Ένας παλιός καραβοκύρης μου έλεγε: «Είχαμε τότε τα ιστιοφόρα. Και δεν φοβόμασταν την ανοιχτή θάλασσα, γιατί το πανί κρατούσε το καράβι, και έπαιζε με το κύμα. Δυσκολία πολλή συναντούσαμε, όταν πλησιάζαμε στη στεριά. Και όταν πηγαίναμε τους υποψήφιους μοναχούς στο Όρος, ξέραμε ότι δεν θα τους ξαναπαίρναμε. Τους χάναμε, δεν ξανάβγαιναν έξω, όπως δεν γυρίζουν πίσω οι πεθαμένοι που τους πάνε στο κοιμητήριο». Το Άγιον Όρος το χαρακτήρισε κοιμητήριο, τάφο, όπου μπαίνει κανείς και δεν βγαίνει έξω. Και είχε δίκιο. Μπορούμε να πούμε ότι το Άγιον Όρος είναι ένα κοιμητήριο νεκρών σπόρων, από όπου βλάστησε μια άλλη ζωή και ανθοφορία. Το Άγιον Όρος είναι κάτι που σε συγκινεί βαθύτατα και σε έλκει. Κάτι που έχει σχέση με ένα θάνατο και με μια ζωή. Ο υποψήφιος μοναχός έρχεται στο Άγιον Όρος. Μένει εν ελευθερία. Θέλει να δει ποιές αντιδράσεις δημιουργούνται μέσα του με το τόπο. Και οι αντιδράσεις είναι διάφορες, ποικίλλουν κατά τα πρόσωπα και κατά τις αναζητήσεις των. Εάν η κλίση σου είναι γι’ αυτή τη ζωή, τη λογική, τον τόπο και το κλίμα, τότε μένεις. Γίνεται η κουρά σου. Και το άγιο Θυσιαστήριο, η αγία Τράπεζα είναι ο Τάφος ο πανάγιος του Χριστού, απ’ όπου ανατέλλει ως Νυμφίος εκ παστάδος φωτεινής. Και αγαπάς έναν Τάφο. Και προσπίπτεις στον Τάφο, επειδή αγαπάς τη ζωή. Διαβάστε περισσότερα »

π. Κωνσταντίνος: Σε πρόσφατο προσκύνημά μας στο Άγιον Όρος είχαμε την ευλογία να συναντήσουμε τον σε­πτό καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, τον π. Γεώργιο, και να μας ομιλήση για τους χαριτωμένους ανθρώπους που γνώρισε στην ζωή του. Τον παρακαλούμε και τώρα, να απευθυνθή προς τους ακροατάς της εκπομπής μας και να μας ομιλήση για τους χαριτωμένους ανθρώπους.

π. Γεώργιος: Ο π. Κωνσταντίνος με παρεκάλεσε να ομι­λήσω για τους χαριτωμένους ανθρώπους που υπάρχουν στο Άγιον Όρος. Κατ’ αρχήν θα ήθελα να πω ότι χαριτωμένοι είναι όλοι οι Χριστιανοί, γιατί όλοι οι Χριστιανοί έχουν την Χάρι του αγίου Βαπτίσματος. Χαριτωμένοι είναι και οι μοναχοί, γιατί εκτός από την Χάρι του αγίου Βαπτίσματος έχουν και την Χάρι του αγγελικού Σχήματος. Βέβαια το ζή­τημα είναι ότι λόγω των παθών μας κρύβουμε αυτήν την Χάρι, όπως κρύβεται η φωτιά κάτω από την στάχτη και δεν φαίνεται. Όταν όμως σιγά-σιγά με την μετάνοιά μας, την άσκησί μας, τον αγώνα μας τον πνευματικό και την προσευ­χή μας παραμερίσουμε τα πάθη, τότε σιγά-σιγά υποχωρεί η στάχτη των παθών και η φωτιά της θείας Χάριτος -που καί­ει μέσα μας- φανερώνεται. Και φανερώνεται η Χάρις του Θεού στους ανθρώπους, οι οποίοι αγωνίζονται έτσι. Τότε οι άνθρωποι είναι χαριτωμένοι και φαίνονται χαριτωμένοι. Διαβάστε περισσότερα »

Bρισκόμαστε στὸ Λουξεμβοῦργο, στὴν καρδιὰ τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἀγωνίζεται νὰ πραγματοποιήση τὴν ἑνότητα τῶν λαῶν της. Βρισκόμαστε ταυτόχρονα ὄχι μακριὰ ἀπὸ τὴν πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωσι, ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ κατέρρευσε, χωρὶς νὰ πετύχη τὸ ὅραμα τῆς ἑνότητος ποὺ ἐπεδίωκε, τῶν δικῶν της λαῶν. Αὐθόρμητα τίθεται τό ἐρώτημα: Μήπως τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὡς μία ἰδιότυπη ὑπερχιλιετὴς δημοκρατία μοναχῶν προερχομένων ἀπὸ διαφόρους τόπους καὶ λαούς, ἔχει νὰ μᾶς πῆ κάτι γιὰ τὰ ἀνωτέρω γεγονότα; τὴν κατάρρευσι τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καὶ τὴν ἐκκολαπτόμενη ἑνότητα τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν; Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »

Διαβάστε περισσότερα »