Το έργο του πολύφωνο, πολύχρωμο, πολυδύναμο, πολύγλωσσο. Γιατί ο Παπαδιαμάντης, όπως και κάθε μεγάλος, εκφράζεται με όλες τις φωνές, με όλους τους ήχους, με όλα τα χρώματα, με όλες τις δυναμικές που του προσφέρει η γλώσσα του, στην οποία έχει «υποταχθεί» και την οποία έχει «κυριεύσει»(1).
Στα κείμενά του ανασαίνει κανείς την απλότητα της μεγάλης τέχνης, την αμεσότητα και τη δύναμη που προέρχονται από την αληθινή επαφή του καλλιτέχνη με τον τόπο, τη γλώσσα και τον λαό του. Γι’ αυτόν ο Κ. Παλαμάς θα γράψει: «Δεν θυμούμαι αλλού ν’ απάντησα τεχνίτη σαν αυτόν, που όχι μόνον να μην έχει της τέχνης του την αυταρέσκειαν, αλλά να κοιτάζει πως να κρύψει κάθε τεχνητή πόζα και κάθε σκέψη του σα ματαιότητα. Η τέχνη του είναι να μη δείχνει καμιά τέχνη».
Ο ίδιος, «άκακος σαν καλός χριστιανός, χωρίς αξιώσεις, χωρίς εγωισμούς, σαν να μην είχε κι αυτός δικαιώματα στη ζωή… Περιφρονητής των πάντων! Αξιωμάτων, χρήματος, κοινωνικής λάμψεως» (1).
Το περιστατικό που ακολουθεί – σεμνή αναφορά σ’ αυτόν (2) που μας χάρισε τα ανεπανάληπτα Χριστουγεννιάτικα διηγήματά του – είναι από τον Σταμ Σταμ, ευθυμογράφο και γελοιογράφο στην εφημερίδα του Βλάση Γαβριηλίδη «Ακρόπολις». Αναφέρεται στην πρώτη συνάντησή του με τον Παπαδιαμάντη:
Διαβάστε περισσότερα »
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
