Η έρευνα της περιόδου του «Ελληνικού Διαφωτισμού» (1700-1821) έχει ήδη στραφεί στη μελέτη της «γλώσσας», του γλωσσικού κώδικα, των εκπροσώπων των αντιπάλων παρατάξεων, διότι η ωφέλεια που προκύπτει από τη διακρίβωση του εννοιολογικού περιεχομένου της χρησιμοποιουμένης εκατέρωθεν ορολογίας, τόσο της εισαγόμενης από τον ευρωπαϊκό χώρο, όσο και της ελληνικής, συμβάλλει στην ορθή κατανόηση και αξιολόγηση της αποφασιστικής για την πορεία του Ελληνισμού ιδεολογικής αυτής διαπάλης. Η μελέτη των πολεμικών κειμένων του αγίου Αθανασίου του Παρίου με έπεισε, ότι κάποιοι όροι, που αναδύονται συνεχώς στο λόγο του ως termini προσφέρονται σε μία παρόμοια ερμηνευτική διερεύνηση, διότι κατέχουν καθοριστική θέση στο πολεμικο-απολογητικό οπλοστάσιό του. Τέτοιοι είναι λ.χ. οι όροι αθεΐα, μακαριότης, ευδαιμονία, ελευθερία, φιλοσοφία κ.α., που συνιστούν πραγματικά κλειδιά στην προσέγγιση της ιδεολογίας και ευρύτερα της σκέψεώς του. Με τον όρο «αθεΐα» και τα παράγωγά του, αλλά και τις χρηστικές προεκτάσεις και εφαρμογές του θα ασχοληθούμε στη συνέχεια.
Ευρώπη
Το πρόβλημα της αθεΐας κατά τον άγιο Αθανάσιο τον Πάριο (Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών (+2019))
(119 άτομα το έχουν διαβάσει)
Κατηγορίες: ΘΕΟΛΟΓΙΑ 
Λέξεις Κλειδιά: Ευρώπη, Γεώργιος Μεταλληνός, Συνέδριο, Αθανάσιος Πάριος, αθεϊσμός, Ιερά Μητρόπολη Παροναξίας Η Ευρώπη των κορεσμένων – Νέο νόημα; (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)
(151 άτομα το έχουν διαβάσει)
Ἡ Εὐρώπη τῶν κορεσμένων
Ὁ κορεσμένος ἄνθρωπος τί νά ἐπιθυμήση; Χωρίς ἐνεργό ἐπιθυμία μέ τί νά ἐνθουσιαστῆ;
Εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κορεσμένοι; Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, καί στίς μέρες μας, στίς χῶρες τῆς Εὐρώπης καί στήν Ἑλλάδα, ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν τά ἀναγκαῖα, πού στεροῦνται τῆς ἀπαραίτητης τροφῆς καί κάποιοι καί τῆς στέγης. Ὑπάρχουν, βέβαια, προγράμματα γιά τήν ἀκραία φτώχεια, πού κάπως μετριάζουν τό αἴσθημα τῆς στέρησης, ὅμως δέν ἀπαλλάσσουν ἀπό τήν φτώχεια καί κάποιες φορές καί ἀπό τήν πείνα. Πῶς, λοιπόν, μιλᾶμε στίς μέρες μας γιά κορεσμένους ἀνθρώπους;
Το «έτερον γένος» και εμείς (Πρωτοπρ. Θωμάς Βαμβίνης)
(2,779 άτομα το έχουν διαβάσει)
Ἡ αὐτεξούσια φύση τοῦ ἀνθρώπου ἐκδηλώνει τήν αὐτεξουσιότητά της μέ τήν ἑκούσια ἄσκηση, περιεχόμενο τῆς ὁποίας εἶναι (γιά τούς Χριστιανούς) οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἐμπειρική διδασκαλία τῶν Ἁγίων, γιά τούς ἑτεροθρήσκους τά δικά τους ἱερά βιβλία καί γιά τούς ἀθέους οἱ ἰδεολογίες ἤ τά φιλοσοφικά ρεύματα πού ἑλκύουν τό ἐνδιαφέρον τους. Διαβάστε περισσότερα »
Χωρίς τον Θεό η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στον παραλογισμό (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
(969 άτομα το έχουν διαβάσει)
Αν οι Ευρωπαίοι πρώτα έψαχναν τον ουράνιο Πατέρα και αναζητούσαν πριν από όλα την Βασιλεία των ουρανών, όλα τα υπόλοιπα θα τους δίνονταν και τότε όλοι τους θα ήταν χαρούμενοι.
Με τη χαρά τους θα φώτιζαν όλο τον μη χριστιανικό κόσμο, θα δόξαζαν το Θεό και λόγω αυτού όλοι οι λαοί στη γη θα αρνιόντουσαν τα είδωλα και θα έσπευδαν να βαπτιστούν, να γίνουν μέλη του θεϊκού ευρωπαϊκού χορού. Διαβάστε περισσότερα »
Κατηγορίες: ΘΕΟΛΟΓΙΑ Λέξεις Κλειδιά: Ευρώπη, Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις "Ορθόδοξη Κυψέλη", "Μέσα από το παράθυρο της φυλακής" Πρόοδος στο νερόμυλο του θανάτου (Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
(2,740 άτομα το έχουν διαβάσει)
Κάποια κοσμική συνωμοσία υφίσταται κατά του πλανήτη μας, επειδή πουθενά στο σύμπαν δεν πεθαίνει τίποτα εκτός από τη γη. Το νησί του θανάτου, το μοναδικό νησί του θανάτου στο οποίο κανείς πεθαίνει, να το, λοιπόν, το μουντό αστέρι μας! Και πάνω απ’ αυτό, γύρω του και κάτω απ’ αυτό, περιφέρονται αναρίθμητα δισεκατομμύρια αστέρια στα οποία δεν υπάρχει θάνατος, στα οποία τίποτα δεν πεθαίνει. Πανταχόθεν η άβυσσος του θανάτου πολιορκεί τον πλανήτη μας. Ποιός δρόμος είναι εκείνος που ξεκινά από τη γη και δεν αποπέφτει στην άβυσσο του θανάτου; Ποιο ον είναι εκείνο που δύναται να αποφύγει το θάνατο στη γη; Όλοι πεθαίνουν, τα πάντα πεθαίνουν σ’ αυτό το ανατριχιαστικό νησί του θανάτου. Δεν υφίσταται πιο λυπηρή μοίρα από αυτήν της γης, δεν υπάρχει πιο απελπιστική τραγωδία από αυτήν του ανθρώπου.
Γιατί δίνεται η ζωή στον άνθρωπο, όταν αυτός είναι πανταχόθεν εγκλωβισμένος από το θάνατο; Οι παγίδες του θανάτου έχουν απλώσει το δίκτυ τους παντού- στα μονοπάτια του ανθρώπου έχει επιβληθεί το σκότος. Ως πελώρια, πελώρια γλοιώδης αράχνη ο θάνατος έπλεξε πυκνά δίκτυα γύρω από το άσβεστο αστέρι μας και σ’ αυτά πιάνει τους ανθρώπους σαν αβοήθητες μύγες. Πανταχόθεν ανθρωποφάγες φρίκες κυνηγούν τον άνθρωπο, ενώ βρίσκεται αυτός σε αδιέξοδο, επειδή ο θάνατος τον εγκλώβισε από παντού.
Γιατί δίνεται η συνείδηση στον άνθρωπο, όταν αυτή παντού και στα πάντα βρίσκει το θάνατο; Γιατί δίνεται η αίσθηση στον άνθρωπο; Δεν είναι για να αισθανθεί ότι ο τάφος του είναι ο πατέρας του και τα σκουλήκια τα αδέρφια; «Θάνατον επεκαλεσάμην πατέρα μου είναι, μητέρα δε μου και αδελφήν σαπρίαν» (Ιωβ. 17, 14). Η συνείδηση είναι λυπηρό και φοβερό δώρο στον άνθρωπο, ωστόσο, πολύ περισσότερο λυπηρό και φοβερό δώρο είναι η μνήμη. Διαβάστε περισσότερα »
Κατηγορίες: ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ Λέξεις Κλειδιά: θάνατος, βιβλία, ανάσταση, Ευρώπη, επιστήμη, Ιουστίνος Πόποβιτς, θρησκεία, μηδενισμός, πολιτισμός, πρόοδος, αθανασία, Φιλοσοφικοί Κρημνοί, Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, κουλτούρα, αναρχία 
