Είμαι μία παντρεμένη γυναίκα ηλικίας 50 ετών με δυο μεγάλες κόρες. Ζω συνειδητά την ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας εδώ και 18 χρόνια με μία ενδιάμεση παύση, για την οποία θα ήθελα εδώ να σας μιλήσω. Πριν περίπου πέντε χρόνια, συνέβη το εξής: Κάποια ημέρα, η μικρή μου κόρη έφερε στο σπίτι το πρώτο βιβλίο του Χάρυ Πότερ και άρχισε να το διαβάζη χωρίς εγώ να το γνωρίζω. Οταν το τελείωσε εκείνη, είδα το βιβλίο και από περιέργεια άρχισα και εγώ να το διαβάζω χωρίς όμως να το αναφέρω στον πνευματικό μου. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, άρχισα να αισθάνομαι ότι σιγά-σιγά δενόμουν μαζί του, τόσο που δεν ήθελα να το αποχωρισθώ. Τόσο πολύ με είχε επηρεάσει, ώστε προσπαθούσα να τελειώσω τις δουλειές του σπιτιού γρήγορα για να συνεχίσω την ανάγνωση του βιβλίου. Μόλις ετελείωσα το πρώτο βιβλίο του Χάρυ Πότερ, αμέσως αγόρασα το δεύτερο. Διαβάζοντας το δεύτερο βιβλίο, αισθανόμουν κάτι να με παρασύρη μέσα σε μια γλυκειά δίνη, ώστε να θέλω να χάνωμαι μέσα στις σελίδες του. Δεν μ’ ενδιέφερε, εκείνες τις ημέρες, τίποτε άλλο παρά μόνο πως να τελειώσω το βιβλίο. Εγινα φανατική αναγνώστρια του Χάρυ Πότερ, και όχι μόνο. Οπου και να βρισκόμουν, τον διαφήμιζα με πάθος. Σε όλες τις φίλες μου έλεγα ότι τα βιβλία του Χάρυ Πότερ σε κάνουν να ξεχνάς τα προβλήματά σου και να νοιώθεις όμορφα. Στο τρίτο βιβλίο του Χάρυ Πότερ, τα πράγ­ματα χειροτέρευσαν. Αρχισα να αποξενώνο­μαι από την οικογένειά μου, να γίνωμαι εριστική και επιθετική στον σύζυγο, επειδή νόμι­ζα ότι δεν ενδιαφερόταν για μένα, ενώ εκείνος είχε και έχει πολλή αγάπη και υπομονή. Το ση­μαντικότερο όλων, όμως, ήταν ότι δεν ήθελα πλέον να πηγαίνω στην εκκλησία, ούτε να προ­σεύχομαι, όπως πριν, ούτε να μελετώ πνευμα­τικά βιβλία. Δηλαδή, άρχισα να απομακρύνο­μαι από τον Χριστό. Είχα πια την βεβαιότητα, ότι δεν υπάρχει μέλλουσα ζωή και ότι αυτά που μας λέει η Εκκλησία είναι ψέμματα. Ελεγα: «Εδώ είναι η ζωή και ο θάνατος. Μετά, τίπο­τε». Από τότε, έγινα μία τελείως κοσμική γυ­ναίκα, χωρίς ηθικές αναστολές. Ευτυχώς, όμως, που, τότε, ο Θεός με σκέπασε και δεν έπεσα σε μοιχεία. Αυτή μου η συμπεριφορά ήταν αρκε­τά επιδεικτική προς τους οικείους μου, τόσο που ο σύζυγος, οι κόρες μου και η αδελφή μου αν­ησύχησαν. Με είχε επίσης καταλάβει και μία βαρειά ακηδία. Το καταλάβαινα, αλλά μου άρε­σε και δεν ήθελα να ξεφύγω από αυτήν την κα­τάσταση. Βέβαια, και να ήθελα, ήταν αδύνατον να ξεφύγω και να ελευθερωθώ, από μόνη μου. Βλέποντας η αδελφή μου πόσο σοβαρή ήταν η κατάστασή μου, δηλ. από θερμή μαθήτρια του Χριστού, που ήμουν πριν, να καταντήσω αρνήτριά Του, τηλεφώνησε στον πνευματικό μας πα­τέρα, τον οποίον σημειωτέον είχα πάρα πολύ καιρό να συναντήσω, ώστε εκείνος πλέον να επιληφθή και να με βοηθήση. Ο πνευματικός μου, ως φαίνεται, έκανε δυνατή προσευχή, και, συνέβη, μετά από μερικές ημέρες, το εξής: Εμφα­νίσθηκε στον ύπνο μου κάποιος, με την μορφή του πατέρα μου, ο oποίος σημειωτέον είχε πε­θάνει πριν χρόνια, και άρχισε, με γλυκό αλλά και αυστηρό συγχρόνως τόνο, να με νουθετή, λέγοντάς μου: «Πώς άφησες τον γλυκύτατό μας Ιησού, που Τον υμνούν όλοι οι άγγελοι στον Ουρανό, που είναι η πηγή της αγάπης, της υπο­μονής και χαρίζει συγχώρηση των αμαρτιών, και ασπάστηκες την ιδέα ότι δεν υπάρχει τίπο­τε απολύτως μετά από αυτήν την ζωή, ότι πρέ­πει αυτήν την ζωή να την ζούμε έντονα και να απολαμβάνωμε το κάθε τι, τώρα που μπορούμε, χωρίς όρια; Κάνεις λάθος, κόρη μου. Η αληθι­νή ζωή είναι εδώ πάνω, που είμαι εγώ. Εσύ, τώρα, κάτω στην γη, δίνεις εξετάσεις. Πρόσε­ξε μην αποτύχης. Στο λέω, εγώ, ο πατέρας σου, που τόσο σ’ αγαπά και βρίσκομαι τώρα στην άλλη ζωή. Πρόσεχε, πρόσεχε. Σύνελθε, και ζήτα συγγνώμη από τον γλυκύτατό μας Ιησού». Μόλις είδα αυτό το όνειρο, ξύπνησα και πε­τάχτηκα από το κρεββάτι με κλάμματα. Εκλαι­γα με λυγμούς για μία ώρα, χωρίς να μπορώ να πω στους δικούς μου τι μου είχε συμβή. Αρχι­σα να ντρέπωμαι τους πάντες για την κατάντια μου, μα περισσότερο, τον ίδιο τον Χριστό. Εκεί­νη ακριβώς την ημέρα, τηλεφώνησε στο σπίτι και ο πνευματικός μου. Του τα είπα όλα. Με άκουσε με προσοχή και μου μίλησε με πολλή αγάπη, σαν στοργικός πατέρας πού είναι. Αφού τα εξωμολογήθηκα όλα, μου διάβασε και την συγχωρητική ευχή. Μετά, μου λέει: «Ήταν μπό­ρα, παιδί μου, και πέρασε. Τώρα, να επιστρέψης στα πνευματικά σου καθήκοντα, όπως εσύ τα ξέρεις». Εκ των υστέρων, συνειδητοποίησα, ότι, αν δεν είχε ενεργήσει η ευχή του πνευματικού μου πατέρα, κανείς δεν θα μπορούσε να με είχε ελευ­θερώσει από την δαιμονική επιρροή στην οποία είχα περιπέσει, εξ αιτίας της ενασχολήσεώς μου με τον δαιμονικό κόσμο του Χάρυ Πότερ.

(Πηγή: «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», ΙΟΥΛ-ΑΥΓ 2007)