Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Γι’ αυτό φρόντιζαν να είναι πολλές οι γιορτές που διέκοπταν την δύσκολη και κοπιαστική ή μονότονη καθημερινότητα του βίου. Αυτή την αρχή υιοθέτησαν και οι νεότεροι στη μετά Χριστόν εποχή. Τόσο οι προ όσο και οι μετά Χριστόν έδιναν στις γιορτές τους θρησκευτικό χαρακτήρα. Όλες ήσαν αφιερωμένες αρχικά σε θεότητες και στη συνέχεια στον ένα Θεό, που αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο διά του Ιησού Χριστού, και στους αγίους του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο πραγμάτωναν το ρητό «εκ Θεού άρξασθαι». Και άρχιζαν με προσφορές, ευχαριστίες και δοξολογίες, για να ακολουθήσουν λαμπρές πανηγύρεις, κατά τις οποίες κύριο γνώρισμα ήταν η κοινή συμμετοχή και η μεταλαμπάδευση των ηθών και εθίμων στους νεότερους, ώστε να διατηρηθεί η παράδοση. Διαβάστε περισσότερα »

Μεσσιανισμός είναι όρος, ο οποίος σχετίζεται με τη διασπορά ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και ελπίδων. Προέρχεται από την εβραϊκή λέξη μεσσία, η οποία μεταφράζεται στα ελληνικά χριστός, δηλαδή αυτός, ο οποίος με τη χρίση ελαίου από κάποιον προφήτη αναλαμβάνει αξίωμα βασιλικό, ιερατικό ή προφητικό. Και επειδή ο Ιησούς Χριστός ήταν ο αναμενόμενος από τους Εβραίους υπέρτατος μεσσίας, κατά τη νεωτερικότητα ταυτίστηκε κατ’ εξοχήν η διδασκαλία του με τον μεσσιανισμό. Διαβάστε περισσότερα »

Οι αντίθεες δυνάμεις, που δεν έπαψαν να δρουν και στις κοινωνίες, οι οποίες, κακώς, χαρακτηρίστηκαν χριστιανικές επέτυχαν σημαντική νίκη καθιερώνοντας βακχική και αφροδισιακή γιορτή σε περίοδο, κατά την οποία η Εκκλησία καλεί τους πιστούς σε ετοιμασία, μέσω της άσκησης και μετάνοιας, για την μεγάλη γιορτή της, την Ανάσταση του Χριστού. Δεν θα ισχυριστώ ότι όλα τα δρώμενα κατά την περίοδο της Αποκριάς αντιβαίνουν προς τον ευαγγελικό λόγο. Οι κατήγοροι πάντως της Εκκλησίας εκτοξεύουν την κατηγορία ότι αυτή στραγγαλίζει την επιθυμία του ανθρώπου να χαρεί και συμπαρασύρουν αρκετούς στην αποδοχή της κατηγορίας. Στην πραγματικότητα αγνοούν τόσο οι κατήγοροι όσο και οι συνοδοιπόροι το τι είναι χαρά, καθώς αυτή δεν βιώνεται χωρίς αγώνα, αγώνα πνευματικό. Διαβάστε περισσότερα »

Ο άνθρωπος ζει ελπίζοντας διαρκώς σε ένα καλύτερο αύριο. Η ελπίδα αποτελεί αχώριστο σύντροφο των ανθρώπων που δεν έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα πάλης με τις αντιξοότητες του βίου. Εκείνο που δεν συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότεροι είναι το θεμέλιο επάνω στο οποία η ελπίδα του καθενός μας εδράζεται. Βέβαια διαχρονικά πολλές ελπίδες υπήρξαν αθεμελίωτες γι’ αυτό και προέκυψε ο όρος φρούδες ελπίδες. Οι ελπίδες αυτές υπήρξαν κατ’ εξοχήν ενδοκοσμικές, θεμελιώνονταν δηλαδή και εξακολουθούν να θεμελιώνονται στις ανθρώπινες δυνάμεις και ικανότητες, των ελπιζόντων προσώπων ή των ηγετών, οι οποίοι διαχειρίζονταν και διαχειρίζονται τα κοινά. Όταν παρατηρούνται οι άνθρωποι που παραμυθιάζεται με ενδοκοσμικού τύπου ελπίδες κατά κανόνα απαντούν: Είναι κακό να ελπίζει ο άνθρωπος; Ασφαλώς και δεν είναι κακός σύντροφος η ελπίδα υπό όρον όμως: Να είναι θεμελιωμένη. Η αθεμελίωτη ελπίδα παρασύρει τον άνθρωπο να βιώνει εκτός πραγματικότητας. Διαβάστε περισσότερα »

Η Μαρία, η μητέρα του Χριστού υπήρξε πρόσωπο, το οποίο έζησε στη σκιά του γυιού της και Θεού. Ο βίος της κύλισε στη σιωπή. Λίγες οι αναφορές σ’ αυτήν στα κείμενα της Καινής Διαθήκης και ουδεμία μετά την ανάσταση του Χριστού. Ο πιστός λαός όμως την τίμησε διαχρονικά, καθώς τη θεώρησε μεσίτρια προς τον γυιό της, όπως ακριβώς τονίζεται στον παρακλητικό της κανόνα. Αυτή υπήρξε επί χιλιετία η προστάτιδα της Κωνσταντινούπολης. Όταν οι Άβαροι την πολιόρκησαν κατά το Α΄ μισό του 7ου αιώνα, στη σκέπη της ο λαός της βασιλεύουσας απέδωσε τη σωτηρία του και συνέθεσε τον θαυμάσιο όχι μόνο από θεολογικής αλλά και από φιλολογικής άποψης ακάθιστο ύμνο. Αιώνες αργότερα αυτοκράτορας-ποιητής, ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις (13ος αιώνας) συνέθεσε τον μεγάλο παρακλητικό κανόνα προς τη Θεοτόκο, ο οποίος ψάλλεται στους ναούς εναλλάξ με τον μικρό κατά το πρώτο μισό του Αυγούστου. Αυτά και πολλά άλλα μαρτυρούν την ευλάβεια των προγόνων μας προς το πρόσωπο της Θεοτόκου, στην οποία έδωσαν πληθώρα προσωνυμίων εκδηλώνοντας την ευγνωμοσύνη τους για το πλήθος των ευεργεσιών της. Την Παναγία θεωρούν προστάτιδα και οι μοναχοί του Αγίου Όρους ονομάζοντας τον τόπο Περιβόλι της. Την Παναγία θεωρούσαν προστάτιδα και οι πολεμιστές που έγραψαν το τελευταίο έπος στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Και στα μετόπισθεν ο γυναικείος πληθυσμός συνέρρεε στους ναούς να ψάλλει την παράκληση στην υπέρμαχο Στρατηγό! Διαβάστε περισσότερα »