(Λουκ. η’ 27-39)

– Τι δηλώνουν τα λόγια “Εκ χρόνων ικανών” και το “Δέομαί σου, μη με βασανίσης”;

– Γιατί το δαιμόνιο οδηγούσε τον δαιμονιζόμενο στις ερημιές;

– Γιατί ο Ιησούς ρώτησε για το όνομα του δαιμονίου; Δε γνώριζε;

– Γιατί ο ένας ευαγγελιστής ομιλεί για λίμνη ενώ ο άλλος για θάλλασα;

– Γιατί οι παριστάμενοι, με την εκδίωξη των δαιμονίων, εφοβήθησαν;

– Γιατί ζήτησαν από τον Ιησούν να φύγει, ενώ ο ιαθείς άνθρωπος Τον παρακαλούσε να μείνει μαζί του;

– Γιατί ο Ιησούς είπε: “διηγού ὀσα εποίησέ σοι ο Θεός” και όχι “όσα εποίησά σοι εγώ”;
Διαβάστε περισσότερα »

Ἀμνημοσύνης ἀλεξιτήριον καὶ εὐγνωμοσύνης ἀνάθημα στὸν ἀοίδιμο Γέροντα, ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς συμπληρώσεως τεσσαράκοντα ἡμερῶν ἀπὸ τὴν κοίμησή του.

Ἡ ἀπόπειρα νὰ ψηλαφίσω τὰ «Ἀποτυπώματα» τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Βασιλείου, Προηγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων, στὸ μικρὸ ὁμώνυμο τελευταῖο βιβλίο του ἀποδείχτηκε, μᾶλλον, δύσκολη ἤ, γιὰ νὰ εἶμαι ἀκριβὴς καὶ εἰλικρινής, θὰ ἔλεγα ἐπίπονη… Καὶ λέγω ἐπίπονη, διότι γιὰ ν᾽ ἀκολουθήσεις, ἐν τέλει, τὰ χνάρια Ἐκείνου, τ᾽ Ἀποτυπώματά Του, πρέπει νὰ σηκώσεις στοὺς ὤμους σου τὸν Σταυρό του, «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μρ. 8, 34), καὶ ὁ Σταυρὸς εἶναι πάντα πόνος, ζωογόνος μέν, διότι ὁδηγεῖ στὴν Ἀνάσταση, ἀλλ᾽ ἐξάπαντος πόνος.

Διαβάστε περισσότερα »

Ο ησυχασμός είναι πνευματικό φαινόμενο, η πεμπτουσία της ασκητικής παραδόσεως στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Με την άσκηση της ησυχίας, η ψυχή του ανθρώπου «παχύνεται» με τη χάρη του Θεού, λαμβάνει υπόσταση. Οι μάρτυρες προσφέρουν τη ζωή τους στον Θεό και εισέρχονται στον Παράδεισο σε μια στιγμή. Ενώ στον ησυχασμό, ο άνθρωπος προσπαθεί να ελευθερώσει τον εαυτό του από κάθε μέριμνα του κόσμου τούτου για να ζει συνεχώς στην παρουσία του Θεού, να «παχαίνει» την ψυχή του καθ’ εκάστην με την ενέργεια του Θεού. Με την άσκηση της μονολόγιστης ευχής του Ιησού σε ησυχία, βρισκόμαστε σε συνεχή επαφή με την ενέργεια του Θεού, όπως εξηγεί ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.

Δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι ερημίτες και αναχωρητές, αλλά όλοι οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε σωφρόνως τον χρόνο που μας έχει δοθεί από τον Θεό. Ο Γέροντας Σωφρόνιος πάντα μας μιλούσε για αυτή την αρχή στην ασκητική ζωή: αν ο άνθρωπος περιορίσει τον εαυτό του στο απολύτως απαραίτητο, τότε ο Θεός του δίνει τη θαυμάσια πολυτέλεια να έχει άφθονο χρόνο για πνευματική εργασία. Θα είναι ικανός να αφιερώσει σχεδόν όλο το χρόνο εργαζόμενος πάνω στη σχέση του με τον Θεό, επιτελώντας αγιωσύνη εν φόβω Του έως ότου φθάσει στον δοξασμένο και γαλήνιο λιμένα της άμωμης αγάπης του Χριστού που αφθαρτίζει τον άνθρωπο.

Όλοι έχουμε καθήκοντα στις μονές μας και μπορεί κάποτε να είναι πολύ απαιτητικά. Μπορεί να εργαζόμαστε και για δώδεκα ώρες κάθε μέρα, αλλά όταν αυτό γίνεται κατά την ανάγκη της ζωής, είναι ευλογημένο. Αν χρησιμοποιούμε σωστά τον χρόνο μας για ο, τι χρειάζεται, ο Θεός θα μας δώσει ακόμη περισσότερο, και θα έχουμε χρόνο για ὅ,τι έχουμε ανάγκη για τη σωτηρία μας. Στον ησυχασμό, αγωνιζόμαστε να παρασταθούμε αδιαλείπτως στην παρουσία του Θεού επικαλούμενοι το άγιο Όνομά Του με τον νου στην καρδιά, και αν βάλουμε όλη την εμπιστοσύνη μας στην πρόνοια του Θεού, μας δίνεται η ευλογία αυτή να παραμένουμε στην παρουσία Του όπου και να είμαστε, ο, τι και να κάνουμε.

Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που μας είπε ο Γέροντας Σωφρόνιος: «Μη νομίζετε ότι αν αποκτήσετε αδιάλειπτη προσευχή, έχετε γίνει τέλειοι και άγιοι. Η αδιάλειπτη προσευχή είναι μόνο η αρχή, όχι η τελειότητα της πνευματικής ζωής». Έπειτα σκεφτόμενος τα λόγια του συνειδητοποίησα ότι, πράγματι, η αδειάλειπτη προσευχή είναι μόνο η αρχή, αφού με το να επικαλούμαστε συνεχώς το Όνομα του Θεού, απλώς ομολογούμε ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Αποκτούμε δηλαδή το βασικό χάρισμα της πνευματκής πτωχείας, που είναι το πρώτο σκαλί στην κλίμακα της θείας τελειότητας όπως απεικονίζεται στους Μακαρισμούς: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών»¹.

Διαβάστε περισσότερα »