(Εκδόσεις “ΤΗΝΟΣ“)

Το παρόν πόνημα είναι ένα πρωτότυπο έργο που χρειάστηκε πολύ κόπο, λεπτή προσοχή, κατά τον Αγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, και θυσιαστική προσφορά στο ποιμαντικό έργο της Εκκλησίας μας. Αναφέρεται στα τόσο βαρυσήμαντα Αναστάσιμα Εωθινά Κείμενα, που είναι αχώριστα συμπεπλεγμένα με τη θεόπνευστη λατρεία μας. Τα Εωθινά μέσα σ’ αυτόν τον αγιοπνευματικό χώρο μπορούν να γίνουν κα­τανοητά και μεθεκτά με την άχτιστη χάρη που περικλείουν, από όλους ανεξαιρέτως τους πιστούς. Διαβάστε περισσότερα »

1. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τα γνωστά μας τέσσερα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης δεν αφηγούνται την Ανάσταση του Χριστού, ενώ δίνουν πολλές λεπτομέρειες στις διηγήσεις τους για τα Πάθη (σύλληψη, δίκη στο Μ. Συνέδριο, στον Πιλάτο, σταύρωση, ταφή), καθώς και για την προηγούμενη δραστηριότητά του. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση το ενδιαφέρον των συγγραφέων τους δεν είναι αυστηρά ιστορικό αλλά ερμηνευτικό: Επικεντρώνεται δηλαδή στην ερμηνεία των γεγονότων και τη σημασία τους για τον αναγνώστη. Σ’ αυτό το πλαίσιο προσάγονται από τους ευαγγελιστές χωρία της Παλαιάς Διαθήκης για να τονιστεί πως ό,τι συμβαίνει στην τρίτη δεκαετία του Α’ αιώνα μ.Χ. σχετικά με τη σταύρωση του Ιησού δεν αποτελεί επιτυχία των Ιουδαϊκών και Ρωμαϊκών αρχών αλλά θέλημα του Θεού που εξαγγέλθηκε προ πολλών αιώνων. Διαβάστε περισσότερα »

Τα Ευαγγέλια δεν είχαν σκοπό να εκθέσουν με λεπτομέρειες όλη τη ζωή του Χριστού. Αναφέρουν μόνο τη δημόσια δράση του (η οποία αρχίζει από το 30ο έτος) και αυτή όχι με λεπτομέρειες, αλλά κεφαλαιωδώς. (βλ. Ιω. κα’ 25). Μόνο εισαγωγικώς περιγράφουν τα γεγονότα της Γέννησης, της Περιτομής Του κτλ. Η ζωή του Ιησού, μέχρι του τριακοστού έτους, ήταν καθαρά ιδιωτική στο οικογενεικό Του περιβάλλον, χωρίς να έχει κανένα αντικειμενικό ενδιαφέρον. Γι’ αυτό και οι Ευαγγελιστές αντί άλλης περιγραφής λένε επιγραμματικά: «Το δε παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας και χάρις Θεού ην επ’ αυτό» (Λουκ. β’ 40). Διαβάστε περισσότερα »

(Ματθαίον κεφ. ΙΗ’ στίχ. 21-35)

Μία από τας μεγαλυτέρας αρετάς του αληθινού Χριστιανού και από τα εξοχώτερα γνωρίσματα τον χριστιανικού χαρακτήρος είναι η ανε­ξικακία. Δεν ημπορεί να νοηθή Χριστιανός, ο οποίος δεν είναι έτοι­μος να συγχωρή παν σφάλμα, πάσαν προσβολήν, πάσαν αδικίαν, που του έκαμεν ο πλησίον. Ουδέ είναι δυνατόν να υπάρχουν ομαλαί σχέσεις προς τον πλησίον—είτε μέλος της οικογενείας μας είναι ο πλησίον, είτε μέλος της κοινωνίας—όταν δεν επικρατή η ανεξικακία, δηλαδή η από καρδίας συγχώρησις του άλλου.

Μεγίστην σημασίαν έδωκεν ο Κύριος εις την αρετήν αυτήν. Και δι’ αυτό ωμίλησε μεν περί αυτής εις την περίφημον επί του όρους ομιλίαν του, εδίδαξε δε και ιδιαιτέραν παραβολήν, την παραβολήν του ασπλάγχνου δούλου, του οφειλέτου των μυρίων ταλάντων. Διαβάστε περισσότερα »