Ὑπάρχει μιὰ ὁρισμένη διαφάνεια ποὺ δὲν παραπληροφορεῖ, ἁπλῶς, ἀλλὰ κατὰ κανόνα εὐτελίζει − ὅταν δὲν ἐξευτελίζει. Πρόκειται γιὰ τὴ
θεληματικὴ «αὐτοδιαφανοποίηση» μὲ τὶς
δημόσιες ἐκμυστηρεύσεις, ὅπου ὅλα τὰ ἐν
οἴκῳ
ἐκτίθενται ἐν δήμῳ, ἐπωνύμως
κι αὐτοπροσώπως,
περιλαμβάνοντας καθ’ ὁδὸν καὶ ἄλλα
πρόσωπα, ἀμέτοχα κι ἀνυποψίαστα, πρὸς μεγάλη τέρψη τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ. Στὴν ἐμπορεύσιμη
αὐτή «διαφάνεια» ὑπάγονται χονδρικῶς δύο κατηγορίες ψυχικοῦ ἐκθεατρισμοῦ: οἱ αὐτάρεσκες
ἐκμυστηρεύσεις μὲ χαρακτήρα εὐτελιστικό, καὶ οἱ
δραματικὲς ἐξομολογήσεις πασχόντων ἀτόμων μὲ χαρακτήρα αὐτοεξευτελιστικό.
Διαβάστε ολόκληρο το πολυτονικό κείμενο πατώντας εδώ
Posted in 
