Η εφεύρεση του smartphone θα το έκανε. Και μετά θα μας έπειθε να το δώσουμε στα παιδιά μας.

Μέχρι τώρα, οι γονείς που φοβούνται ότι αυτές οι πανταχού παρούσες συσκευές έχουν κάνει τα παιδιά να κάθονται, να αποσπάται η προσοχή τους και να καταθλίβονται, παρασύρονταν από ισχυρές εταιρείες, αφελείς δασκάλους και πίεση από συνομηλίκους. Οι μητέρες που παρακαλούν τα σχολεία να μην αναθέτουν εργασίες στο διαδίκτυο, υπονομεύοντας τα όρια χρόνου μπροστά στην οθόνη, έχουν πει ότι η τεχνολογία είναι μια «δεξιότητα ζωής». Οι πατέρες που φοβούνται τα τηλέφωνα σημαίνουν ότι τα παιδιά τους μπορεί να γίνουν στόχος αρπακτικών και νταήδων στα σπίτια τους αντιμετωπίζουν την απάντηση ότι η παρακολούθηση GPS  κρατά τα παιδιά «ασφαλή». Οι οικογένειες που βλέπουν πώς τα διαδικτυακά παιχνίδια διαταράσσουν τη μάθηση λένε ότι βελτιώνει την επίλυση προβλημάτων. Και φυσικά μερικά από αυτά είναι αλήθεια.

Αλλά είναι αδύνατο να αγνοηθεί η εκθετική αύξηση των ψυχικών ασθενειών των εφήβων που συνέπεσε με το smartphone να είναι πανταχού παρόν από τις αρχές της δεκαετίας του 2010. Σε ένα νέο βιβλίο, The Anxious Generation , ο κοινωνικός ψυχολόγος Jonathan Haidt υποστηρίζει ότι οι έξυπνες συσκευές και οι υπερπροστατευτικοί γονείς έχουν «παραμορφώσει» τις αναπτυξιακές διαδικασίες της παιδικής ηλικίας. Απαιτεί να απαγορευτούν τα smartphone για παιδιά κάτω των 14 ετών και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έως τα 16.