Στὴν ἐποχή μας ἔχουμε πολλοὺς ἰδιόρρυθμους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἐντυπωσιάζουν, χωρὶς ὅμως νὰ δέχονται εὔκολα τὶς γνῶμες καὶ τὶς παρατηρήσεις τῶν ἄλλων. Εἶναι κλειστοὶ χαρακτῆρες, δὲν ἔχουν κοινωνικὲς σχέσεις καὶ προπαντὸς δὲν ἐπικοινωνοῦν μὲ οἰκείους καὶ γνωστούς. Ἔχουν ὅμως τὴν ἀδυναμία νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τὰ κατοικίδια ζῷα τους. Ἐκεῖνα βέβαια δὲν μιλοῦν, ἁπλῶς γαυγίζουν καὶ νιαουρίζουν, ἐκεῖνοι ὅμως τοὺς μιλοῦν, τὰ φωνάζουν μὲ τὸ ὄνομά τους, τρελλαίνονται οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὶς κινήσεις τους καὶ τὰ «καμώματά» τους. Ἐκδηλώνουν τὰ συναισθήματά τους στὸ σκυλί, τὴ γάτα, τὰ πουλιά, τὰ προστατεύουν μὲ τρόπο προκλητικό, τὰ χαϊδεύουν, τὰ παίρνουν στὴν ἀγκαλιά τους, τὰ ἀσπάζοναι, «γιατί καὶ αὐτὰ ἔχουν ψυχή!», ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ παράξενοι ζῳόφιλοι, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς συνασθηματικές τους διαχύσεις πρὸς τὰ κατοικίδιά τους.
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
