Παρατηρῶντας τή σημερινή νεολαία διαπιστώνουμε ὅτι στήν πλειοψηφία τους τά σημερινά παιδιά δέν σέβονται τούς ἄλλους ἀνθρώπους πού ὑπάρχουν γύρω τους. Συμπεριφέρονται σάν νά τούς ἀνήκει δικαιωματικά τό περιβάλλον πού ζοῦν καί θεωροῦν ὅτι μποροῦν νά ζοῦν ὅπως ἐπιθυμοῦν χωρίς νά ρωτοῦν κανέναν καί χωρίς νά ἐξετάζουν ἄν ἐνοχλοῦν τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Τό καθένα κοιτάζει πώς θά ἱκανοποιήσει τίς δικές του ἀνάγκες, πώς θά ἐπικρατήσει στό περιβάλλον του, ἀγνοῶντας παντελῶς τούς γύρω του. Τά βλέπουμε, γιά παράδειγμα, στό δρόμο ἤ στά μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς νά κυκλοφοροῦν παρέες μιλῶντας καί γελῶντας δυνατά, συχνά χρησιμοποιῶντας πολύ ἄσχημη γλῶσσα, χωρίς νά ἀπασχολοῦνται μέ το ἄν ὁ ὑπόλοιπος κόσμος ἐνοχλεῖται μέ τή φασαρία τους. Κάπου-κάπου δέ, ἀνοίγουν καί τά κινητά τους προσθέτοντας στήν φασαρία τῆς παρέας καί τούς ἐξ ἀποστάσεως φίλους. Οἱ γονεῖς, βέβαια, δέν συνειδητοποιοῦμε εὔκολα αὐτή τή συμπεριφορά στά δικά μας τά παιδιά, παρά μόνο ὅταν αὐτά φθάνουν νά ἀγνοοῦν κι ἐμᾶς τούς ἴδιους. Ἴσως ἔχουμε συνηθίσει κιόλας τη φασαρία τους, ὁπότε εὑρισκόμενοι σέ δημόσιο χῶρο δέν ἐξετάζουμε ἄν αὐτή ἡ φασαρία ἐνοχλεῖ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο πατώντας εδώ