Φαίνεται πως η παιδική παχυσαρκία έχει άμεση σχέση με τις ώρες τηλεθέασης, ενώ παραμένει γεγονός ότι μπροστά στην τηλεόραση όλοι ξεχνιόμαστε και τρώμε παραπάνω. Πρόκειται για ένα σύγχρονο πρό­βλημα διατροφής που μπορεί να αλλάξει μόνο αν το θελήσουμε. Τα μαχαιροπίρουνα κροτα­λίζουν στα πιάτα, τα στό­ματα είναι μηχανικά απα­σχολημένα με το να μασά­νε αδιάκοπα και τα μάτια σαν υπνωτισμένα αντανακλούν το άσπρο φως της τηλεόρασης. Κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν ασχολείται με το τι και πόσο τρώει, όλοι είναι προ­σηλωμένοι στην τηλεοπτική εικόνα της αγαπημένης τους εκπομπής ή στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Το αποτέλεσμα είναι αντάξιο της «ποι­ότητας» αυτής της διαδικασίας: απουσία επικοινωνίας, ελάχιστες κινήσεις, βιαστική μάσηση, μεγαλύ­τερες από το απαιτούμενο ποσότη­τες φαγητού και καταιγισμός από κενές «πληροφορίες» ή δυσκολοχώνευτα… ρεπορτάζ, που είναι τε­λείως ακατάλληλα για να τα παρα­κολουθεί κανείς ενώ γευματίζει. Πρόκειται για τη σύγχρονη όψη της καθημερινότητας μικρών και μεγά­λων στη χώρα μας, που έχουν ανα­πτύξει έναν δυτικοφανή τρόπο ζωής. Ωστόσο, διεθνείς και εγχώριες ψυχολογικές και διατροφικές μελέ­τες, επισημαίνουν, ειδικά για τα παι­διά, την αναγκαιότητα επιστροφής σε συμπεριφορές και αξίες με πε­ριεχόμενο παραδοσιακό και σα­φώς. .. αντι-τηλεοπτικό.

Κυκλοφορούν ελεύθερα, «ακούγονται» με κάθε δυνατό τρόπο, αποτελούν σημείο αναφοράς της καθημερινότητας κι όταν σιωπούν προκαλούν στέρηση! Τα κινητά τηλέφωνα σαφώς διευκολύνουν την εξ αποστάσεως επικοινωνία, όμως η κατάχρησή τους έχει ψυχολογικές επιπτώσεις, κυρίως στους ανήλικους χρήστες.