Είναι αλήθεια ότι κάθε άνθρωπος πάρα πολύ συχνά για κάποιον και για κάτι παραπονείται. Το νήπιο κλαίει και παραπονείται, νομίζοντας, ότι η μητέρα δεν το προσέχει. Οι σύζυγοι παραπονούνται ο ένας, για τον άλλον, για έλλειψη αλληλοκατανοήσεως και αγάπης. Οι γονείς έχουν συνεχώς παράπονα για τα παιδιά τους «δεν μας ακούνε, δεν μας σέβονται». Τα παιδιά παραπονούνται ότι οι γονείς δεν τα καταλαβαίνουν. Οι μαθητές παραπονούνται για τους δασκάλους των. Το ίδιο και οι δάσκαλοι για τους μαθητές. Οι προϊστάμενοι για τους υπαλλήλους και το αντίθετο.
Άλλοι παραπονούνται κατά του κράτους, άλλοι κατά της κοινωνίας, άλλοι κατά της Εκκλησίας και άλλοι -αλλοίμονο- και κατά του Θεού! Όλος ο κόσμος έχει μεταβληθεί σε ένα πελώριο, «κυτίο παραπόνων», όπου Όλοι ρίπτουν τα παράπονα τους εναντίον όλων!… Κανείς δεν φαίνεται να είναι ευχαριστημένος με ό,τι είναι, με ό,τι έχει με ό,τι απολαμβάνει στη ζωή, με τον τρόπο, που τον αντιμετωπίζουν και του συμπεριφέρονται όλοι οι άλλοι.
Και γεννώνται τα ερωτήματα: Τί είδους φαινόμενο είναι το παράπονο; Από που άραγε πηγάζει; Σε ποιες συνέπειες οδηγεί; Τελικά πώς πρέπει ο Χριστιανός να τοποθετηθεί απέναντι του;
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
