Ο τηλεοπτικός επικοινωνιακός πυρετός φανερώνει τη βα­θιά μετάλλαξη που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία.

ΚΑΠΟΤΕ ΛΕΓΑΜΕ ότι κάποιος «έχει λέγειν», ότι είναι κοινωνικός, ομιλητικός, γλυκομίλητος ή, αντί­θετα, ότι είναι λιγόλογος, βαρύς κι ασήκωτος και δεν θέλει να έχει πολλά πολλά με τους γείτονες και τους ξένους. Σήμερα, οι διαχωρισμοί αυτοί έχουν καταρρεύσει. Η εικονική πραγματικότητα έχει επιβάλει δύο τύπους ανθρώπων: τους επικοινωνιακούς και τους μη επικοινωνιακούς.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ που με κάθε ευκαιρία ανοίγουν την καρδιά τους στην τηλεόραση και μας εκμυστηρεύονται τα πάντα: τα πολιτικά και θρησκευτικά τους πιστεύω, την προσωπική και οικογε­νειακή τους ζωή, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις ανησυχίες τους. Αγαθόν το εξομολογείσθαι, αρκεί να συντελεί­ται επί υάλου. Και όσοι προτιμούν να μοιράζονται τις σκέψεις, τις χαρές και τις λύπες τους με αληθινούς ανθρώπους, μακριά από τις κάμερες, θεωρούνται δει­νόσαυροι, μισάνθρωποι, εχθροί της τηλεόρασης και, κατά προέκταση, του τηλεοπτικού λαού.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΑΜΟΥ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙ, εκρήξεις μίσους και πάθους στο γυαλί…

…εμφανίζονται στην οθόνη μας, είτε «πλάτη» είτε με αλλοιωμένη φωνή και πρόσωπο, και εκθέ­τουν το πρόβλημά τους ή μάλλον την κατάστασή τους στο σεβαστό πάνελ, σε παρουσιαστές και ψυχολόγους της τηλεοπτικής πεντάρας.

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ συνοδεύθηκε από έναν παροξυσμό επικοινωνίας. Είδαμε τι σημαίνει επικοινωνιακός δολοφόνος, αλλά και επικοινω­νιακοί συγγενείς δολοφόνου. Με την ίδια ευκολία που υπερασπίζονταν τον «ύποπτο» μπροστά στις κάμερες, αποκήρυξαν τον «δράστη» δηλώνοντας «όπως έστρωσε θα κοιμηθεί»! Επικοινωνιακοί ήταν και οι συγγενείς των θυμάτων. Τα ίδια πρό­σωπα που μιλούσαν «λάιβ» σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές εμφανίζονταν νωρίς την επομένη σε πρωινές ενημερωτικές εκπομπές και αργότερα έκαναν κι ένα πέρασμα από το βραδινό δελτίο ει­δήσεων! Οι πρώτοι ίσως να ζητούν εξιλέωση, οι δεύτεροι παραμυθία.

ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ σε ένα χαροκαμένο σπίτι την πρόσφεραν οι συγγενείς και οι γείτο­νες. Σε πολλά χωριά υπήρχε το έθιμο να μη μπαί­νει «τσουκάλι στη φωτιά» στο σπίτι που πενθού­σε. Επί σαράντα μέρες οι γείτονες έφερναν μαγειρεμένο φαγητό, τις λεγόμενες «παρηγοριές». Σήμερα, …, οι πονεμένοι γέρνουν στον ώμο του τηλεδημοσιογράφου… και όσο πιο επώνυμος, πιο διάσημος ο δημοσιογράφος, τόσο πε­ρισσότερο μοιράζονται μαζί του -και μαζί με τον άγνωστο τηλεθεατή- τον πόνο τους.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ δεν κρατάει πολύ. Σύντομα ο γυάλινος τηλεοπτικός ώμος θα ανασηκωθεί αδιάφορα και κάποιους άλλους πονεμένους θα σπεύσει να παρηγορήσει, χωρίς να ξε­χνά το απαραίτητο διάλειμμα για τα διαφημιστικά μηνύματα. Και τι μένει; Μένουν τα περασμένα επι­κοινωνιακά μεγαλεία, μένει η αποξένωση που δεν είναι ίδιον της πόλης αλλά και του χωριού.

Ο ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΣ πυρετός φανερώνει τη βαθιά μετάλλαξη που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, μια μετάλλαξη για την οποία δεν ευθύνεται αποκλειστικά η τηλεόραση. Όταν η ίδια η πολιτι­κή γίνεται γυάλινη και επικοινωνιακή, όταν το πε­ριτύλιγμα μοιάζει πιο σημαντικό από το περιεχό­μενο, είναι φυσικό η αληθινή ζωή να εξορίζεται εκεί όπου δεν φτάνει κάμερας μάτι.