«Το ότι το ανθρώπινο σώμα και το πρόσωπο ακόμα έχει σχέση με τα ζώα, το ξέρουν όλοι οι άνθρωποι και ειδικά οι ανατόμοι. Το ότι όμως ένα πρόσωπο ανθρώπινο είναι κάτι άλλο, αυτό πρέπει να είσαι προικισμένος με μια ειδική όραση για να το καταλάβεις» (Γιάννης Τσαρούχης)
Κορονοϊός: Μια άλλη ανάγνωση (Σωτήρης Γουνελάς, συγγραφέας)
Δημοσιεύθηκε στις 3 Νοεμβρίου, 2021
(2,147 άτομα το έχουν διαβάσει)
(2,147 άτομα το έχουν διαβάσει)
Κατηγορίες: ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ 
Λέξεις Κλειδιά: επιθυμίες, ελευθερία, Σωτήρης Γουνελάς, Περιοδικό "Νέα Ευθύνη", καταναλωτισμός, ηδονές, κορονοϊός, πανδημία, αστικοποίηση, ατομοκεντρισμός, σύγχρονος άνθρωπος, βιολογισμός Οικογένεια ή επάγγελμα: Διλήμματα παρεπιδήμων (Κώστας Ε. Τσιρόπουλος)
Δημοσιεύθηκε στις 9 Φεβρουαρίου, 2021
(4,518 άτομα το έχουν διαβάσει)
(4,518 άτομα το έχουν διαβάσει)
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν γεννηθεί μέσα στον κόσμο. Με το σώμα του το ίδιο και με τις αισθήσεις του βεβαιώνεται πως ζει. Και αργότερα, με την συνείδησή του, πως υπάρχει. Και με την ψυχή του, πως είναι. Σπάνια, μέσα στην ιστορία τού κόσμου, ο άνθρωπος κατορθώνει, εγείροντας και συγκρατώντας σε αγρυπνία όλες του τις δυνάμεις, σώματος, νου, καρδιάς και ψυχής, να βιώσει το υπάρχειν στην πληρότητά του. Για τούτο και σπάνια, συνειδητοποιεί την τραγική οδύνη τής καταστατικής ως όντος μοναξιάς του. Μιας μοναξιάς που εκκινά από το φλογώδες μυστήριο της σύλληψής του για να καταλήξει, απαρέγκλιτα, στο βουβό μυστήριο της αποχώρησής του, του θανάτου. Διαβάστε περισσότερα »
Κατηγορίες: ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ Λέξεις Κλειδιά: οικογένεια, Τσιρόπουλος, Περιοδικό "Ευθύνη", εργασία, επάγγελμα Η δομή της βασικής ψυχικής συγκρούσεως ως αδαμικό πλέγμα (Δημήτριος Κ. Γερούκαλης, Ψυχίατρος, Διδάκτωρ ΕΚΠΑ)
Δημοσιεύθηκε στις 3 Νοεμβρίου, 2020
(5,177 άτομα το έχουν διαβάσει)
(5,177 άτομα το έχουν διαβάσει)
Το βασικό θέμα που ταλανίζει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η τρεπτότητά του, η ροπή προς το μη ον. Μετά την πτώση του, ο άνθρωπος στέκεται μετέωρος μπροστά στο «αυτεξούσιό» του και την δυνατότητα επιλογής, ή επιλέγει την οντολογική του αναφορά και μέθεξη στη ζωή του Ακτίστου ή αφήνεται στην πορεία του προς το «μη ον».
Η πτώση, το αυτεξούσιο, η επιλογή συγκροτούν τον πυρήνα της «βασικής ψυχικής συγκρούσεως» του ανθρώπου.
Η επιλογή ως ελκυστή του Λόγου-Χριστού ως αρχέτυπο του ανθρώπου τον οδηγεί στην πορεία του «καθ’ ομοίωση», η επιλογή του «εγώ» τον οδηγεί στην πορεία της φθοράς. Έτσι η «εντροπία» της ζωής μας μετουσιώνεται σε πιθανότητες ή υπερβάσεως του παρόντος κόσμου και «ζωής» στον μη αισθητό, αλλά συνάμα πραγματικό κόσμο, η εγκλωβισμού στον κόσμο των αισθήσεων και της φθοράς.
Καμία εντελέχεια και καμία ψυχολογική υποστήριξη δεν έχουν θέση στην ζωή του ανθρώπου. Οι ψυχολογικές ερμηνείες συνολικά είναι αναντίστοιχες και αδύναμες για την πορεία προς το «καθ’ ομοίωση».
Στόχος της εργασίας μας ως Κέντρο Πρόληψης Κατά των Ναρκωτικών «Ιπποκράτης» είναι να δουλέψουμε με τους ανθρώπους για τη νοημοδότηση της ζωής και τον λόγο της υπάρξεως στην ζωή. Η κατανόηση επομένως του οντολογικού υποβάθρου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μας.
Με αυτόν τον σκοπό, το τμήμα Κοινωνικών Μελετών της Αστικής Εταιρείας «Ιπποκράτης» εκδίδει την παρούσα μονογραφία.
Δρ. Δημήτριος Κ. Γερούκαλης
«Ειλικρινισμός»: η σύγχρονη παθολογία της αυτο-λατρείας (Αντώνης Σμυρναίος, Αναπλ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας)
Δημοσιεύθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου, 2020
(3,317 άτομα το έχουν διαβάσει)
(3,317 άτομα το έχουν διαβάσει)
Τις τελευταίες, μετανεωτερικές δεκαετίες ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η εξαιρετική αυτο-πλειοδοσία στην ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα, την οποία συνεχώς καλλιεργούν και επαυξάνουν εκπρόσωποι του ποικίλου life-style, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή ιερωμένοι, ενταγμένοι αυτοβούλως και ευφροσύνως στη συνήθη εργολαβία του λόγου, τον εργαλειακό βιοπορισμό του (δια)κηρύττειν. Τόση είναι η, ευκαίρως-ακαίρως, καταγγελία της ανειλικρίνειας των άλλων (πάντοτε…), ώστε οι παραπάνω μοιάζει να πιστεύουν ότι οι εποχές διακρίνονται σε εκείνες της ανειλικρίνειας, της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού και σε εκείνες της βαθιάς, ανεπιτήδευτης και άσπιλης ειλικρίνειας. Τα διάσημα βεβαίως αυτής της τελευταίας απονέμονται από αυτούς αυτοδικαίως στη δική μας εποχή κι ακριβέστερα στο λόγο που εκπέμπουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, ακολουθώντας ενσυνείδητα την πάγια, γραμμική, Wiggish αντίληψη της ιστορίας, που θέλει να κυλά ταχύτατα και λυτρωτικά από τον πολυειδή πρωτογονισμό του παρελθόντος στη υπερ-ραφινάτη διαγωγή παρόντος και μέλλοντος.
Άνθρωπος και κόσμος: η ανθρωπική αρχή, το τεχνικόν πνεύμα και η εσχατολογία (Δημήτριος Κ. Γερούκαλης, Ψυχίατρος, Διδάκτωρ ΕΚΠΑ)
Δημοσιεύθηκε στις 25 Αυγούστου, 2020
(4,140 άτομα το έχουν διαβάσει)
(4,140 άτομα το έχουν διαβάσει)
Α΄. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ: Ἡ Ἀνθρωπική ἀρχή
Ἡ θεολογία τῶν Πατέρων περιγράφει τόν ἄνθρωπον ὡς μικρόκοσμον, ὁ ὁποῖος ἐμπεριέχει τόν μακρόκοσμον καί συνδέει διά τοῦ σώματός του τά ὑλικά μέ τά νοητά, καταδεικνύοντας οὕτως τήν ὀργανικήν σύνδεσιν τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως. Ἡ ἀλήθεια τοῦ ἀνθρώπου συνδέεται ἀρρήκτως μέ τήν ὑλικήν κτίσιν. Ἡ ἀλήθεια αὐτή θεμελιώνεται ἐπί τοῦ γεγονότος τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς τό τέλος τῆς Δημιουργίας, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεί ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου. Εἶναι ἐνδιαφέρον ὅτι εἰς τά γνωστικά συστήματα ὁ ἄνθρωπος ἐμφανίζεται πρό τῆς δημιουργίας τῆς κτίσεως, ἐν ἀντιθέσει δηλαδή πρός τό βιβλίον τῆς Γενέσεως, ὅπου, ὅπως ἔχει ἤδη ἀναφερθεῖ, ὁ Θεός δημιουργεῖ τον ἄνθρωπον μετά τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς κτίσεως. Διά τῆς περιγραφῆς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὑποδηλώνεται ἡ σχέσις ἀνθρώπου καί κτίσεως, οὐχί μόνον αὐτή τῆς ἐξαρτήσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κτίσιν, ἀλλά καί αὐτή τῆς ἀνάγκης τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου διά τήν ὕπαρξιν τῆς κτίσεως. Διαβάστε περισσότερα »
