θάνατος

Περί της ώρας του θανάτου (Αγ. Λουκάς, Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

Πριν γίνει ο προφήτης Δαβίδ βασιλιάς του Ισραήλ υπηρετούσε τον βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ, επειδή γνώριζε ότι ο Δαβίδ θα πάρει το θρόνο, τον καταδίωκε, προσπαθώντας να τον θανατώσει. Μια φορά όταν η ζωή του κινδύνευε, ο προφήτης Δαβίδ είπε σ’ αυτούς που ήταν τότε μαζί του· «Ένα βήμα με χωρίζει από τον θάνατο» (Α’ Βασ. 20, 3).
Θυμήθηκα τώρα αυτά τα λόγια γιατί πριν μία εβδομάδα έπρεπε να τα πω και εγώ. Ένα μόνο βήμα με χώριζε από το θάνατο. Για ένα διάστημα ήμουν σχεδόν πεθαμένος, σχεδόν καθόλου δεν είχα σφυγμό και η καρδιά μου παρά λίγο να σταματήσει να χτυπά. Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε. Και τώρα ακόμα είμαι αδύναμος και μόνο καθισμένος μπορώ να μιλάω με σας. Θέλω να σας πω κάτι πολύ σημαντικό, θέλω να σας πω για την μνήμη του θανάτου, διότι ο θάνατος βρίσκεται πολύ κοντά στον καθένα μας, όπως ήταν τόσο κοντά σε μένα το προηγούμενο Σάββατο. Ο καθένας από μας μπορεί να πεθάνει ξαφνικά, τότε που δεν περιμένει. Γνωρίζετε ότι η ζωή πολλών ανθρώπων τελειώνει ξαφνικά και απρόοπτα.

Διαβάστε περισσότερα »

Υπάρχουν πολλοί θάνατοι ή ένας οριστικός και αμετάκλητος θάνατος του ανθρώπου; (Αθανάσιος Αβραμίδης, Καρδιολόγος, Καθηγητής Παθολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών)

Από τα προβλήματα των μεταμοσχεύσεων Διαβάστε περισσότερα »

Ανώδυνος θάνατος (Γιώργος Μπάρλας)

«Οι άνθρωποι εύχονται να πεθάνουν στον ύπνο τους ή να μην πεθάνουν καθόλου» (Σώτη Τριανταφύλλου*)
Όσο κι αν η παραπάνω διαπίστωση φαντάζει οικεία και ενδεχομένως, απηχώντας τη μοντέρνα νοοτροπία, να αποτελεί μια από τις πιο βασικές επιθυμίες κάθε ανθρώπου,  ωστόσο βρίσκεται εν πολλοίς σε ριζική αντίθεση με τον χριστιανισμό. Οι Πατέρες της εκκλησίας θεωρούν ότι ο αιφνίδιος θάνατος προφανώς δεν αφήνει περιθώρια μετάνοιας και αλλαγής γι΄ αυτό και απεύχονται τον ερχομό του στους ανθρώπους. Δεν εύχονται να έρθει ένας αργός θάνατος επειδή είναι συνήθως βασανιστικός και οι χριστιανοί επιθυμούν να βασανίζονται, αλλά  διότι ο άνθρωπος έχει την ευκαιρία να μετανοήσει, να σκεφτεί αλλιώς τα πεπραγμένα της ζωής του, να συμφιλιωθεί με τους συνανθρώπους του κλπ.

Διαβάστε περισσότερα »

Ο θνήσκων ασθενής (Δήμητρα Καναλουπίτη, Αναπλ. Διευθύντρια, Α’ Ογκολ. Κλινικής, Νοσ. Metropolitan, Πηνελόπη Μιχαλακοπούλου, Ε.Ε.ΔΙ.Π. Σχολής Επιστημών της Διοίκησης, Παν/μιο Αιγαίου)

Ο θάνατος μαζί με τη γέννηση είναι δυο οριακά γεγονότα – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αν και τα δυο είναι κοινά γεγονότα για τα έμβια, μόνο ο άνθρωπος ξέρει ότι τα υφίσταται: Ξέρει ότι γεννήθηκε και ξέρει ότι, αφού γεννή­θηκε, θα πεθάνει. Αυτή η γνώση της θνητότη­τας αποτελεί μοναδικό τραγικό προνόμιο της ανθρωπότητας. Διαβάστε περισσότερα »

Πολιτισμός Θανάτου: Από την Ιερότητα στην Ποιότητα της Ζωής (Εμμανουήλ Παναγόπουλος, Αμ. Επ. Καθηγητής Χειρουργικής)

Στα τελευταία 40-50 χρόνια, οι στόχοι και οι πρακτικές της ιατρικής άλλαξαν ριζικά. Σε παλαιότερα χρόνια, η ιατρική ηθική ήταν σαφώς τοποθετημένη υπέρ της ζωής, ενώ σή­μερα η ιατρική πρακτική, με αυξανόμενο ρυθμό, εμπλέκεται στη «νόμιμη» αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Η τάση για την αποδοχή του τερματισμού της ανθρώπινης ζωής, ως φυσιολογικής λει­τουργίας της ιατρικής, είναι επιταχυνόμενη. Διεθνή ιατρικά και βιοηθικά περιοδικά, με πολύ θετικό τρόπο συνηγορούν στον επαναπροσδιορισμό του θανάτου, που θα περι­λαμβάνει και άτομα σε εμμένουσα φυτική κατάσταση, καθώς και τα ανεγκέφαλα νεογνά. Η γραμμή που χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο έχει μετατεθεί, ώστε να καταστεί δυνατή η άντληση οργάνων για μεταμόσχευση, σε χρόνο που αυτά θα είναι υγιή και βιώσιμα. Η ενεργητική ευθανασία και η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι ήδη νόμιμη πρακτική σε ορισμένες χώρες, ενώ η παθητική ευθανασία, δηλαδή η μη εφαρμογή ή η απόσυρση της υποστηρικτικής της ζωής τεχνολογίας, που στόχο έχει τον άμεσο τερματισμό της ζωής ενός αρρώ­στου, όχι μόνο ασκείται ευρύτατα, αλλά και θεωρείται ηθικά επιβεβλημένη. Οι εκτρώσεις, ακόμη και σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης, εξακολουθούν να αφαιρούν τη ζωή εκατομμυ­ρίων εμβρύων ανά τον κόσμο. Διαβάστε περισσότερα »