Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ (3)

Στη διάρκεια της ιστορίας της η χριστιανική ανθρωπότητα πρόδωσε τριπλά το Χριστιανισμό. Στην αρχή τον παραμόρφωσε, στη συνέχεια τον εγκατέλειψε ολότελα και στο τέλος, και ακριβώς αυτό ήταν το πιο μεγάλο της λάθος, άρχισε να τον καταριέται για το κακό που είχε η ίδια δημιουργήσει. Όταν κρίνουν το Χριστιανισμό, κρίνουν τα αμαρτήματα και τα ελαττώματα της χριστιανικής ανθρωπότητας, κρίνουν τη μη εφαρμογή και την παραμόρφωση της αλήθειας του Χριστού από τον άνθρωπο. Γι’ αυτές ακριβώς τις παραμορφώσεις, τα αμαρτήματα και τις ανθρώπινες κακίες αποσπάστηκε απ’ το Χριστιανισμό ο κόσμος.

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ (2)

Πολλοί ισχυρίζονται συχνά πως ο Χριστιανισμός απέτυχε, δεν εφαρμόστηκε ιστορικά και πως η ιστορία της Εκκλησίας είναι γι’ αυτό η πιο ζωντανή απόδειξη. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως το κείμενα που αφηγούνται τέτοιες ιστορίες, μπορεί να είναι ένα σκάνδαλο για όσους έχει κλονιστεί η πίστη. Πράγματι θυμίζουν τη σύγκρουση στο χριστιανικό κόσμο των παθών, των ανθρώπινων συμφερόντων, τη διαστροφή και την παραμόρφωση της αλήθειας στη συνείδηση της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πολύ συχνά μας παρουσιάζουν μια ιστορία της Εκκλησίας απόλυτα ανάλογη με την ιστορία των κυβερνήσεων, των διπλωματικών σχέσεων, των πολέμων κλπ.

Ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του καταθέτει σαφή τη μαρτυρία ότι δεν ήταν αιθεροβάμων. Γνώριζε πολύ καλά τις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες και τη στάση που θα τηρούσαν οι άνθρωποι έναντι του κηρύγματος για έναν Θεό που σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Γνώριζε πως ένα μέρος, σημαντικό στη αρχή, θα ειρωνευόταν και θα περιγελούσε το Ευαγγέλιο (=χαρμόσυνο μήνυμα). Σ’ αυτό ανήκαν οι βιώνοντες με βάση τις παγιωμένες βεβαιότητες. Οι Θεοί, οι πλασμένοι καθ’ ομοίωση των ανθρώπων, επιβλέπουν αφ’ υψηλού τον κόσμο και δεν πολυνοιάζονται για τους ανθρώπους, που, άλλωστε, πίστευαν, πως δεν ήταν πλάσματά τους. Σιγά που θα καταδεχόταν ένας Θεός να κατεβεί στη γη, να ζήσει άστεγος και ταλαίπωρος ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους του λαού ούτε καν ανάμεσα σε εγκόσμιους άρχοντες και στο τέλος να αφεθεί στη διάθεση των εμπαθών, που αισθάνονταν ότι σφετερίζεται την εξουσία τους, για να καταδικαστεί σε ατιμωτικό θάνατο! Ναι, το Ευαγγέλιο συνιστά, κατά τον Απόστολο Παύλο, μωρία για όλους αυτούς που θα το απορρίψουν.

Μου ζητήθηκε από τον Σύλλογο Ενωμένη Ρωμιοσύνη να παρουσιάσω στα πλαίσια της σημερινής Ημερίδας μια εισαγωγική ομιλία με τίτλο γύρω από την πνευματική διάσταση της κρίσης. Ευχαριστώ και δημόσια για την τιμή και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου. Πρότεινα να εξειδικεύσουμε τον τίτλο σ’ αυτόν που τελικά συμφωνήθηκε, «Εκκλησία και Πολιτική», για να αγγίξουμε πράγματα συγκεκριμένα και αν είναι δυνατόν πράγματα, που -κατά την γνώμη μας – ενώ είναι ζωτικής σημασίας-, δεν έχουν συζητηθεί επαρκώς από θεολογικής απόψεως. Το θέμα λοιπόν που θα αναπτύξω τίθεται υπό την κρίση σας και υπό την κρίση της Εκκλησίας μας. Το ερώτημα είναι τι μπορούμε να πάρουμε σήμερα από το Ευαγγέλιο του Χριστού, από την Εκκλησία μας, και να το εκφράσουμε, για την διάγνωση και την θεραπεία της συγκεκριμένης κρίσης στην ελληνική κοινωνία, η οποία είναι έκφανση μιας παγκόσμιας κρίσεως και οπωσδήποτε κρίσεως της Ευρώπης.