… Η ησυχία είναι αγαθό που αγο­ράζεται, όμως για πολλούς είναι και μια κατάσταση που δεν υποφέρεται. Πολλοί δεν αντέχουν να βρίσκονται μόνοι σε ένα σπίτι ή ένα δωμάτιο, όπως και δεν αντέ­χουν την κλειστή τηλεόραση. Όταν ένας Ιταλός συγγραφέας ρωτήθηκε γιατί εγκατέλειψε την πατρίδα του και εγκαταστάθηκε στη δυτική ακτή της Σκωτίας, απάντησε: «Στην Ιταλία η σιωπή είναι πολύ ακριβή, αλλά στη Σκωτία είναι πάμφθηνη».

Απόψε η τηλεόραση δεν έχει τίποτα, λέμε συχνά, αφού καμία εκπομπή δεν μας ικανο­ποιεί ή δεν μας ταιριάζει, όμως δεν εννοούμε να πατήσουμε το πλήκτρο του «off». Κάτι να παί­ζει, κάτι να ακούγεται, κάτι να βλέπεται. Η αναμμένη τηλεόρα­ση είναι ανάλογη με την ηχογρα­φημένη «μούζακ» (muzak). Αρχι­κά, ο όρος αυτός προσδιόριζε τη μουσική που ακουγόταν στα αμε­ρικανικά εστιατόρια σαν υποκα­τάστατο της ζωντανής ορχήστρας. Στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, ένας δαιμόνιος διαφημιστής και επιχειρηματίας αγόρα­σε την εταιρεία Muzak και κατά­φερε να πλασάρει αυτό το ηχητικό προϊόν σε τράπεζες, κα­ταστήματα και ημι-δημόσιους χώρους χρησιμοποιώντας το ευρη­ματικό σύνθημα «η μουσική που δεν την ακούς» (music not to be listened to), αυτή που δεν την προσέχεις, που ξεχνάς την ύπαρ­ξή της και σε διευκολύνει να ζεις αδιαμαρτύρητα μια ζωή μηχανι­κή και κατακερματισμένη.

Η τηλεόραση είναι ένας τρόπος για να ξεχνάμε τη δική μας ύπαρξη, τη δική μας κούραση, τα δικά μας προβλήματα. Ο οπτικός, ηχητικός και εννοιολογικός τηλεοπτικός ορυμαγδός μάς εμπο­δίζει να σκεφτόμαστε, να συνο­μιλούμε, να αυτοσχεδιάζουμε, να ονειροπολούμε – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο τηλεθεατής εί­ναι ένα αποχαυνωμένο ον που δεν μπορεί να κρίνει αν αυτό που βλέπει είναι ωραίο ή άσχημο, ασήμαντο ή γελοίο.

Η τηλεόραση, όπως μερικές φορές και το ραδιόφωνο, όπως και η δυνατή μουσική σε κάποια μπαρ ή η εκκωφαντική στα νυ­χτερινά διασκεδαστήρια, γίνεται ασπίδα που μας προφυλάσσει ή μάλλον μας απομονώνει από τον μέσα και τον έξω κόσμο. Κι έτσι ζούμε εμείς καλά και η τηλεοπτι­κή βιομηχανία, που συχνά δια­πλέκεται με την πολιτική και την ψυχαγωγική, ακόμα καλύτερα.

(Απόσπασμα σχολίου από ένθετο περιοδικό για την τηλεόραση στην εφημερίδα «Καθημερινή», 15/3/2009)