Το μέγεθος του προβλήματος

Όπως ήδη φάνηκε από τις μέχρι τώρα εισηγήσεις και ελπί­ζω να καταδειχθεί και από τη δική μου, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα υπαρκτό πρόβλημα, του οποίου είναι λάθος τόσο η υποτίμηση όσο και η υπερτίμηση. Η άποψη ότι πρόκειται για κάποιους «γραφικούς» είναι λανθασμένη. Τούτο αποδεικνύεται και μόνον από το πλήθος των ομάδων που συγκροτούν το χώρο του νεοπαγανισμού και από τα εκδιδόμενα και κυκλοφορούμενα βιβλία και περιοδικά. Το μέγεθος του προβλήματος εντοπίζεται ως εξής στα Πορί­σματα της «Θ’ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως Εν­τεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων δια Θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας» που συνήλθε από 8 μέχρι 13 Οκτωβρίου 1997 στο προσκύνημα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος: «Οι νεοειδωλολατρικές ομάδες μονοπωλούν και καπηλεύονται την ελληνική εθνική συνείδηση, αυτοχαρακτηριζόμενες ως “τελευταία σανίδα σωτηρίας για την πλήρη αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού Με­γαλείου”, κάτι το οποίο -κατά τις “Νεοεποχίτικες” αντιλήψεις τους- αποτελεί “Συμπαντική ανάγκη”. Το ίδιο συμβαίνει και στους άλλους Ορθοδόξους λαούς… Διαστρέφουν την Εκκλησιαστική ιστορία και παρερμηνεύουν τον ρόλο τής Εκκλησίας στην πορεία τού Ελληνικού έθνους, χαρακτηρίζοντας την Ορθοδοξία ως “ξενόφερτη εβραϊκή θρησκεία” και τους λειτουργούς της ως “εβραιόδουλους ρασο­φόρους”, που βασικά ευθύνονται για τα “σκοτάδια” του σημερινού πολιτισμού. Επαγγέλλονται την αναβίωση της αρχαιοελληνικής “Πόλης” ως πανά­κεια για όλα τα κοινωνικά προβλήματα, θεωρώντας την ως μόνη σωτήρια “κραυγή αληθείας” και ως τον “ομφαλό τής γης”, στον οποίο θα ενοποιηθεί όλος ο κόσμος».

Το μέγεθος του προβλήματος φαίνεται και από τις ύβρεις που εκστομίζονται εναντίον του πανσέπτου προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων και της Εκκλησίας. «Σε επι­στολή Ιερέως της θεάς Δήμητρος” οι Ορθόδοξοι ιερείς χαρακτηρίζονται ως “στυγεροί Πρωτο-γενίτσαροι ρασοφόροι” (Επιστολή προς Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανόν, 20 Τρυγητού 1992 μ.Α.Τ., βλ. περιοδ. Διιπετές, τ. 13/1995, σ. 15).

»Αλλού οι Αγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας χαρακτη­ρίζονται ως “οι εξ ανατολών ύαινες” (Μεγαρικός Τύπος 24.9.1995, Ο σφαγμένος Ελληνισμός Β’) και υβρίζονται ως “εγκληματίες-χιλιαστές”, “άγια ρεμά­λια” και “μελανειμονούντες” (με μαύρα ράσα) και “τα φαιά φέροντες” (Μεγαρικός Τύπος 17.9.1995, σ. 4, Ο σφαγμένος Ελληνισμός). Κι ακόμη χαρακτηρίζονται ως “κοπρόψυχοι” (Μεγαρικός Τύπος 8.10.1995, Ο σφαγμένος Ελληνισμός Γ’). Ο Χρι­στιανισμός χαρακτηρίζεται ως “η θανατική ποινή κατά της Ελλάδος”. Η Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως “αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία” και ότι “βαρύνεται καίρια με την κατηγορία τής σκόπιμης δολοφονίας του αρχαίου Ελληνισμού” (Ελληνική Φλόγα, τ. 1/1994, σ. 6)».

Ο Κύριός μας χαρακτηρίζεται ως «σημιτικής κα­τασκευής Δικτατορίσκος του Ουρανού» (Περιοδ. Διιπετές, τ.4/1993, σ. 6), ενώ ο δωδεκαθεϊστής Βλάσης Ρασσιάς μιλώντας στο Πολε­μικό Μουσείο κατά την εκδήλωση, που οργάνωσε εκεί το αποκρυφιστικό περιοδικό «Τρίτο Μάτι» με θέμα «Η Αρχαιοελληνική Παράδοση στην Τρίτη Χιλιετία» (23 και 24 Ιανουαρίου 1999), ενθουσία­σε το κοινό, όταν είπε· «Να μην αφήσουμε τα χριστιανοβυζαντινά κοράκια να αφοδεύουν πάνω στην εθνική μας κληρονομιά» (Βλ. «Ιό» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 7-2-1999).

Το σκηνικό

Το νεοπαγανιστικό σκηνικό χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλομορφία διεθνώς αλλά και στην Ελλά­δα. Μπορούμε να διακρίνουμε τρία κύρια ρεύματα.

1. Είναι αυτοί που αρνούνται κάθε συμβιβασμό με την χριστιανική θρησκεία ή τον εβραιοχριστιανισμό, όπως τον ονομάζουν. Εκπροσωπείται κυρίως από την λεγομένη «Μεγάλη Εθνική Εκκλησία των Ελλήνων» και το περιοδικό «Διιπετές».

2. Η δεύτερη ομάδα χαρακτηρίζεται έντονα από ρατσισμό και αντισημιτισμό. Εκπροσωπείται κυρίως από το περιοδικό «Απολλώνειο Φως».

3. Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν ομάδες των οποίων η σχέση με το κίνημα της λεγομένης Νέας Εποχής είναι εμφανέστερη. Τέτοιες είναι: Ο Νεο-σαμανισμός, οι ουφολόγοι δωδεκαθεϊστές (Κεραμυδάς), η λεγομένη γυναικεία πνευματικότητα, κί­νημα των μαγισσών, Wicca, λατρεία της θεάς κ.ά.

4. Υπάρχουν ακόμη και αυτοί που προσπαθούν να συνδυάσουν την Ορθοδοξία με τον δωδεκαθεϊσμό υποστηρίζοντας ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας!

Πάντως το σημαντικό είναι ότι οι ομάδες αυτές, ανεξάρτητα από τις μεγάλες -πολλές φορές- διαφο­ρές τους, έχουν κοινό πνευματικό υπόβαθρο, το οποίο συνίσταται στην κοινή περί Θεού, ανθρώπου και κόσμου αντίληψη, στην αποδοχή τού απολύτου πανθεϊστικού μονισμού (ολιστικό μοντέλο), της μετενσαρκώσεως και των άλλων στοιχείων, που θα έχουμε την ευκαιρία στο κύριο μέρος τής εισηγή­σεώς μας να αναπτύξουμε αναλυτικότερα, καθώς θα πραγματευόμεθα τα κοινά σημεία Νεοπαγανισμού και Νέας Εποχής. Εξ άλλου δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο ευρύτερος αποκρυφιστικός χώρος είναι ενιαίος. Έτσι π.χ. τα Ελευσίνια μυστήρια τα βρίσκει κανείς ως θέμα σεμιναρίων και διαλέξεων τόσο στις νεοειδωλολατρικές οργανώσεις όσο και σε άλλες ομάδες του ευρύτερου αποκρυφιστικού χώρου, όπως π.χ. η «Νέα Ακρόπολη». Επίσης στο σύνολο σχεδόν των αρχαιολατρικών περιοδικών υπάρχουν διαφημίσεις εκδοτικών οίκων ή συγκε­κριμένων βιβλίων που κινούνται ξεκάθαρα στον αποκρυφιστικό χώρο· ακόμη και βιβλίων που προπαγαν­δίζουν απροκάλυπτα την μαγεία και τον σατανισμό. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η συγγένεια και δια­πλοκή μιας μερίδος του νεοειδωλολατρικού χώρου με τον νεοναζισμό, το σκληρό ροκ και με τον νεοσατανισμό, τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα.

Η ορολογία

Η πολυμορφία ή, αν θέλετε, η πολυδιάσπαση του νεοειδωλολατρικού χώρου κάνει να προβάλλει αβίαστα το ερώτημα, μήπως αντί για νεοειδωλολατρία (στον ενικό) πρέπει να μιλούμε για νεοειδωλολατρίες (στον πληθυντικό).

Ένα θέμα που χρειάζεται επίσης να συζητηθεί είναι αυτό της ορολογίας. Ποιός άραγε όρος είναι καταλληλότερος; Νεοειδωλολατρία, νεοπαγανισμός, αρχαιολατρία ή δωδεκαθεϊσμός; Οι νεοειδωλολάτρες έχουν χαρακτηρισθεί επίσης -με μία δόση χιούμορ- αρχαιοημερολογίτες (Βλ. «Ιό» Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 13.10.1996 στο αφιέρωμά του με τίτλο «Πιστεύω εις δώδεκα θεούς»), ενώ έχει χρησιμοποιηθεί και ο όρος νεοϊουλιανισμός από τον π. Γεώργιο Μεταλληνό. Πάντως οι οπαδοί του χώρου αυτού θεωρούν τον όρο νεοειδωλολατρία προσβλητικό γι’ αυτούς (Βλ. και εξώδικο προς την εφημ. Ορθόδοξος Τύπος για τη δημοσίευση του προγράμματος του Συνεδρίου μας).

Εάν θα θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν που το αμερικανικό «Παγανιστικό Μορφωτικό Δίκτυο» (Pagan Educational Network) δίνει αυτοπροσδιοριζόμενο: «Νεοπαγανισμός: Ένα σύνολο από διαφο­ρετικές σύγχρονες θρησκείες που έχουν τις ρίζες τους σε αυτόχθονες παραδόσεις ή αντλούν έμπνευ­ση από αυτές. Πιστεύουν στην αλληλεξάρτηση όλων των μορφών ζωής, στην προσωπική αυτονομία και στις ενυπάρχουσες (σσ. μέσα στη Φύση) θεότητες. Συχνά είναι φυσιοκεντρικές και υποστηρίζουν την ισότητα των φύλων. (…) Ο Παγανισμός είναι ένα ευρύ εκλεκτικό σύγχρονο θρησκευτικό κίνημα που περιλαμβάνει σαμανικές, εκστατικές, πολυθεϊστικές και μαγικές θρησκείες» (ΧΑΡ. ΜΗΝΗ, Νεοπαγανισμός, σ. 239).

Πάντως, παρά την αντίθεση των νεοειδωλολατρών, είναι δόκιμη και η χρήση του όρου ειδωλολατρία-νεοειδωλολατρία και ανταποκρίνεται στα πράγ­ματα, δεδομένου ότι ως ειδωλολατρία ορίζεται «η θεώρηση άψυχων αντικειμένων ως θεοτήτων και η λατρεία αυτών (Φετιχισμός), καθώς και έμψυχων όντων του φυσικού κόσμου (Τοτεμισμός). Με την ευρύτερη έννοια ειδωλολατρία είναι επίσης κάθε αυθαίρετη υποκειμενική αντίληψη για την υψηλή έννοια του θείου, όπως για παράδειγμα ο ανθρωπομορφισμός. Μελετώντας λοιπόν τις πολυποίκι­λες νεοπαγανιστικές δοξασίες διαπιστώνουμε ότι αυτές έχουν πλούσιο το ειδωλολατρικό στοιχείο».

Εξ άλλου, όπως παρατηρεί ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, «η προβολή των προλήψεών μας στο χώρο του Θεού συνιστά ειδωλολατρία. Διότι κατασκευάζουμε τον Θεό μας».

Νεοειδωλολατρία και Νέα Εποχή

Ομοιότητες σε θέματα κοσμοθεωρίας

Θα προσπαθήσουμε τώρα να διερευνήσουμε τη σχέση νεοειδωλολατρίας και Νέας Εποχής λέγοντας εξ αρχής ότι η νεοειδωλολατρία ως ρεύμα, ιδιαίτερα μάλι­στα οι επιμέρους τάσεις και ομάδες του νεοσαμανισμού, οικοπαγανισμού, του κινήματος των μαγισσών (Wicca), της γυναικείας πνευματικότητας (λατρεί­ας της θεάς) κ.α.ο. κατά γενική σχεδόν παραδοχή των ερευνητών εντάσσονται στον χώρο της Νέας Εποχής. Προκειμένου να τεκμηριωθεί αυτό, θα εξε­τάσουμε τη σχέση νεοειδωλολατρίας και Νέας Εποχής στα κατωτέρω επί μέρους θέματα:

1. Βασική παραδοχή των ομάδων της Νέας Εποχής είναι η άποψη ότι όλα είναι ένα (απόλυτος πανθεϊστικός μονισμός). Η «Παγκόσμια Θεοσοφική Εταιρεία» (ιδρύθηκε το 1875 από την αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ), η οποία είναι πνευματική μητέρα και του κινήματος της Νέας Εποχής αλλά και της τάσεως επιστροφής στις αρχαίες θρησκείες, έχει ως έμβλημα το αξίωμα «Εν το παν» (=Όλα είναι ένα).

2. Αμεση σχέση προς την ολιστική-πανθεϊστική αυτή προσέγγιση έχει η αντίληψη περί θεού, άνθρωπου και κόσμου του νεοπαγανισμού, γι’ αυτό και θα συ­νεξετάσουμε τα δύο αυτά θέματα. Από όσα θα πα­ρατεθούν, θα γίνει, πιστεύουμε, καταφανής η σύμπτω­ση της περί θεού, ανθρώπου και κόσμου αντιλήψε­ως του νεοπαγανισμού με εκείνη της Νέας Εποχής.

Βασικό αξίωμα της Ελληνικής θεογονίας είναι το ομοούσιον της ανθρωπίνης ψυχής με εκείνη των θεών. «Τας γε μην δαιμονίας ψυχάς ου πολλώ των ανθρωπίνων διαφέρειν, γενναιοτέρας δε όμως ούσας αυτάς τε και γενναιοτέροις οχήμασι χρωμένας … Τας δε των άστρων πολύ έτι και αυτών των γε δαι­μονίων κρείττους ούσας…». «Η Εθνική Θρησκεία διατείνεται ότι ολόκληρο το Σύμπαν είναι έμψυχο και θεϊκό. Οι θεοί γεννιούνται και βρίσκουν την αναγνώρισή τους μόνο εντός του Κόσμου και δια του Κόσμου». «Ο κόσμος (είναι) αιώνιος και αγέννητος, αΐδιος, άνευ αρχής και τέλους, αυτογέννητος και αυτοπάτωρ, κύριος και τροφεύς του εαυτού του». «Ουδέν άλλο τι και αλλότριον του κόσμου υπάρχει· πάσα οντολογική κατηγορία και τάξις, α­πό αυτήν των θεών έως αυτήν των ανοργάνων μορφών της όλης, υφίσταται εντός αυτού. Θεός εξωσυμπαντικός και δημιουργός, ή δυνάμεις αγαθαί ή κακαί, έκτος της όλης κοσμικής νομοτελείας δεν υφίστανται».

Καθώς διαβάζουμε στο αρχαιολατρικό περιο­δικό Διιπετές «Εν Αρχή λοιπόν υπήρξε το δη­μιουργικό Αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ, ούτε και κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής».

Ο Παν. Μαρίνης στο έντυπο «Βασικές Αρχές της Ελληνικής Θρησκείας» γράφει: «Κατά τρόπον λακωνικόν περιγράφει ο Ηράκλειτος πλήρως την Ελληνικήν και σύγχρονον Κοσμογονίαν λέγων: “Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ήν αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον και αποσβεννύμενον μέτρα”». Ο Παν. Μαρίνης παρατηρεί: «… για μας υπάρχει μόνον ο ρυθμός του Κόσμου και η κυριαρχία του απροσώπου Νόμου. Δεν υπάρχει ουδείς εξωκοσμικός θεός, ο οποίος διευθύνει έναν Κόσμο κατά τρό­πο αυθαίρετο, ώστε άλλους να σώζη και άλλους να καταδικάζη. Όχι, υπάρχει μόνον ο λογικός και αμε­τάβλητος φυσικός Νόμος, του οποίου την πραγμα­τική και όχι αυθαίρετη δικαιοσύνη υπηρετούν οι Θεοί και οφείλουμε να υπηρετούμε και εμείς συνα­πτόμενοι προς τον ρυθμό του Κόσμου, ο οποίος μας οδηγεί πάντοτε σύμφωνα με τον Θείο Νόμο της εξε­λίξεως προς την τελείωσή μας». Και αλλού ανα­φέρει: «Οι μονοθεϊσταί θεολόγοι τονίζουν την άκραν αντίθεσιν προς τας αρχαίας θεωρίας, “προς τον υλοζωϊσμόν των αρχαίων, καθ’ όν τα πάντα εγένοντο άνευ του Θεού εκ προϋφεστώσης χαώδους ύλης”». Και συνεχίζει: «Κατά την πολυθεϊστικήν αντίληψιν άπαντα τα στοιχεία του Κόσμου είναι ιερά και θεία, εμψυχούμενα υπό Θείων Οντοτήτων».

Είναι αξιοσημείωτο και το εξής: «Οι Θεοί δια να γίνουν καταληπτοί από τους ανθρώπους εμφανίζονται εις αυτούς με το τελευταίον σώμα το οποίον είχον κατά τον τελευταίον επίγειον βίον τους, οπότε, εφό­σον θεωρηθή ότι ο καλλιτέχνης είναι θεόπνευστος, τα αγάλματα των θεών αποτελούν και τας πραγ­ματικάς προσωπογραφίας των». Αυτή την άποψη πάντως δεν την συμμερίζονται όλες οι αρχαιολατρικές ομάδες.

Χαρακτηριστική και η παρακάτω δήλωση του περ. Απολλώνειο Φως: «Οι θεοί πλάθονται κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου και όχι το αντίστροφο, όπως διατείνονται οι υπέρμαχοι των ιουδαιογενών δογμάτων». Και «Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβάλλει το Είναι του σε θεό»! Αυτό το τελευταίο είναι «Νέα Εποχή» 100%.

Η αντίληψη αυτή του νεοπαγανισμού και της Νέας Εποχής περί της αυθυπαρξίας της ύλης και περί προϋπαρχόντων τύπων των μορφών (πλατω­νικές ιδέες) καταδικάζεται ρητώς από την Ορθόδοξο Εκκλησία. Καθώς διαβάζουμε στο «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας»: «Τοις μετά των άλλων μυθικών πλα­σμάτων αφ’ εαυτών και την καθ’ ημάς πλάσιν μεταπλάττουσι, κατά τας πλατωνικάς ιδέας ως αλη­θείς δεχομένοις, και ως αυθυπόστατον την ύλην πα­ρά των ιδεών μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού του από του μη όντος εις το είναι παραγαγόντος τα πά­ντα και ως ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς, Ανάθεμα».

Η νεοεποχίτικη αντίληψη ότι όλα είναι ένα και αυτό το ένα ονομάζεται παγκόσμια ενέργεια ή πράνα στη γλώσσα των ινδών, Θεραπευτική Δύνα­μη της Φύσης από τον Ιπποκράτη, Magnale από τον Παράκελσο, Alcahest από τον Βαν Χέλμοντ, Αστρικό φως από τους Καββαλιστές, Azorth από τους Αλχημιστές, Spiritus από τον Fludd, Οντική δύναμη από τον Ράιχενμπαχ, Ζωικός μαγνητισμός από τον Μέσμερ, Αιθερική ενέργεια ή Βιοενέργεια ή Απλή ουσία από τους μυστικιστές και τους με­ταφυσικούς όπως ο Σουέντεμποργκ, Ζωτική ενέρ­γεια ή Ζωτική δύναμη ή Ζωτικό σώμα από τη βιταλιστική σχολή, Οργόνη από τον Ράιχ, Βιόπλασμα από τους Ρώσους ερευνητές κ.λπ., εκφράζεται χαρακτηριστικά σε συνέντευξη που δίνει στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές ο εκπρόσωπος της «Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων» (Μ.Ε.Ε.Ε.). Εκεί γίνονται φανερές όλες οι θεωρη­τικές βάσεις της τάσεως αυτής. «Εκτός των άλλων βρίσκουμε και αποκρυφιστικές, πνευματιστικές δι­δασκαλίες και μαγικές δοξασίες, σχετικά με τα μάρ­μαρα των αγαλμάτων των θεών (τα οποία, όπως υποστηρίζεται, έφτιαχναν από μάρμαρο “γιατί το μάρμαρο έχει την ιδιότητα με την καθιέρωση να εγκλωβίζει μέσα του την ενέργεια του απεικονιζομένου θείου”). Ακόμη βρίσκουμε πολλές πληροφο­ρίες για τις θέσεις οικοδομήσεως των ειδωλολατρικών ναών οι όποιοι ήσαν “συσσωρευτές μαγνητισμού”, για τα “στοιχεία” της Φύσεως, την ειμαρμένη κ.ά.» (Διιπετές, τ. 4/1993, σ. 22 και εξής).

Ο εκπρόσωπος της Μ.Ε.Ε.Ε., παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με τίτλο «Επιστήμη των Δονήσεων», υποστηρίζει ότι «υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το οποίο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλα­ντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός» (!) (Διιπετές, τ. 4/1993, σ. 25).

3. Λατρεία της Γαίας (μεγάλης Μητέρας θεάς-Φύσης)

Στην ιδρυτική διακήρυξη του «Παγκοσμίου Συ­νεδρίου Εθνικών Θρησκειών» («World Congress of Ethnic Religions»), που έγινε στο Vilnius της Λι­θουανίας στις 23 Ιουνίου 1998, διαβάζουμε μετα­ξύ άλλων ότι οι αυτόχθονες θρησκείες (δηλαδή ο παγανισμός) «καλλιεργούν τον σεβασμό προς την Ιερότητα της Φύσεως». Δηλώνεται επίσης ότι: «είμα­στε λάτρεις της Φύσεως, όπως ακριβώς ήταν και το σύνολο του ανθρωπίνου είδους, τουλάχιστον στο 96% της διαρκείας της Ιστορίας του».

Γράφει ο Μάριος Βερέττας: «Η Μάνα-Γη, η Γη-Μήτηρ, η Δήμητρα θα σωθεί μονάχα από εκείνους που θα την αγαπήσουν σαν μητέρα και θα την λα­τρέψουν ως θεά» (Περιοδ. Τρίτο Μάτι, Οκτ. 1997, σ.3)!

Η Χαρίκλεια (ή Χαρίτα) Μήνη τονίζει ιδιαίτε­ρα τη λατρεία της Γαίας. «Η ιδέα -γράφει- ότι ο πλανήτης μας είναι ένα ζωντανό ον και όλοι οι έμβιοι οργανισμοί του (συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων) αποτελούν κύτταρά του είναι πραγ­ματικά επαναστατική και χτυπάει ριζικά τις κατεστημένες αντιλήψεις».

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι ακριβώς σε αυτό έγκειται η ειδωλολατρία. Στη θεοποίηση και λατρεία της κτίσεως. Κατά τον προφητάνακτα Δα­βίδ «ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει οι θεόφρονες παρά τον κτίσαντα». Χαρακτηριστικό, δηλαδή, των θεοφρόνων είναι ότι λατρεύουν τον κτίστη και δημι­ουργό, ενώ των αφρόνων (νεοπαγανιστών) χαρα­κτηριστικό είναι ότι αντιστρέφοντας τα πράγμα­τα ανυψώνουν και λατρεύουν τη δημιουργία, περι­φρονώντας τον δημιουργό, τον οποίο θεωρούν ανύπαρκτο.

4. Πανθρησκεία

Βασικό δόγμα της Νέας Εποχής είναι ότι όλες οι θρησκείες είναι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Όλες οι θρησκείες κατέχουν μέρος της αλη­θείας. Καμμία θρησκεία δεν πρέπει να διεκδικεί την αποκλειστικότητα της αληθείας και της δυνατότητος σωτηρίας. Οι βασικές αυτές παραδοχές εισήχθησαν από την «Θεοσοφική Εταιρεία» και αποτελούν τη βάση του θρησκευτικού συγκρητισμού. Τη βασική αυτή στάση υιοθετεί και ο νεοπαγανισμός. Κατ’ αυτόν κάθε λαός πρέπει να ακο­λουθεί τη θρησκεία της δικής του παραδόσεως. «Όλοι οι λαοί έχουν θεσμίσεις και θρησκείες κα­ταλλήλους δια το εξελικτικόν τους επίπεδο και δια την ιδιοσυστασίαν και την νοοτροπίαν τους», γράφει ο Παν. Μαρίνης. Είναι ενδιαφέρον, ότι συστηματικώς προβάλλεται από τους νεοπαγανιστές η συγγένεια της αρχαιοελληνικής θρησκείας με τις άλλες θρησκείες (εκτός φυσικά των λεγομένων μο­νοθεϊστικών).

Σύμφωνα με τον Παν. Μαρίνη, η Ελληνική Γραμ­μή, καθώς την ονομάζει, «υποστηρίζει την ουσιαστικήν ισοτιμίαν κάθε κουλτούρας και την δυνατότητα της αυτοαναπτύξεως…». Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες «εδέχθησαν ότι όλες οι παραδόσεις και οι θρησκείες είναι ίσες».

Παρ’ όλα αυτά ο κ. Μαρίνης, αντιφάσκων προς εαυτόν, διακηρύσσει αλλού ότι η «Ελληνική Θρη­σκεία είναι η Αλήθεια…» (με Α κεφαλαίο). Εδώ υπάρχει και η εξής αντίφαση: Εάν (κατ’ αυτούς) όλες οι θρησκείες είναι ίσες, γιατί τότε αυτή η ακραία επιθετικότης εναντίον ειδικά του Χριστιανισμού;

5. Μετενσάρκωση (ή μετεμψύχωση)

Μία από τις διδασκαλίες, που ενώνουν τις πο­λυώνυμες ομάδες τής Νέας Εποχής αφ’ ενός και του νεοπαγανισμού αφ’ ετέρου, είναι αυτή της μετενσαρκώσεως. Σύμφωνα με την παραδοχή αυτή, μετά τον σωματικό θάνατο, η ψυχή μπαίνει στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου, ζώου ή ακόμη και φυ­τού.

Κατά τον Παν. Μαρίνη «η μετεμψύχωσης είναι το θεμέλιον της Ελληνικής Πνευματικότητος» (Τίτλος ενθέτου φυλλαδίου του αποκρυφιστικού περιοδικού Τρίτο Μάτι. Το φυλλάδιο συνεγράφη υπό του κ. Παν. Μαρίνη). «Η μετεμψύχωσις ήτο η κοινή πίστις τής θρησκεί­ας τής Χρυσής Εποχής, εξ αυτής δε εκληρονομήθη από όλας τας “παραδοσιακάς θρησκείας” (ας ση­μειωθή εδώ ότι λέγοντες “παραδοσιακάς θρησκείας” εννοούμε απαξαπάσας τας θρησκείας τής Ευ­ρώπης – Ασίας – Αμερικής, με εξαίρεσιν τας επο­νομαζομένας “μονοθεϊστικάς – κοσμοπολιτικάς θρη­σκείας τής ύστερης εποχής” ιουδαϊκής ρίζης, δη­λαδή τον Χριστιανισμό και τον Μωαμεθανισμό). Η μετεμψύχωσις αποτελεί τον στυλοβάτην όχι μό­νον του Ινδουϊσμού αλλά και των παναρχαίων και ιερωτάτων κειμένων: των Βεδών και του Νόμου των Αρείων».

Ένας άλλος λάτρης των αρχαίων θεών, ο Βλά­σης Ρασσιάς, γράφει: «Επανερχόμαστε για να βα­δίσουμε μέσα από αυτές τις συνεχείς παλιγγενε­σίες στην αυτογνωσία και την αποθέωσή μας, για τον απλό και μόνο λόγο ότι σκοπός του σύμπαντος είναι η δημιουργία συνειδήσεων, των δε συνειδήσε­ων η τελείωση και αποθέωσή τους μέσα από τη γνώ­ση όλων των αληθινών αιτίων των φαινομένων».

Θα πρέπει πάντως να λεχθεί ότι η περί μετενσαρ­κώσεων πίστη, έτσι όπως εξετέθη εδώ, δεν απηχεί το σύνολο ούτε των φιλοσοφικών ούτε των λαϊκών αντιλήψεων των αρχαίων Ελλήνων. Οι αρχαίοι πί­στευαν σε συνέχιση της προσωπικής ζωής μετά θά­νατον. Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από την αντί­ληψη που είχαν περί του «κάτω κόσμου». Οπότε εδώ έχουμε χαρακτηριστικό παράδειγμα επηρεασμού και υιοθετήσεως αντιλήψεων της Νέας Εποχής από την νεοειδωλολατρία.

Στο θέμα τής μετενσαρκώσεως, Νέα Εποχή και νεοειδωλολατρία όχι μόνο συγκλίνουν αλλά και αποκλίνουν, διαφέρουν. Διαφέρουν μεταξύ άλλων και κυρίως στη σημασία που δίνουν οι ανατολικές θρησκείες και η Νέα Εποχή στο λεγόμενο κάρμα. Η αρχαιοελληνική θρησκεία δεν έχει την ίδια προ­σέγγιση.

6. Διάκριση καλού και κακού

Η Νέα Εποχή πιστεύει και διακηρύσσει ότι κα­λό και κακό, Θεός και Διάβολος, είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Μάλιστα το ένα συμπληρώνει το άλλο. Πιστεύει ότι θα πρέπει να ξεπεραστεί η δυαδικότης, ο διαχωρισμός. Το ίδιο βλέπουμε να διακη­ρύσσει και η νεοειδωλολατρία. «Δεν πιστεύουμε στην Εβραιοχριστιανική δυαδικότητα», διαβάζου­με στο Διιπετές (τ. 4/1993, σ. 9), και «Η προσπάθειά μας είναι να ξεφύγουν (οι άνθρωποι) από τον διπολισμό των εννοιών “Καλό” και “Κακό”». Ένας άλλος εκπρό­σωπος του ιδίου ρεύματος, ο Δημήτριος Δελής, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Ένα δηλώνει: «Ο πολυθεϊσμός απελευθερώνει τον άνθρωπο από οποι­ονδήποτε ηθικό νόμο. Βάζει την ηθική του πάνω στη φύση και πουθενά αλλού. Δεν έχει την έννοια του Καλού και του Κακού. Υπάρχει μόνο η έννοια του ωραίου και του άσχημου».

Εάν βέβαια εφαρμοσθούν στην πράξη οι από­ψεις αυτές, κυριολεκτικά δεν πρόκειται να μείνει τίποτε όρθιο μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες. Έτσι ανατρέπονται τα θεμέλια όχι μόνον του δικού μας Ελληνορθοδόξου πολιτισμού -που τόσο ενοχλεί τους νεοειδωλολάτρες- αλλά και του ευρωπαϊκού πολι­τισμού γενικότερα. Ας μην ξεχνούμε ότι στη βάση του πολιτισμού αυτού βρίσκεται η περί Θεού, αν­θρώπου και κόσμου και η περί Καλού και Κακού χριστιανική αντίληψη και όχι εκείνη των ανατο­λικών θρησκειών, που θεωρούν το Καλό και το Κα­κό ωσάν δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.

Επίσης, πρέπει να σημειωθεί, ότι η κατ’ επίδρασιν της Νέας Εποχής υιοθέτηση αυτών των απόψεων για τη μη διάκριση Καλού και Κακού Έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το εκλεκτότερο τμήμα της αρχαιο­ελληνικής σκέψεως (Σωκράτης, Πλάτων, τραγικοί κ.α.), οι οποίοι κάνουν σαφέστατη διάκριση Καλού και Κακού, αρετής, η οποία επαινείται, και κακίας, η οποία στηλιτεύεται.

7. Σκοπός η αυτοσωτηρία

Καταφανή νεοεποχίτικη επίδραση αποτελεί και η προβολή ως σκοπού του ανθρώπου της αυτοσωτηρίας. Στο περιοδικό Απολλώνειο Φως (Ιαν.-Φεβρ. 1998, σ. 1) διαβά­ζουμε: «Ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει κανέναν ως Κύριό του. Ουδείς σωτήρας προορίζεται να τον σώ­σει. Αρκείται στην αυτοσωτηρία του με βάση τις προσωπικές του δυνάμεις»!

Ο Παν. Μαρίνης προβάλλει εξ ίσου σαφώς τη θεοσοφική-νεοεποχίτικη αυτή αντίληψη, συνδυά­ζοντάς την με την εξέλιξη. Ας τον ακούσουμε: «Σκο­πός σύμφυτος του Κόσμου, του διεπομένου υπ’ αε­νάου και αειρόου, κυκλικού αναπτύγματος κινήσε­ως είναι η -δια της δράσεως του Θείου Νόμου της εξελίξεως- παραγωγή της Ανωτέρας Συνειδήσε­ως». Ήδη ακούσαμε και άλλη ανάλογη θέση του κ. Βλάση Ρασσιά στο κεφάλαιο περί μετενσαρκώσεως.

8. Μεσσιανισμός – περιούσιος λαός

Στις περισσότερες δωδεκαθεϊστικές ομάδες υπάρ­χει έντονα διατυπωμένη η άποψη ότι εμείς οι Έλλη­νες είμαστε πνευματικά -άλλα και βιολογικά για πολλούς- ο εκλεκτός, ο περιούσιος λαός. Στις ομά­δες της Νέας Εποχής αυτό είναι κάπως παρηλλαγμένο. Εκείνοι θεωρούν ότι ευρίσκονται σε ανώ­τερο εξελικτικό επίπεδο συγκρινόμενοι με εμάς που δεν ανήκουμε στη Νέα Εποχή του Υδροχόου αλλά στην –κατ’ αυτούς- παλαιά του Ιχθύος Ιησού Χρι­στού, του Ναζωραίου.

Σε μερικές ομάδες, όπως αυτή του ουφολόγου δωδεκαθεϊστού Κεραμυδά (Ομάδα “Ε”), υπάρχει ακόμη πιο έντονο μάλιστα το στοιχείο του μεσσιανισμού. Σύμφωνα με τον Κεραμυδά «Το σχέδιο των Απολλωνίων είναι να πάρει τέλος η ταλαιπωρία του Ελληνισμού και της μητέρας πατρίδας τουλά­χιστον μέχρι τα τέλη της 2ης δεκαετίας του 21ου αιώνα οπότε το δράμα του τελικού θριάμβου του Ελληνικού πνεύματος θα πραγματοποιηθεί».

Ούτως ή άλλως, για το σύνολο σχεδόν των δωδεκαθεϊστών, τον Ελληνισμό αναμένει λαμπρό μέλλον.

9. Μαγεία

Η άσκηση των καταδικαζομένων από την Ορθόδοξο Εκκλησία μαγικών τεχνών είναι ένα ακόμη κοι­νό σημείο νεοπαγανισμού και Νέας Εποχής. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά στα νεοπαγανιστικά ρεύμα­τα του κινήματος των μαγισσών Wicca, της λεγο­μένης «γυναικείας πνευματικότητος» και της λα­τρείας τής μεγάλης Μητέρας-θεάς Γαίας (με κε­φαλαίο το Γ).

10. Εξωσωματικές εμπειρίες

Γνωρίζουμε από την Ορθόδοξο παράδοση ότι οι δαίμονες, σ’ αυτούς που πλανούν, δίδουν και την ψευδή-δαιμονική εμπειρία της εξόδου της ψυχής από το σώμα, ενώ ο άνθρωπος είναι ακόμη εν ζωή. Με αυτό συνδέονται αποκρυφιστικά αστρικά ταξί­δια και αναδρομές σε υποτιθέμενες προηγούμενες ζωές (Βλ. περ. Διιπετές, τ. 4, σελ. 25). Είναι αξιοσημείωτο ότι υιοθέτηση της πίστε­ως σε εξωσωματικές εμπειρίες έχουμε τόσο σε ομά­δες της Νέας Εποχής όσο και σε νεοειδωλολατρικές.

11. Αποκρυφιστική ερμηνεία Αγίας Γραφής

Εκτός από αυτούς που πολεμούν λυσσωδώς την Αγία Γραφή και ιδιαίτερα την Παλαιά Διαθήκη, έχουμε και άλλους νεοειδωλολάτρες, οι οποίοι διακηρύσσουν ότι η Εκκλησία ό,τι καλό έχει το υπέκλεψε από την αρχαιοελληνική σοφία και μυστη­ριακή λατρεία! Αυτοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν αποκρυφιστικά την Αγία Γραφή και την εκκλησιαστική λατρεία. Σ’ αυτό συμβαδίζουν με πολλές νεοεποχίτικες ομάδες, οι οποίες κάνουν το ίδιο.

12. Κυκλική αντίληψη της ιστορίας

Η Νέα Εποχή μέσω των ανατολικών θρησκειών (ινδουισμού, βουδδισμού), οι οποίες χαρακτηρίζονται από τους θρησκειολόγους ως «θρησκείες του αιώνιου κοσμικού νόμου», υιοθετεί την κυκλική αντίληψη περί ιστορίας. Το ίδιο εδέχοντο και οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Αντιθέτως η χριστιανική θεώρηση της ιστορίας είναι ευθύγραμμη. Η ιστορία καθ’ ημάς έχει αρχή και τέλος.

Για τους νεοειδωλολάτρες η «χρυσή εποχή» ευρί­σκεται στο παρελθόν, στον καταστραφέντα «προκατακλυσμιαίο πολιτισμό». Έτσι προβάλλεται από τους νεοπαγανιστές το σύνθημα για «επιστροφή στις ρίζες», δηλαδή στη λεγομένη από αυτούς «Πρω­ταρχική παράδοση» (Το στοιχείο αυτό τονίζει ιδιαιτέρως και η Θεοσοφική Εταιρεία).

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η αντίληψη πε­ρί «χρυσής εποχής», που τοποθετείται στα βάθη του παρελθόντος, συνδυάζεται με τη μεσσιανική μελλοντική προσδοκία.

13. Σημασία του μύθου

Αυτό είναι ένα ακόμη ενδιαφέρον κοινό σημείο Νέας Εποχής και νεοειδωλολατρίας.

14. Χρήση μεθόδων και πρακτικών (γιόγκα, θε­τική σκέψη κ.ά.)

Η πλειοψηφία των νεοειδωλολατρών δεν προ­βάλλει, όπως κάνουν οι νεοεποχίτες, τις τεχνικές γιόγκα, θετικής σκέψεως κ.ά. για «διεύρυνση της συνείδησης» και επίγνωση του θεϊκού Εαυτού (με Ε κεφαλαίο).

Υπάρχουν όμως νεοπαγανιστικές ομάδες, όπως αυτές του νεοσαμανιστικού ρεύματος, που το κά­νουν. Οπότε αυτό είναι ένα σημείο ομοιότητος αλλά και διαφοράς των δύο μεγεθών (Νέας Εποχής και νεοπαγανισμού) που συγκρίνουμε.

Ομοιότητες Νεοειδωλολατρίας και Νέας Εποχής σε θέματα τακτικής

Θα αναφερθούμε τώρα σε ομοιότητες μεταξύ Νέας Εποχής και νεοπαγανισμού που έχουν σχέση με θέματα τακτικής.

1. Πολλές νεοπαγανιστικές ομάδες εμφανίζονται, όπως και οι σέκτες (σύγχρονες ολοκληρωτικές αιρέ­σεις), με προσωπεία. Αποκρύπτουν σκοπίμως το πραγματικό τους πρόσωπο, παρουσιαζόμενες με α­θώους και πολλές φορές εντυπωσιακούς τίτλους, προσπαθώντας τεχνηέντως να επανεισαγάγουν την αρχαία θρησκεία. Έτσι πίσω από μία πρόσκλη­ση για απόλαυση της πανσελήνου «από τον Ιερό βράχο τής Ακροπόλεως» ή πίσω από μία εκδήλωση για την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό, μπορεί να κρύβεται μία νεοειδωλολατρική οργά­νωση ή κάποια θυγατρική της με τίτλο που δεν κι­νεί υποψίες. Στοιχείο νεοεποχίτικης τακτικής για πρόκληση συγχύσεως είναι και το ότι μερικοί νεοειδωλολάτρες αυτοπροσδιορίζονται και ως «Χριστια­νοί»!

2. Για όλα φταίει ο Χριστιανισμός

Ο ιουδαιοχριστιανισμός, όπως ονομάζουν προ­σβλητικά την πίστη μας, ευθύνεται για τη σύγχρο­νη πνευματική και πολιτισμική κατάπτωση. Αιτία της αποτελεί η «αυθαίρετη κι ανιστόρητη επιλο­γή… του εθνικά αλλότριου, μεσαιωνικού, δουλοπρεπούς, δεισιδαιμονικού χριστιανοκρατισμού και πάνω απ’ όλα διεφθαρμένου βυζαντινού ήθους» (Διιπετές τ. 13/1995, σ. 3)! Διαλαλούν ότι το ξεπέρασμα αυτής της κατάπτωσης μπορεί να γίνει μόνο με την «επανελλήνιση» της ανθρωπότητας και τη βίωση της «πατρώας θρη­σκείας»!

3. Ακρως επιθετική στάση εναντίον όσων ασκούν κριτική εις βάρος τους

Παραθέτω αρχικώς την υβριστική και απειλη­τική επιστολή που εστάλη από το «Ύπατο Συμ­βούλιο των Ελλήνων Εθνικών» προς τον κ. Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για να ματαιώ­σει αυτό εδώ το Συνέδριο και στη συνέχεια το φα­σιστικής εμπνεύσεως έγγραφο του πρώην Κ.Ε.Φ.Ε. (Σαϊεντολογία) με τίτλο «Σταματήστε τη Συνδιά­σκεψη της Μυτιλήνης» (1994) για να συγκρίνουμε τα δύο κείμενα. Ακούστε:

Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών

για τη Διάσωση και Ανάδειξη της Αληθινής

Ελληνικής Παραδόσεως

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΥΤΑΝΗ

ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

“Η αμορφωσιά είναι μητέρα όλων των παθών”

(Πυθαγόρας)

Δελτίο Τύπου

αριθ. 141/16.5.«2003»

Προς τον Πρύτανη

του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Κύριε Πρύτανη,

Ομολογώντας κατ’ αρχάς ότι την πρώτη προς εσάς επιστολή μας σχεδιάζαμε να τη στείλουμε με αίτημα να επαναφέρετε ως σήμα του Πανεπιστημίου σας τη μορ­φή του φιλοσόφου Αριστοτέλους αντί του παντελώς άσχετου με τη μόρφωση και τη γνώση νυν «Αγίου» των χριστιανών, λυπούμαστε που αυτή η πρώτη μας ε­πικοινωνία γίνεται τελικά για ένα πολύ πιο σοβαρό, αλλά και όλως αντιπνευματικό ζήτημα. Πρόκειται για το προαναγγελθέν, για το τριήμερο 25-27 Μαΐου, «Συνέδριο» διαφόρων μισαλλόδοξων ρασοφόρων και παραεκκλησιαστικών και περιεκκλησιαστικών κύκλων (στους οποίους, δυστυχώς, εντάσσονται και μέλη του Πανεπι­στημίου σας), κεντρικό ζητούμενο του οποίου είναι η μεθόδευση ηθικής και φυσικής βλάβης κατά της διαχρο­νικής Εθνικής Ελληνικής θρησκείας, που αυτοί αρέ­σκονται να καθυβρίζουν ως «ειδωλολατρία», το οποίο δεν θα διεξαχθεί σε κάποιο θλιβερό σαν τους «συνέδρους» του μοναστηριακό ή εκκλησιαστικό κτίριο, αλλά σε αυτό το ίδιο το Πανεπιστήμιό σας, στην Αίθουσα των επίσημων εκδηλώσεών σας!

Δεν γνωρίζουμε βεβαίως και ούτε μας ενδιαφέρει αυτό, ποιος ευθύνεται προσωπικά για την εκ μέρους του Πανεπιστημίου σας παραχώρηση της Αίθουσας στις δυνάμεις του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας, υποθέτουμε κάποιοι από τους «καθηγητές» σας που ίσως έχουν γίνει τέτοιοι με πιέσεις τής Εκκλησίας, είναι εμφανέστατο ωστόσο ότι η κίνησή τους αυτή, στην οποία έχετε δυστυχώς εκ των πραγμάτων ήδη εμπλα­κεί, έχει ως αποκλειστικό σκοπό της την πονηρή αναβάθμιση της μεσαιωνικής αθλιότητας και του μίσους για ό,τι το διαφορετικό, κάτω από μία πιο αποδεκτή, δηλαδή πανεπιστημιακή, «αιγίδα».

Καμμία «αιγίδα» ωστόσο δεν μπορεί να νομιμοποι­ήσει ένα τέτοιο αισχρό «Συνέδριο», το οποίο δεν κινεί­ται μόνον εντός των ορίων τής μεσαιωνικής – βυζαντι­νής κακοήθειας, αλλά και εντός των ορίων τής γελοιότητας. Διαφορετικά, πώς θα μπορούσαν να εκληφθούν εισηγή­σεις τύπου «Νομική αντιμετώπιση της νεοειδωλολατρίας», «Ο μύθος τής καταστροφής αρχαίων μνημείων από τους χριστιανούς», «Ποιμαντική θεώρηση της νεοειδωλολατρίας», και, οι γελοιωδέστερες όλων «Παθολογι­κά στοιχεία των Ολυμπιακών Αγώνων» και «Ποιμαν­τική αντιμετώπιση των Ολυμπιακών Αγώνων»; Μα σε ποιόν τόπο και χρόνο νομίζουν ότι ζούνε όλοι αυτοί;

Κύριε Πρύτανη,

Με την παρούσα επιστολή μας, σας καλούμε να πρά­ξετε τα αρμόζοντα σε κάθε άνθρωπο του πνεύματος και της λογικότητας, πόσο μάλλον σε πανεπιστημιακό άρχοντα, ώστε να μη διεξαχθεί στον χώρο σας αυτό το σκοταδιστικό «Συνέδριο» μεσαιωνιστών νοσταλγών των βυζαντινών και μεταξικών νομοθετημάτων, που α­ποτελεί όνειδος για την χώρα μας, η οποία εξαιτίας αυ­τών, και όλων όσων τους ανέχονται, γελοιοποιείται διεθνώς στην εμμονή της να παριστάνει ότι ζει ακόμη στην εποχή του Ιουστινιανού ή του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου.

Όταν τα Πανεπιστήμιά μας, που ήδη η επιστημονικότητά τους βλάπτεται σοβαρά από την επιβληθείσα ισό­τιμη φιλοξενία χυδαία κατηχητικών («θεολογικών») εδρών δίπλα στα υγιή αντικείμενα της ανθρώπινης γνώσης προσφέρουν επιπροσθέτως βήμα για να εκφρά­σουν το μισανθρωπικό λόγο τους αυτοί που επί αιώνες κατέστρεψαν κάθε Επιστήμη, τότε τίποτε δεν έχει απο­μείνει πνευματικά όρθιο σε αυτό τον υπόδουλο τόπο που κάποτε ωστόσο, στους καιρούς των πραγματικών Ελλήνων, γέννησε και καλλιέργησε με ευλάβεια τον Ορθό Λόγο, την Επιστήμη, το Δίκαιο, τον Ανθρωπισμό και την Αρετή.

Σας καλούμε να φροντίσετε άμεσα και, κυρίως, προ­σωπικά, για την ματαίωση αυτού του αισχρού «Συνε­δρίου».

Μετά τιμής

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΘΝΙΚΩΝ/ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Ακουστέ τώρα και το έγγραφο των σαϊεντολόγων (πρώην Κ.Ε.Φ.Ε.), που απευθύνεται προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον τότε Αρχιεπίσκοπο κυρό Σεραφείμ, τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Βουλής, Υπουργούς, διαφόρους φορείς και Μ.Μ.Ε. και λέγει τα εξής: «Ποιός κυβερνά λοιπόν; Βρίσκο­μαι αντιμέτωπη με μια εκκλησία που έχει χάσει προ πολλού την ηθική της παρουσία και μαζί και το ποίμνιό της, οι άδειες εκκλησίες το μαρτυρούν!

Έτσι λοιπόν αρνούμαι να ακολουθήσω αυτή την εκκλησία…

Να πάρετε εσείς τώρα το μαστίγιο που δικαιω­ματικά σας το άφησε ο Κύριος και να καθαρίσετε τους χώρους.

Είναι καιρός οι ΝΑΖΙ να φύγουν ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ από τη χώρα μας.

Μας φτάνουν τα αιματοκυλίσματα και οι αδελφοκτονίες…

Είναι καιρός να γεμίσουν ξανά οι εκκλησίες με ποίμνιο και όχι με φοβισμένα ζόμπι (sic).

Είναι καιρός να καταλάβετε ότι η πραγματική πίστη είναι αυτή που αποφασίζει ο καθένας και θα πρέπει να το σεβόμαστε.

Και μόνο έτσι θα γεμίσουν οι εκκλησίες ξανά.

Διδάχτε μας το σεβασμό και θα τον έχετε πλου­σιοπάροχα πίσω!

Έτσι λοιπόν σαν πολίτης αυτής της χώρας ζητώ:

Να απομακρυνθεί το οποιοδήποτε φυλλάδιο που κεντρίζει μίση και φανατισμούς και κυρίως,

Σταματείστε τη Συνδιάσκεψη της Μυτιλήνης».

Εάν συγκρίνουμε τα δύο κείμενα, διαπιστώνουμε την καταπληκτική ομοιότητά τους στο ύφος και στο ήθος. Εφαρμόζουν οι αρχαιολάτρες, όπως και οι σαϊεντολόγοι, το σαϊεντολογικό δόγμα «Όποιος ασκεί κριτική είναι εγκληματίας». Η τακτική και των δυο ελαύνεται από το αξίωμα του Χάμπαρντ, ιδρυτού της σαϊεντολογίας «ποτέ άμυνα· πάντοτε επίθεση».

4. Μετέχουν σε μετωπικά σχήματα στην Ελλά­δα και στο εξωτερικό

Ως γνωστόν η Νέα Εποχή είναι ένα δίκτυο οργανώσεων τις οποίες ενώνει κοινό κοσμοθεωριακό υπόβαθρο. Πολλές από τις οργανώσεις του δι­κτύου αυτού μετέχουν και σε κοινά οργανωτικά σχήματα. Στην Ελλάδα από το 1996 δραστηριο­ποιείται η «Κίνηση Φιλοσοφικών και Μεταφυσικών Ομάδων για ελεύθερη πνευματική έκφραση». Στην κίνηση αυτή μετέχει εξ αρχής και η «Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων» του κ. Παν. Μαρίνη. Οι Έλληνες νεοειδωλολάτρες ήσαν επίσης από τα ιδρυ­τικά μέλη του «Παγκοσμίου Συνεδρίου των Εθνικών Θρησκειών» (World Congress of Ethnic Religions) που γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1998 στο Vilnius της Λιθουανίας. Η ιδρυτική Διακήρυξη του Συνεδρίου αυτού τελειώνει με το νεοεποχίτικο σύνθημα «Ενό­τητα μέσω της Πολυμορφίας».

Αρα λοιπόν όχι μόνον εξ επόψεως κοσμοθεωριακού πιστεύω αλλά και εξ επόψεως οργανωτικής μετέχουν νεοειδωλολατρικές οργανώσεις στο κίνημα της Νέας Εποχής.

5. Εξ επόψεως αποτελέσματος, υπάρχει επίσης πλήρης ομοιότης στα προβλήματα που δημιουργούν Νέα Εποχή και νεοπαγανισμός στον άνθρωπο και στην κοινωνία. Προβλήματα ψυχικής ισορροπίας του ανθρώπου που προσηλυτίζεται, συνοχής της οικογενείας και της κοινωνίας. Είναι γεγονός ότι η εξάπλωση αυτών των κινημάτων απειλεί τα θεμέ­λια όχι μόνον του δικού μας Ελληνορθοδόξου πο­λιτισμού αλλά και του λεγομένου Δυτικού, όπως αναφέραμε και σε άλλο σημείο.

Εκτός από τις κοινές, μέχρις ενός σημείου, θε­ωρητικές βάσεις, Νέα Εποχή και νεοπαγανισμός συμπλέουν και στους στόχους και στην τακτική. Τέτοιοι κοινοί στόχοι είναι: αποδέσμευση Θεολογικών Σχολών από το κράτος, κατάργηση μαθήματος θρη­σκευτικών, κατάργηση θρησκευτικών αργιών, πρω­ινής προσευχής και θρησκευτικών τελετών σε σχο­λεία και στρατόπεδα, αλλαγή σημαίας κ.ά.).

Διαφορές Νέας Εποχής και Νεοπαγανισμού

1. Πολλές ομάδες τής ελληνικής νεοειδωλολατρίας χαρακτηρίζονται από έντονο αντισημιτικό πνεύμα. Αυτό δεν απαντάται συχνά στο κίνημα της Νέας Εποχής αλλ’ ούτε και στον διεθνή νεοπαγανισμό. Πρόκειται μάλλον για μια νεοελληνική δια­φοροποίηση.

2. Το πρόσωπο του Μετρέγια

Στις περισσότερες νεοεποχίτικες ομάδες παίζει σημαντικό ρόλο το πρόσωπο του αναμενόμενου από αυτούς Μεσσία-Χριστού της Νέας Εποχής ή Maitreya, σύμφωνα με την ορολογία τής Θεοσοφικής Εται­ρείας. Αντιθέτως στις νεοειδωλολατρικές ομάδες δεν υπάρχει αυτό.

Αίτια της προσπαθείας αναβιώσεως της αρχαίας θρησκείας

Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο και καθοριστικής σημασίας για την ποιμαντική αντιμετώπιση του νεοειδωλολατρικού φαινομένου.

Πολύ σύντομα, σχεδόν υπαινικτικά, μπορεί κά­ποιος αναζητώντας τα αίτια του φαινομένου να αναφέρει τα εξής:

Τη γενικότερη αναζήτηση νοήματος ζωής μετά την χρεωκοπία τής λεγομένης θρησκείας τής εκκοσμικεύσεως, δηλαδή μετά τη διάψευση των μεταφυσι­κής τάξεως ελπίδων που εβάσισε ο άνθρωπος στην πολιτική, την οικονομία, την επιστήμη και την τεχνο­λογία. Αυτή είναι μία βασική αιτία που τροφοδο­τεί το σύγχρονο φαινόμενο των αιρέσεων ή σεκτών.

Μία από τις προσφερόμενες εύκολες αλλά ψεύτικες λύσεις στους πνευματικούς αυτούς αναζητη­τές νοήματος ζωής και ελπίδος είναι και αυτή του νεοπαγανισμού. Είναι μία από τις πολλές προσφορές στην «υπεραγορά θρησκεία». Ειδικότερα τώρα ως προς την νεοειδωλολατρία θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει ως ένα κίνημα διαμαρτυρίας, το οποίο τροφοδοτείται και από την πληγωμένη ελληνική υπερηφάνεια.

Αποτελέσματα

Οι νεοειδωλολάτρες βλέπουν απαξιωτικά κάθε πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία επηρεασμένη από τον Χριστιανισμό. «Με την δήθεν “αρχαιολα­τρία” τους αρνούνται την συνέχεια και συνοχή του πολιτισμού μας και δηλητηριάζουν την συλλογική εθνική συνείδηση». Αποτέλεσμα της δράσεώς των είναι η διάβρωση του Ορθοδόξου φρονήματος και ο προσηλυτισμός Ορθοδόξων πιστών στην πλάνη της νεοειδωλολατρίας. Επιδίωξή τους η διάσπαση της ενότητος Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Το πα­ράλογο: αναζητούν τους παππούδες (αρχαία Ελλάδα), ενώ αρνούνται και πολεμούν λυσσωδώς τους πατέρες (Βυζάντιο).

Ποιμαντική αντιμετώπιση

Για το σημαντικότατο αυτό κεφάλαιο υπάρχει ειδική εισήγηση, οπότε δεν είναι πρόθεσή μας να καταπιαστούμε με αυτό.

Συμπεράσματα

Πιστεύουμε ότι από όσα ελέχθησαν κατεδείχθη η συγγένεια του νεοπαγανισμού με τη λεγομένη Νέα Εποχή.

Ευχόμεθα, τουλάχιστον οι αγαθής προαιρέσε­ως εμπλεκόμενοι στο κίνημα της επιστροφής στην αρχαία θρησκεία, να αντιληφθούν ότι με τις ενέργειές των βλάπτουν όχι μόνο την Εκκλησία αλλά και τον Ελληνισμό, ενώ εξυπηρετούν την νεοεποχίτικη Παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων τής λεγομένης Νέας Εποχής, αφού σ’ αυτήν κατά βάθος ανήκει το κίνημά τους.

Η εισήγηση συνοδεύεται από πλήθος παραπομπών που μπορείτε να βρείτε στα πρακτικά του συνεδρίου