Η τηλεόραση καθιερώθηκε να βομβαρδίζει ατέ­λειωτες ώρες και μερόνυχτα τον κοινωνικό μαζικό άνθρωπο με ό,τι χειρότερο συμβαίνει στον κόσμο· και μόνο παρενθετικά, σχεδόν κατ’ εξαίρεση, μπορεί να πα­ρουσιαστεί κάτι διαφορετικό ή ποιοτικό, συζήτηση, ταινία ή ντοκυμαντέρ. Το ποσοστό αυτών των τελευταίων σε σχέση με την καθημερινή σαβούρα είναι ελάχιστο. Η καθημερινή αυτή σαβούρα έχει και συνεργάτη σπουδαίο: τις διαφημίσεις. Διαβάστε περισσότερα »

Σήμερα από πολλές, και συχνά αντίθετες πλευρές, από ανθρώπους του ανατολικού αλλά και του δυτικού ημισφαιρίου ακούμε πως η θητεία του Χριστιανισμού μέσα στον κόσμο μας τελείωσε. Πως ήταν ένας Μύθος, έδωσε ό,τι ήταν να δώσει σε αληθινά κρίσιμες στιγμές της ανθρωπότητας και πως τώρα είναι καιρός ν’ αναζητήσουμε ένα νέο Μύθο. Είναι τραγικό που ο σημερινός άνθρωπος δεν μπορεί πια ν’ ανιχνεύσει το αιώνιο, το υπερχρονικό και να το ξεχωρίσει από τη ροή και τη φθορά της ιστορικής ζωής. Αλλ’ ακόμη τραγικότερη είναι η θέση των σημερινών χριστιανών που την ψυχή τους σκιάζει το έντονο αίσθημα μιας δυσαρμονίας της αληθινά χριστιανικής ζωής με τη ζωή που έχει συνεπάρει τους ανθρώπους του αιώνα μας. Γνωρίζουν, βέβαια πως αυτοί δεν είναι «του κόσμου τούτου». Αλλά δεν λησμονούν πως καθημερινά προσεύχονται να έλθει η βασιλεία του Θεού «ως εν ουρανώ και επί της γης». Διαβάστε περισσότερα »

Μεσσίας είναι η ελληνική έκφραση της εβραϊκής λέξης που στα ελληνικά αποδίδεται ως χριστός. Είναι δηλαδή αυτός που χρίεται με λάδι προκειμένου να αναλάβει, με βάση την εβραϊκή παράδοση, αξίωμα ιερατικό, βασιλικό ή προφητικό. Ο εβραϊκός λαός στην πολυετή σκλαβιά του υπό διαφόρους κατακτητές αντλούσε ελπίδα, και εξ αυτής δύναμη να υπομένει, με την πίστη στην έλευση του μεσσία, ο οποίος όχι απλώς θα λύτρωνε τον εκλεκτό λαό του Θεού από τα δεινά, αλλά και θα τον καθιστούσε κυρίαρχο επί των άλλων λαών. Ο Μεσσίας ήλθε, όταν ήλθε και το πλήρωμα του χρόνου, πλην όμως δεν τον δέχθηκαν οι δικοί του, οι Ιουδαίοι. Και όχι μόνο δεν τον δέχθηκαν, αλλά και τον σταύρωσαν. Ήταν η τιμωρία Του για την εισαγωγή στον κόσμο των “λογικών” του υπερλόγου. Επέλεξε ως τόπο για τη γέννησή του στάβλο βρωμερό καταφρονώντας τη χλιδή του παλατιού των εγκοσμίων βασιλέων. Φανέρωσε την έλευσή του σε κάποιους απόμακρους μάγους, που δεν γνωρίζουμε τί απόγιναν μετά την προσκύνησή Του, και σε κάποιους αγράμματους βοσκούς ανήμπορους να μεταδώσουν με πειθώ το μήνυμά του στους ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης. Διαβάστε περισσότερα »

Η οικονομική κρίση, που ξέσπασε και συνταράζει την οικουμένη ολόκληρη σήμερα, απογυμνώνει τον άνθρωπο της καταναλωτικής κοινωνίας από εκείνες τις πενιχρές – αλλά λυσσαλέα διαφημιζόμενες – βεβαιότητες που καλλιεργούν συστηματικά τα τελευταία χρόνια οι πολύμορφοι πράκτορες του πνευματικού μηδενισμού. Διαβάστε περισσότερα »

ΑΝΤΙΝΕΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Το κύριο γνώρισμα του ατομοκεντρικού τρόπου ζωής είναι ο ευδαιμονισμός, ο πορισμός από­λαυσης του αποθεωμένου Εγώ. Ως υπαρξιακή βέβαια επιλογή ο ευδαιμονισμός υπήρχε σε κάθε εποχή. Η ειδοποιός όμως διαφορά με τους νεώτερους χρόνους είναι ότι αυτοί τον προέβαλαν ως αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου, ως συνώνυμο της αυτοπραγ­μάτωσης, ως ατομικό και συλλογικό όραμα ζωής. Στην εποχή της «καθολικής “εξατομίκευσης”» και «ιδιοφροσύνης», ο άνθρωπος «θεωρεί ότι οφείλει να απο­λαμβάνει, ότι είναι μια επιχείρηση ηδονής και ικανοποίησης. Ότι οφείλει να είναι ευτυχισμένος, ερωτευμέ­νος , λατρεύων /λατρευόμενος, γοητεύων/γοητευόμενος, συμμετέχων, ευφορικός και δυναμικός. Είναι η βασική αρχή της μεγιστοποίησης της ύπαρξης με τον πολλαπλασιασμό των επαφών, των σχέσεων, με την εντατική χρήση σημείων, αντικειμένων, με την συστηματική εκ­μετάλλευση όλων των δυνατοτήτων ηδονής». Διαβάστε περισσότερα »