Είναι δεδομένο ότι το πέρασμα του χρόνου γιατρεύει τις πληγές· επουλώνει τα τραύματα που επιβαρύνουν σωρηδόν, κατά καιρούς, την, ούτως ή άλλως ασθενική, ανθρώπινη φύση· μειώνει την εγγύτητα με ψυχοφθόρα γεγονότα και δυσάρεστες εμπειρίες και συνεπώς, ξεθωριάζει τα αποτυπώματα των συνεπειών τους. Ωστόσο, δύσκολα διαγράφει τις αναμνήσεις και σίγουρα δεν επιτρέπει να σβήσουν, ξεχασμένες σε μια αραχνιασμένη γωνιά του χρονοντούλαπου της Ιστορίας, οι μορφές εκείνες που άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη της παρουσίας τους και δικαιολόγησαν, με τρόπο πειστικό, το πέρασμά τους από τον μάταιο τούτο κόσμο…
Μια τέτοια μορφή, που δεν την άγγιξε ο επιλήσμων χρόνος, αλλά εξακολουθώ πάντοτε να τη συναντώ κατά την περιδιάβαση στης θύμησης τα ανηφορικά μονοπάτια, υπήρξε ο αείμνηστος π. Χριστόδουλος [Φάσσος], ο οποίος, σαν σήμερα, πριν από 13 χρόνια, παραμονή της Παναγίας (14.8.1996), έσπασε τους φραγμούς της επιγειότητας και πέρασε στη σφαίρα της αιωνιότητας, «ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
