Αὐτὴ τὴ φορά, καλοί μου φίλοι, εἶπα νὰ διατυπώσω μία θέση ἐντελῶς … αἱρετικὴ (ὅπως θὰ τὴν ἔλεγαν κάποιοι) σὲ κάτι βασικὸ ποὺ διέπει τὴ ζωὴ καὶ βέβαια τὴν καθημερινότητά μας. Πρόκειται γιὰ τὰ «πρέπει» ποὺ κάποιοι μᾶς βάζουν σ’ αὐτὴ ἢ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀκόμη!
«Πρέπει νὰ κάνεις αὐτὸ καὶ ὄχι τὸ ἄλλο», λένε – λέμε! «Πρέπει νὰ ἔχεις αὐτὴ τὴ στάση στὸ τάδε θέμα», λένε – λέμε! «Πρέπει νὰ ἀκολουθήσεις αὐτὸ τὸ δρόμο»! «Πρέπει νὰ ἔχεις αὐτὴ τὴν τακτικὴ ἢ τὴν τάδε συμπεριφορὰ» κ.λπ. κ.λπ.
Κι σ’ ὅλα αὐτὰ τὰ «πρέπει» ἔρχεται ἀργὰ ἢ γρήγορα ἡ ἀντίδραση, κατ’ ἀρχὰς ἡ δική μας! Κι ὕστερα τῶν ἄλλων! Καὶ τῆς κοινωνίας! Καὶ τοῦ «πολιτισμοῦ» μας ἀκόμη! Ποὺ λένε – λέμε «φθάνει πιά»! «Ἀφῆστε με νὰ ζήσω». «Δὲν μπορῶ ἄλλο τοὺς περιορισμοὺς καὶ τὶς δεσμεύσεις». Καὶ γιὰ τοῦτο «δὲν πρέπει» τίποτα!
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
