Είναι δεδομένο ότι το πέρασμα του χρόνου γιατρεύει τις πληγές· επουλώνει τα τραύματα που επιβαρύνουν σωρηδόν, κατά καιρούς, την, ούτως ή άλλως ασθενική, ανθρώπινη φύση· μειώνει την εγγύτητα με ψυχοφθόρα γεγονότα και δυσάρεστες εμπειρίες και συνεπώς, ξεθωριάζει τα αποτυπώματα των συνεπειών τους. Ωστόσο, δύσκολα διαγράφει τις αναμνήσεις και σίγουρα δεν επιτρέπει να σβήσουν, ξεχασμένες σε μια αραχνιασμένη γωνιά του χρονοντούλαπου της Ιστορίας, οι μορφές εκείνες που άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη της παρουσίας τους και δικαιολόγησαν, με τρόπο πειστικό, το πέρασμά τους από τον μάταιο τούτο κόσμο…
Γεννήθηκε, πριν από 80 χρόνια, (26.11.1929) στην Αροανία Καλαβρύτων και μεγάλωσε στα μαρτυρικά Καλάβρυτα, όπου ο πατέρας του έπεσε θύμα της ναζιστικής θηριωδίας κατά το ολοκαύτωμα της 13ης Δεκεμβρίου 1943. Μετά τον πόλεμο, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Πάτρα, όπου ο Λύσανδρος -τότε – Φάσσος, μετά την περάτωση των θεολογικών του σπουδών, ανέπτυξε πολύμορφη και πλούσια δράση ως κατηχητής, ιεροκήρυκας και εκπαιδευτικός. Το έτος 1984 παραιτήθηκε από τη δημόσια εκπαίδευση για να ενδυθεί το τιμημένο ράσο του ορθόδοξου παπά και, έκτοτε, να ιερουργεί, ως πνευματικός, στο θυσιαστήριο της ψυχής της κάθε ανθρώπινης υπάρξεως, η οποία, ταλαιπωρημένη από την τύρβη της καθημερινότητας και σημαδεμένη από τα στίγματα της απομακρύνσεώς της από τον Θεό, επιζητούσε εναγωνίως ανάπαυση, ενθάρρυνση, συγχώρεση…
Το πέρασμα του αοιδίμου γέροντα από τις τάξεις του ιερού κλήρου υπήρξε, κατ’ άνθρωπον, σύντομο. Αποδείχθηκε όμως αρκετό για να καταγραφεί στις συνειδήσεις όσων είχαν την ευλογία να τον συναντήσουν ως μία, ανέγκλητη κατά πάντα, ιερατική προσωπικότητα, που αναλώθηκε, κυρίως, στο να απαλύνει τον πόνο και τον γογγυσμό της αμαρτίας, τον οποίο οι Πατρινοί, και όχι μόνο, εναπόθεταν, κατά χιλιάδες, κάτω από το πετραχήλι του. Δεν μπορώ να λησμονήσω τις αμέτρητες ώρες που διακονούσε αδιαμαρτύρητα το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως, είτε στη μονή της εγκαταβιώσεώς του, το μοναστήρι της Παναγίας του Ομπλού είτε οπουδήποτε αλλού τον καλούσε η ανάγκη των ανθρώπων· ούτε πάλι να ξεχάσω τα ανακουφισμένα και γαλήνια πρόσωπα των ανθρώπων, οι οποίοι είχαν, μόλις προ ολίγου, ζήσει την εμπειρία αυτής της μυστηριακής συνάντησης με τον Θεό, μέσω του αειμνήστου γέροντα!
Αυτήν που τόσο αγάπησε να αναπαύσει την ψυχή του «εν σκηναίς δικαίων και εν χώρα ζώντων»…
(Πηγή: “Αναπλαστική Σχολή Πατρών”)
ΚΕΙΜΕΝΑ-ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ:
Μετάνοια, ένας καινούργιος τρόπος ζωής († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
Η σωτήρια επαφή († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
Η τραγικότητα της ανθρώπινης ελευθερίας († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
«Υμείς εστε το φως του κόσμου» († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
Η σχέση μας και ο σύνδεσμός μας με τον Κύριο Ιησού († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
Η στάμνα της Σαμαρείτιδος († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
Η τολμηρή αγάπη των Μυροφόρων († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
Το βαθύτερο νόημα της Αναστάσεως του Κυρίου († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
«Κλίμαξ» αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
Ο Σταυρός του Κυρίου μας πηγή ζωής και σωτηρίας († Αρχ. Χριστόδουλος Φάσσος)
Posted in 
Tags: 
