βιβλία

Από το Συναξάρι – Άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων

Πυρσός ακτινοβολών άκτιστο φως, ο ονομαστός Πατήρ ημών Αμβρόσιος, το όνομα του οποίου υπενθυμίζει τη θεϊκή αθανασία, ήταν γόνος αρχοντικής και ισχυρής οικογένειας Ρωμαίων που είχαν ασπασθεί τον χριστιανισμό. Γεννήθηκε το 349 στα Τρέβηρα (σημ. Τρίερ στη Γερμανία), όπου ο πατέρας του είχε το υψηλό αξίωμα του έπαρχου της Γαλατίας. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του επέστρεψε στη Ρώμη μαζί με τους τρεις ανήλικους γιους της Αμβρόσιο, Μαρκελλίνο και Σάτυρο, που και οι τρεις επρόκειτο να τιμηθούν ως άγιοι της Εκκλησίας. Μια μέρα, όταν ο Αμβρόσιος ήταν ακόμη βρέφος στην κούνια, ένα σμήνος μέλισσες τον τριγύρισε και μπήκε μέσα στο στόμα του πριν ανεβεί στον ουρανό, προλέγοντας την ουράνια ευφράδειά του. Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή Ι’ Λουκά: Ομιλία για τη γυναίκα που ήταν άρρωστη (συγκύπτουσα) (Αρχιεπίσκοπος Ταυρομενίου Θεοφάνης ο Κεραμεύς)

Οι κηφήνες είναι ένα είδος μελισσών, και αργό, και άχρηστο. Αυτοί λοιπόν, όταν δουν τις μέλισσες να πετούν επάνω από τις κυψέλες τους και να προχωρούν προς τα λιβάδια και να κόβουν από τα λουλούδια το λεπτό και χνοώδες που βγαίνει από τη μέση της κόμης των λουλουδιών, από το οποίο πλάθουν με το κερί την κηρύθρα και το γλυκύτατο μέλι, τότε ακριβώς αυτοί οι κηφήνες, σαν ληστές και μάλλον σαν κλέφτες, ορμούν μέσα στις κυψέλες και προχωρώντας κατατρώνε τη συγκομιδή των μελισσών αρπάζοντάς την. Και όταν καταλάβουν ότι οι μέλισσες επιστρέφουν στις κυψέλες, φεύγουν χωρίς επιστροφή, μη μπορώντας να αμυνθούν. Τέτοιου είδους είναι και οι καταστροφείς τής Εκκλησίας και όσοι αρπάζουν τα πράγματά της. Παρατηρούν την αναχώρησή μας και μετά μπαίνουν μέσα και καταστρέφουν τα εκκλησιαστικά πράγματα, αλλά και επειδή φοβούνται την ορθότητα των λόγων μας, προσπαθούν να μας κατανικήσουν με λόγια και ενέδρες, άλλοτε κάνοντας συνέδριο στην αυλή τού Καϊάφα, και άλλοτε στον ναό τού Προδρόμου, συστήνοντας φοβερό συμβούλιο, και κάνοντας έτσι το βαπτιστήριο τόπο επιβουλών. Και γιατί γίνεται αυτό; Για να εξωσθεί ο Ισαάκ και να εισαχθεί ο Ισμαήλ. Όμως, εκείνοι φεύγουν, βέβαια, όπως βλέπετε, παρατηρώντας από τις άκρες, και κλείνοντας, σαν με ασπίδα, τα αυτιά μπροστά στη συμβουλή. Όμως εμείς, κληρονομιά μου, ξεφεύγοντας τις επιθέσεις τους, εμπρός ας ακούσουμε πάλι τα λόγια του ιερού Ευαγγελίου: Διαβάστε περισσότερα »

Η σοφία του Θεού στους πειρασμούς και τις θλίψεις (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος)

Όταν θέλεις ν’ αρχίσεις κάποια θεάρεστη εργασία, πρώτα να ετοιμασθείς ενάντια στους πειρασμούς που θα σε βρουν, και μη διστάσεις καθόλου. Γιατί ο εχθρός έχει συνήθεια, όταν δει κάποιον να ξεκινά με θερμή πίστη ένα καλό και σωτήριο έργο, να τον εμποδίζει με ποικίλους και φοβερούς πειρασμούς, για να φοβηθεί απ’ αυτούς, και να ψυχρανθεί η καλή προαίρεσή του, ώστε να μην έχει πια καμιά επιθυμία να ασχοληθεί με τη θεάρεστη εργασία. Όχι βέβαια, διότι έχει τέτοια δύναμη ο εχθρός –γιατί, αν είχε, κανείς δε θα μπορούσε ποτέ να κάνει το καλό– όμως το επιτρέπει ο Θεός, όπως έχουμε μάθει από την περίπτωση του δίκαιου Ιώβ.

Συ λοιπόν ετοίμασε τον εαυτό σου, ώστε να συγκρουσθείς με γενναιότητα με τους πειρασμούς που αντίκεινται στις αρετές, και τότε μόνο να ξεκινήσεις τη θεάρεστη εργασία σου. Αν δεν προετοιμασθείς καλά για την απόκρουση των πειρασμών, μην ξεκινήσεις την εργασία των αρετών. (19) Διαβάστε περισσότερα »

Ασκητές μέσα στον κόσμο: Λαϊκοί ασκητές στο Άγιον Όρος

ΕΝΟΤΗΤΑ Β’ – ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Ο γερω–Ἰ­ω­α­κείμ, ἀ­πό τήν Βα­το­πε­δι­νή Κα­λύ­βη τῆς Ἀ­να­λή­ψε­ως πλη­σί­ον τῶν Κα­ρυ­ῶν, ἦ­ταν ἀ­πό τούς πα­λαι­ό­τε­ρους Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες. Πλη­σί­α­σε τά 100 καί ἔ­ζη­σε πά­νω ἀ­πό 70 χρό­νια στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Δι­η­γή­θη­κε ὅ­τι ὅ­ταν ἦ­ταν νέ­ος μο­να­χός ἐγνώ­ρι­σε ἕ­να λα­ϊ­κό ἀ­σκη­τή, πού ἀ­σκή­τευ­ε ἀ­πέ­ναντι ἀ­πό τήν ἀρ­χαί­α Μο­νή τοῦ Ἀ­λυ­πί­ου σέ μί­α σπη­λιά, κοντά στό λε­γό­με­νο Κελ­λί τοῦ Πα­τριάρ­χου. Ἡ σπη­λιά ἦ­ταν σχη­μα­τι­σμέ­νη ἀ­πό μιά πέ­τρα πού προ­ε­ξεῖ­χε σάν ὀ­ρο­φή καί στήν ἄ­κρη τῆς προ­ε­ξο­χῆς εἶ­χε κτι­σμέ­νο ἕ­να τοι­χά­κι ἀ­πό ξη­ρο­λι­θιά. Ὅ­σες φο­ρές τόν ἐ­πε­σκέ­πτε­το, μό­νον ἡ θέ­α τοῦ προ­ξε­νοῦ­σε με­γά­λη κα­τά­νυ­ξη. Ὁ λα­ϊ­κός αὐ­τός ἀ­σκη­τής ἦ­ταν σπου­δαῖ­ος ἀ­γω­νι­στής. Ἔ­τρω­γε κά­θε δέ­κα μέ­ρες καί ἀ­γω­νι­ζό­ταν νά μι­μη­θῆ τόν ὅ­σιο Μά­ξι­μο τόν Καυ­σο­κα­λυ­βί­τη, τόν ὁ­ποῖ­ο εἶ­χε σέ με­γά­λη εὐ­λά­βεια. Μέ­σα στό σπή­λαιο εἶ­χε μό­νο ἕ­να Σταυ­ρό, δυ­ό μι­κρές εἰ­κό­νες καί δυ­ό δί­πο­δα, πά­νω στά ὁ­ποῖ­α εἶ­χε βά­λει ὁ ἀ­σκη­τής δυ­ό σα­νί­δες˙ ἔτσι εἶ­χε κά­νει τό ἀ­σκη­τι­κό του κρεβ­βά­τι. Διαβάστε περισσότερα »

Από το Συναξάρι – Ο άγιος Κολομβανός, ηγούμενος του Λουξέιγ

23 Νοεμβρίου Διαβάστε περισσότερα »