Κάθε απλός πολίτης τής χώρας μας δικαιούται να απορεί για πολλά από αυτά που καθημερινά συμβαίνουν, που χαρακτηρίζουν τον τρόπο τής σκέψης μας και που μαζί με πολλά άλλα μάς οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Απορεί κανείς λ.χ. πώς σ΄ αυτή τη χώρα η ιερή σχέση πολίτη και πολιτικού ευτελίστηκε σε σχέση ρουσφετιού, πώς ο φόβος τού πολιτικού κόστους εξέθρεψε την ανευθυνότητα και οδήγησε στη συσσώρευση χρόνιων προβλημάτων, πώς η ίδρυση πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων για τοπικιστικούς λόγους ανήχθη σε μοχλό μιας ανύπαρκτης ανάπτυξης, πώς η ιδιωτική, ιδίως, τηλεόραση (που ξεκίνησε ως «ελεύθερη»!) εξελίχθηκε σε πεδίο ανταγωνιστικών οικονομικών συμφερόντων και άσκησης πολιτικών πιέσεων εις βάρος τελικά των πολιτών που αγωνίστηκαν να δημιουργηθεί. Απορίες, απορίες… Θα σταθώ σε μερικά ενδεικτικά απορητικά ψήγματα.

Πρωί, γύρω στις δέκα, σε δρόμο κάθετο της Πατησίων. Το φανάρι «κόκκινο» και όπως σχεδόν σε κάθε φανάρι, ένας μαυριδερός αλλοδαπός -Πακιστανός, Ινδός, Μπαγκλαντεσιανός, τι σημασία έχει; – ζητεί με νοήματα άδεια από οδηγό να καθαρίσει το παρμπρίζ ενός, αστραφτερού είναι αλήθεια, Ι. Χ.