Βρέθηκα κάποτε, καλοί μου φίλοι, σ’ ἕνα δημόσιο ἐξωτερικὸ χῶρο, ὅπου ἦταν συγκεντρωμένοι πολλοί. Ξαφνικὰ ἄρχισε νὰ βρέχει καὶ δὲν ξέραμε τί νὰ κάνουμε. Κάποιοι πῆγαν στὰ διπλανὰ ὑπόστεγα, κάποιοι ἔψαχναν γιὰ μία ὀμπρέλλα. Τότε ἐμφανίστηκε κάποιος καὶ πωλοῦσε ὀμπρέλλες μὲ μόλις 5 εὐρώ. Ἀντιλαμβάνεστε ὅτι ἔγιναν ἀνάρπαστες. Σὲ λίγο ὅμως ποὺ φύσηξε ὁ ἀέρας, οἱ ὀμπρέλλες αὐτὲς διαλύθηκαν! Ἕνας διπλανός μου, εἶπε μὲ χιοῦμορ: «Εἶναι μίας χρήσης. Τὶς ἀνοίγεις, τὶς κρατᾶς γιὰ λίγο, τὶς κλείνεις κι ὕστερα τὶς πετᾶς!». Ὅλοι γέλασαν μὲ τὸ ἀστεῖο του. Μόνο ποὺ αὐτὸ τὸ ἀστεῖο τὸ ζοῦμε καθημερινά. Ἔχει ἔκταση μεγάλη. Εἶναι μία πραγματικότητα σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς. Ἔχει πολλὲς διαστάσεις ποὺ δὲν τὶς ἀντιλαμβανόμαστε καὶ πολύ. Ἀλλ’ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους… Διαβάστε περισσότερα »