χώρος

«Έχουμε ένα πολιτισμό που θεωρεί το παιδί ως ενόχληση» (Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος)

«Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο, χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ ἀντικρίσετε τὸν ἄνθρωπο» (Γιῶργος Σεφέρης)

Τὸ παλιὸ βιβλίο «Νεοελληνικῆς Γλώσσας» τῆς πρώτης Γυμνασίου περιεῖχε ἕνα θαυμάσιο ποίημα τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ μὲ τίτλο «τὰ σχολειὰ χτίστε». Τὸ θυμήθηκα, ξαναδιαβάζοντας, παλιὸ ἄρθρο ἑνὸς Ἄγγλου δημοσιογράφου, μὲ τίτλο «γεννημένα στὴν αἰχμαλωσία». Μὲ ἀπασχολεῖ, βασανιστικὰ θὰ ἔλεγα, τὸ γιατί «ἀγρίεψαν τὰ παιδιά μας».

Διαβάστε περισσότερα »

Ιερός χώρος και χρόνος (Παύλος Ευδοκίμωφ)

Ο ιερός χρόνος

Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, ο χώρος κι ο χρόνος δεν είναι καθαρές μορφές. Ο χώρος δεν είναι απλά ένα είδος σάκου, όπου είναι ριγμένα τα άτομα. Δεν είναι ούτε και το a priori του υπερβατισμού, ένα υποκειμενικό δίκτυ που θα έριχνε το πνεύμα μας πάνω στα πράγματα για να τα γνωρίσει. Ο χώρος και ο χρόνος υπάρχουν αντικειμενικά, είναι το μέτρο της υπάρξεως, μία απ’ τις διαστάσεις της. Ο ρόλος των είναι να κατατάσσουν, αλλά και να χαρακτηρίζουν ποιοτικά τα πράγματα, που δεν υπάρχουν παρά μες στις μορφές αυτές, τις αναπόσπαστες από κάθε δημιούργημα. Διαβάστε περισσότερα »

Ο άνθρωπος και ο χωροχρόνος (Αθανασίου Γιέφτιτς, Πρώην Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης)

Από το βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ», Εκδόσεις «ΙΝΔΙΚΤΟΣ», ΑΘΗΝΑ 2007

Πρωτοδημοσιεύθηκε στον τόμο των Πρακτικών του Διεθνούς Επιστημονι­κού Συνεδρίου «Επιστήμες, Τεχνολογίες αιχμής και Ορθοδοξία», Δημόκριτος, Αθήνα, 4-8 Οκτωβρίου 2000 Διαβάστε περισσότερα »

Θεώρηση χώρου και χρόνου στο Άγιον Όρος (Πανοσ. Αρχιμανδρίτης π. Βασίλειος Γοντικάκης, Προηγούμενος της Ι.Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους)

Ένας παλιός καραβοκύρης μου έλεγε: «Είχαμε τότε τα ιστιοφόρα. Και δεν φοβόμασταν την ανοιχτή θάλασσα, γιατί το πανί κρατούσε το καράβι, και έπαιζε με το κύμα. Δυσκολία πολλή συναντούσαμε, όταν πλησιάζαμε στη στεριά. Και όταν πηγαίναμε τους υποψήφιους μοναχούς στο Όρος, ξέραμε ότι δεν θα τους ξαναπαίρναμε. Τους χάναμε, δεν ξανάβγαιναν έξω, όπως δεν γυρίζουν πίσω οι πεθαμένοι που τους πάνε στο κοιμητήριο». Το Άγιον Όρος το χαρακτήρισε κοιμητήριο, τάφο, όπου μπαίνει κανείς και δεν βγαίνει έξω. Και είχε δίκιο. Μπορούμε να πούμε ότι το Άγιον Όρος είναι ένα κοιμητήριο νεκρών σπόρων, από όπου βλάστησε μια άλλη ζωή και ανθοφορία. Το Άγιον Όρος είναι κάτι που σε συγκινεί βαθύτατα και σε έλκει. Κάτι που έχει σχέση με ένα θάνατο και με μια ζωή. Ο υποψήφιος μοναχός έρχεται στο Άγιον Όρος. Μένει εν ελευθερία. Θέλει να δει ποιές αντιδράσεις δημιουργούνται μέσα του με το τόπο. Και οι αντιδράσεις είναι διάφορες, ποικίλλουν κατά τα πρόσωπα και κατά τις αναζητήσεις των. Εάν η κλίση σου είναι γι’ αυτή τη ζωή, τη λογική, τον τόπο και το κλίμα, τότε μένεις. Γίνεται η κουρά σου. Και το άγιο Θυσιαστήριο, η αγία Τράπεζα είναι ο Τάφος ο πανάγιος του Χριστού, απ’ όπου ανατέλλει ως Νυμφίος εκ παστάδος φωτεινής. Και αγαπάς έναν Τάφο. Και προσπίπτεις στον Τάφο, επειδή αγαπάς τη ζωή. Διαβάστε περισσότερα »