ΜΝΗΜΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
 
Στη μνήμη των 100 χρόνων από την κοίμηση του αγίου των Νεοελληνικών μας Γραμμάτων, του «μεγάλου ζωγράφου των ταπεινών» κατά τον Παλαμά και ψάλτη των «τραγουδιών του Θεού», του ερημικού γλάρου της Σκιάθου, που με την πένα του χάραζε τόσο βαθιά όσο άλλος κανείς «τα πάθια και τους καημούς του κόσμου», του σε­μνού κοσμοκαλόγερου με τα σταυρωμένα χέρια και το πάντα γερτό κεφάλι, Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, δημοσιεύουμε παρακάτω μαρτυρία της Μυρτιώτισσας.
Ο αναγνώστης άλλο τίποτε μέσα σ’ αυτή δεν θα διακρίνει, παρά το ήθος ενός ανθρώπου που στο πρόσωπό του επαληθεύθηκε για άλλη μια φορά έκτυπα η φυσιογνωμία της ελληνικής φύτρας: το «φιλοκαλούμεν μετ’ ευτέλειας» της αρχαιότητας, συνοδευμένο απ’ το «τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια» της Ορθοδοξίας μας. Για να μην ξεχνούμε από πού κρατάμε… Διαβάστε περισσότερα »

Γύριζα ἀπ’ τὸ κυνήγι, τραβώντας ἀπὸ µιά δεντροστοιχία τοῦ κήπου. Τὸ σκυλὶ ἔτρεχε µπροστά µου. Ἄξαφνα τὰ βήµατά του ἔγιναν πιὸ ἀργὰ καὶ φαινόταν σὰ νὰ παραµόνευε κάτι. Κοίταξα καλὰ καὶ εἶδα ἕνα σπουργιτάκι µὲ κιτρινωπὸ χρῶµα κοντὰ στὸ ράµφος του καὶ µὲ πούπουλο στὸ κεφαλάκι του. Εἶχε πέσει ἀπ’ τὴ φωλιά του. Ὁ ἀγέρας κουνοῦσε δυνατὰ τὶς σηµύδες τοῦ κήπου. Τὸ σπουργιτάκι καθόταν ἀκίνητο µ’ ἁπλωµένες τὶς φτεροῦγες του, ποὺ µόλις ἄρχισαν νὰ µεγαλώνουν, δὲν µποροῦσε ὅµως νὰ πετάξει. Διαβάστε περισσότερα »