Όταν σε κάποιον άνθρωπο, και μάλιστα επίσκοπο της Εκκλησίας, δοθή χάρισμα λόγου θεολογικού και αυτό συναρμοσθή με βίο οσιακό και φθασμένες ευαγγελικές αρετές, τότε θάλλουν αναστήματα όπως αυτό του Σέρβου επισκόπου Αχρίδος, και μετέπειτα Ζίτσας, Νικολάου Βελιμίροβιτς. Έτσι εξηγείται η πνοή ζωής μέσα στα έργα του, αλλά και η τιμή του ως Αγίου, που η συνείδησις του σερβικού λαού του απέδωσε αμέσως μετά την κοίμησί του στις 18 Μαρτίου του 1956. (Στο Λέλιτς, την ιδιαιτέρα του πατρίδα, είχαν κτίσει από τότε ναό προς τιμήν του). Ίσως γι’ αυτό και ο κ. Πέτρος Μπότσης τον αναγράφει ως Άγιο στην μετάφρασι τεσσάρων κειμένων του, από την αντίστοιχη αγγλική έκδοσι της Ιεράς Μονής του οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ στην Αριζόνα των Η.Π.Α.
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
