ κάτι ἀκόμη. Τὸ ἴδιο τὸ Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ ὀρθῶς ἀπαγόρευσε νὰ χρησιμοποιηθοῦν ἀρχαιολογικοὶ χῶροι γιὰ γυρίσματα σκηνῶν ἀπὸ ταινία τοῦ Γιώργου Λάνθιμου στὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν. Ἔχει προβεῖ καὶ σὲ ἄλλες ἀπαγορεύσεις ἐκμετάλλευσης τῆς μνημειακῆς προχριστιανικῆς κληρονομιᾶς μας γιὰ λόγους συμφεροντολογικούς. Ὁ κ. Δημήτρης Ἀθανασούλης, διευθυντὴς τῆς Ἐφορείας Ἀρχαιοτήτων Κυκλάδων, θεωρεῖ ὅτι «τὰ μνημεῖα δὲν μποροῦν νὰ λειτουργοῦν ὡς ἕτοιμα σκηνικὰ γιὰ ἀνεξέλεγκτη χρήση χωρὶς ὅρους καὶ ὅρια». Καὶ προσθέτει: «Ἡ ἐπανοικείωση μὲ τὶς μνημειακὲς ὑλικότητες μέσῳ τῆς σύγχρονης δημιουργίας εἶναι ἀνάγκη νὰ ὁριοθετεῖται αὐστηρά, ὥστε νὰ μὴν εὐτελίζει τὸ ἀπολύτως εὐάλωτο ἄυλο κεφάλαιο, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπὶ αἰῶνες ἔχουμε ἐπενδύσει τὴν πολιτιστικὴ κληρονομιά μας». Ὁ  εὐτελισμὸς τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Ἀφορᾶ καὶ αὐτὴν τοῦ Βυζαντινοῦ καὶ τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Καὶ αὐτὴν ὀφείλουμε νὰ τὴν κρατᾶμε ζωντανὴ καὶ ὄχι νὰ τὴν πυροβολοῦμε γιὰ νὰ ἐκλείψει.-

(Πηγή: christianvivliografia.wordpress.com)