α´ ᾿Επειδή ἀπεκόπημεν ἀπό
τήν πρώτη καί θεία καί μακαρία ζωή λόγῳ τῆς
παραβάσεως τοῦ προπάτορος, καί μακρυνθέντες ἀπό
τόν Θεόν, ἐγίναμε
ἐξόριστοι
τοῦ Παραδείσου, καί ξεπέσαμε εἰς μία πολύ ἁμαρτωλή ζωή, καί κατεκρίθημεν εἰς τό νά
ἀποθάνωμε, καί κατατεμαχισθήκαμε σέ
ἀναρίθμητες γνῶμες, καί
πλάνες καί ἀσέβειες, ὡς δοῦλοι τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου μέ τίς
φιληδονίες καί τά
πάθη τῆς σαρκός, καί διά τοῦτο εἴχαμε ἀνάγκη
νά σαρκωθῇ ὁ
Θεός, ὁ ῾Οποῖος δέν ὑπέφερε τήν ζημία τοῦ πλάσματός Του, οὔτε
ἤθελε
νά
τό
ἀφήσῃ
νά
καταστραφῇ· προκειμένου ἀπό
Αὐτόν
πού ἐπλάσθημεν,
ἀπό
Αὐτόν
καί νά ἀναπλασθῶμεν, δι᾿
αὐτόν
ἀκριβῶς τόν λόγον, ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Λόγος,
ὁ ῾Οποῖος ἀπ᾿
αἰῶνος ὑπάρχει
μαζί μέ τόν
Πατέρα, ἄχρονος ὤν, εὐσπλαγχνισθείς τήν
φύσιν
μας, ἡ ὁποία ἐγλίστρησε καί ἀπεμακρύνθη ἀπό
τό καλό, καί ἐξ
αἰτίας
τῆς ἁμαρτίας ἔφθασε εἰς τά βάθη
τοῦ ᾅδου· εὐδόκησε καί
ἠθέλησε νά
γίνῃ ἄνθρωπος σέ
μία ὡρισμένη στιγμή, καί νά
εἰσέλθῃ μέσα
εἰς τόν χρόνον, καί νά
γίνῃ
ὅμοιος κατά πάντα
μέ
ἡμᾶς, πλήν
τῆς
ἁμαρτίας. Διά
τοῦτο ὁ ᾿Αχώρητος χωρεῖται μέσα σέ Παρθενικά σπλάγχνα, καί περιγράφεται κατά τήν
σάρκα
ὁ
᾿Απερίγραπτος, καί διά τῆς
κοινωνίας
αὐτῆς θεώνει
τό
πρόσλημμα, καί γίνεται ἀληθινός καί
τέλειος
ἄνθρωπος, Αὐτός
πού πάντοτε ἦτο τέλειος Θεός.

Διαβάστε ολόκληρο το πολυτονικό κείμενο πατώντας εδώ