Ἡ Εὐρώπη τῶν κορεσμένων

Ὁ κορεσμένος ἄνθρωπος τί νά ἐπιθυμήση; Χωρίς ἐνεργό ἐπιθυμία μέ τί νά ἐνθουσιαστῆ;

Εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κορεσμένοι; Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, καί στίς μέρες μας, στίς χῶρες τῆς Εὐρώπης καί στήν Ἑλλάδα, ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν τά ἀναγκαῖα, πού στεροῦνται τῆς ἀπαραίτητης τροφῆς καί κάποιοι καί τῆς στέγης. Ὑπάρχουν, βέβαια, προγράμματα γιά τήν ἀκραία φτώχεια, πού κάπως μετριάζουν τό αἴσθημα τῆς στέρησης, ὅμως δέν ἀπαλλάσσουν ἀπό τήν φτώχεια καί κάποιες φορές καί ἀπό τήν πείνα. Πῶς, λοιπόν, μιλᾶμε στίς μέρες μας γιά κορεσμένους ἀνθρώπους;

Τό φαινόμενο ἀπασχολεῖ πολιτικούς καί δημοσιογράφους, πού δέν ἀντιλαμβάνονται ἴσως ὅτι εἶναι φαινόμενο μέ βαθιές πνευματικές ρίζες.

Ἀνησυχοῦν γιά τήν ἀνορεξία πού διαπιστώνουν στό λαϊκό σῶμα γιά τίς Εὐρωεκλογές. Γιατί ψηφίζουμε; Ἡ ἀπάντηση εἶναι: γιά τήν Εὐρώπη. Γιά «ἕνα ἰδανικό κόσμο, ὅπου θά ἦταν ὅλα τακτοποιημένα… Στόν κόσμο πού ὁραματίστηκαν οἱ ἱδρυτικοί πατέρες τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας καί πού τότε, πάνω ἀπό τά ἐρείπια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, φάνταζε οὐτοπία. Μακροϊστορικά τό ὅραμα ἐκπληρώθηκε» (Π. Δημητρολόπουλος). Κανένας, ὅμως, δέν ἐνδιαφέρεται γι’ αὐτό τό ὅραμα. Δέν ἐνδιαφέρεται γιά τούς θεσμούς καί τήν λειτουργία τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης. Γιά τό ἄνοιγμα τῶν συνόρων, τό γκρέμισμα τῶν τειχῶν, τήν ἑβδομηντάχρονη εἰρήνη μεταξύ τῶν Εὐρωπαϊκῶν λαῶν, τῆς ὁποίας τήν σημασία ἔδειξε τελευταῖα ὁ πόλεμος στήν Οὐκρανία.

Μιά σχετική δημοσιογραφική παρατήρηση λέει: Στήν Βουλή συζητήθηκε σέ ὑψηλό ἐπίπεδο τό θέμα τῆς ἀκρίβειας. «Παραδόξως, ὅμως, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί ἀκόμη περισσότερο ἡ Εὐρωβουλή ἔμειναν κυριολεκτικά ἔξω ἀπό τό πεδίο τῆς συζήτησης» (Ι. Κ. Πρετεντέρης).

Λένε οἱ εἰδήμονες ὅτι ἡ Εὐρώπη χρειάζεται καλύτερη ὀργάνωση στήν οἰκονομία, στήν ἐξωτερική πολιτική καί στήν ἄμυνα. Ὡς εἰδήμονες θά ἔχουν προφανῶς δίκαιο. Ἀπό τήν μεριά μας, ὅμως, λέμε ὅτι ἡ Εὐρώπη δέν θά πρέπει νά βυθιστῆ ἀκόμη βαθύτερα στό τέλμα τοῦ κοινωνικοῦ φιλελευθερισμοῦ. Χρειάζονται ὅρια καί θεμέλια ἠθικά καί πνευματικά. Χρειάζονται οἱ πολιτιστικές καί πνευματικές παραδόσεις τῶν λαῶν. Ἡ πολιτική δέν μπορεῖ νά ἀγνοῆ αὐτά τά θεμέλια, οὔτε εἶναι ὁ ρόλος της νά τά διαμορφώνη· διακονεῖ τήν ἐπιβίωση καί ἐξέλιξή τους.

Νέο νόημα;

Ἡ πολιτική ξηρασία διψᾶ γιά δροσερή βροχή ἔμπνευσης. Ὅμως τί ποιότητας ἔμπνευση διψᾶ; Γράφηκε: «Εἶναι προφανές ὅτι ἡ πολιτική σύγκρουση χρειάζεται καί ἀπαιτεῖ κάτι ἄλλο καί περισσότερο, κάτι ποιοτικά ἄλλο… Χρειάζεται ἔμπνευση. Μιά κινητήρια ἔμπνευση. Πού θά ξεφύγει ἀπό τά στερεότυπα τῆς παραδοσιακῆς πράξης, θά μιλήσει μέ νέο πνεῦμα καί νέες λέξεις. Δέν χρειάζεται ἁπλῶς ἕνα νέο πολιτικό σχέδιο, χρειάζεται τήν ἐπεξεργασία ἑνός νέου νοήματος» (Λ. Κουσούλης).

Ὅταν χάνουμε τό νόημα τῶν πραγμάτων πού ἔχουμε μπροστά μας, καί κυρίως, ὅταν δέν συνδέεται, ἔστω καί χαλαρά, μέ τό νόημα τῆς ζωῆς μας, τότε ζητᾶμε κάτι νέο· νέο νόημα, νέες λέξεις, νέο πνεῦμα.

Τό θέμα εἶναι νά βροῦμε τό ἑαυτό μας καί τόν Θεό μας, γιά νά λάμπη μέσα μας τό πάντα νέο, μέ θεολογική προοπτική, νόημα τοῦ κόσμου.