Οι στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές υπαγορεύουν ότι τα μέλη μιας κοινωνίας είναι ίσα μεταξύ των. Αλλά οι σχέσεις των, πολύ συχνά, δεν είναι σχέσεις μεταξύ ίσων. Η ανθρώπινη σοφία αρχίζοντας από τους μεγάλους διανοητές της ελληνικής αρχαιότητος είχε από αιώνες αντιληφθεί αυτή την αντικειμενική αδυναμία. Και είχε καθιερώσει τον όρο Ήθος για να τονίσει ότι πέρα από τον νόμο υπήρχε ανάγκη για κάποια περαιτέρω εγγύηση για το πλέον αδύναμο μέλος σε μια ανθρώπινη σχέση. Ποτέ δεν μπορούν να είναι ίσες οι δυνάμεις σε μια σχέση λ.χ. ιατρού- ασθενή, αστυνομικού-κρατουμένου, προϊσταμένου-υφισταμένου, δημοσιογράφου-υποκειμένου είδησης, εφόρου-φορολογουμένου, δημοσίου υπαλλήλου- αιτουμένου ενέργεια της Διοίκησης, πολιτικού-πολίτη. Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχισθεί επ’ άπειρον. Διαβάστε περισσότερα »

Ο άνθρωπος πλάστηκε ως παρεπίδημος του κόσμου αυτού. Και ακριβώς, η τρα­γική ετούτη πραγματικότητα συνιστά την ριζική του έγνοια, τον ακοίμητο καημό του: όπως και να ζήσει, όσα κι αν δημι­ουργήσει, όλα μια μέρα θα τα αφήσει για να ξαναβυθισθεί στο χώμα από όπου προήλθε. Στην συγκλονιστική του, ωστό­σο, απορία για ποιο σκοπό πλάσθηκε, για ποιο σκοπό ζει και ποιον σκοπό υπη­ρετεί αποχωρώντας από τον κόσμο, μό­νο η θρησκεία δίδει ολοκληρωτική από­κριση. Και μόνο ο Χριστός αποκάλυψε πως το έργο της Δημιουργίας ήταν και παραμένει το έργο Αγάπης του Θεού. Μιας Αγάπης που υπερβαίνει το νου, που συνιστά τον μυστηριώδη ρυθμό της ύπαρξής μας ως Ανθρώπων. Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »

Εισερχόμαστε στη ζωή, ανοίγοντας τα μάτια μας στον κόσμο. Με τα μάτια πρωτογνωρίζουμε τα πάντα: τους γονείς μας, τους φίλους και τους αγαπημένους μας, όλα τα πράγματα του περιγύρου μας, με αυτά προσλαμβάνουμε τα μυστήρια της Δημιουργίας όλης. Και όσα δεν κατορθώνει να διακρίνει το γυ­μνό μάτι, οπλίζεται με όργανα κι εφευ­ρίσκει ο άνθρωπος τρόπους για να τα ιδεί, έστω και «δι’ εσόπτρου». Μέσα από το μάτι του σώματος διανοίγεται ένα άλλο μάτι, του πνεύμα­τος το μάτι, με το οποίο ο άνθρωπος προσλαμβάνει τις υπέρτερες πραγματικότητες, της ομορφιάς, της ευγένειας, της ψυχής τις άυλες πραγματικότητες. Κι ενώ η σημερινή κοινωνία τρέφει με τις πολύμορφες πραγματικότητές της — και υπερτρέφει — την υλική μας όραση, αφή­νει ν’ ατροφεί η πνευματική μας όραση, αυτή που μας αποκαλύπτει το ανεκλάλητο μυστήριο του υπάρχειν κάθε ανθρώ­που. Και του εαυτού μας. Διαβάστε περισσότερα »

Γιατί έρχεται στον κόσμο αυτόν ο άν­θρωπος; Χρειάζεται ο κόσμος τον άνθρωπο; Υπάρχει κάποιος σκοπός στον κόσμο και υπάρχει κάποιος σκοπός για τον άνθρωπο; Απορίες που ανακύπτουν από έναν διαστοχασμό μοναχικό της ύπαρξής μας όλης, απορίες διατρητικές, ανατρεπτικές μιας φαινομενικής τάξης και μιας παράδοξης αλληλουχίας που πληγώνει στα βάθη του τον άνθρωπο, θέ­τοντάς τον υπό πολλαπλή διερώτηση, απογυμνώνοντας την ασίγαστη προβληματικότητά του. Διαβάστε περισσότερα »