Ασύμμετρη απειλή… Ναι, ασύμμετρα είναι τα σπασμένα τηλεφωνήματα φίλων από τα Στύρα, από το Μαρμάρι, το Οίτυλο, τα Καλύβια, τα Λεχαινά, την Ασέα· ασύμμετρες είναι οι αλλαγμένες τους φωνές, οι σιωπές, η σταχτερή θλίψη που σκεπάζει τα απείραχτα θέρετρα, τις αμέριμνες λουτροπόλεις, τα νησιά, ασύμμετρη η στάχτη της Πελοποννήσου που σκεπάζει ολόκληρη τη χώρα, σιωπηλή, διαρκής ενοχή, διαρκής υπόμνηση.
Νίκος Ξυδάκης
Ασύμμετρη χώρα (Νίκος Γ. Ξυδάκης)
Δημοσιεύθηκε στις 28 Αυγούστου, 2007
(2,503 άτομα το έχουν διαβάσει)
(2,503 άτομα το έχουν διαβάσει)
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: Εθισμένοι στο shopping (Νίκος Ξυδάκης)
Δημοσιεύθηκε στις 19 Ιανουαρίου, 2006
(2,731 άτομα το έχουν διαβάσει)
(2,731 άτομα το έχουν διαβάσει)
"Η έκσταση της κατανάλωσης διαρκεί μόνο μια στιγμή: τη στιγμή της παρόρμησης. Σβήνει ακαριαία μόλις υπογράψεις το διπλότυπο της πιστωτικής. Τα φώτα του αυτοκινητόδρομου κεντάνε ματαιόδοξα το ανυπέρβλητο μενεξεδί της Αττικής. Η φυλή των ψωνιστών γυρνάει σπίτι μελαγχολικά, ακόρεστη. Οι γεμάτες σακούλες δεν κρύβουν καμιά έκπληξη, μόνο βάρος. Τα ψώνια θα σωριαστούν, θα τριφτούν, θα πεταχτούν."
Η ζωή δεν είναι drug TV (Απόσπασμα άρθρου) (Νίκος Ξυδάκης)
Δημοσιεύθηκε στις 18 Ιανουαρίου, 2006
(1,596 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1,596 άτομα το έχουν διαβάσει)
Αναρωτιέμαι αν η σύγχρονη Ελλάδα είναι όπως τη δείχνει η εμπορική τηλεόραση: ημιμαθής, ξιπασμένη, σοβαροφανής, «τραβηγμένη», ξανθιά με μαύρες ρίζες, πληκτική μες στα καλιαρντά της, συχνά θλιβερή ή και αφόρητη. Είναι και αληθινή αυτή η τηλε-Ελλάδα· το γυαλί καθρεφτίζει ό,τι είμαστε, μια μικροαστική κινούμενη άμμος. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το γυαλί παραμορφώνει, σαν κυρτό κάτοπτρο που είναι: στο κέντρο είναι πιστό, όσο προχωρείς προς τα άκρα όλα παραμορφώνονται.
Εθνική σαχλαμάρα blues (Νίκος Ξυδάκης)
Δημοσιεύθηκε στις 18 Ιανουαρίου, 2006
(1,816 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1,816 άτομα το έχουν διαβάσει)
Hταν και πάλι Μάιος. Οταν μια κάποια Ελλάδα λαχάνιαζε πίσω από τον Sakis, και ο Οικουμενικός τον υποδεχόταν μαζί με τον Psinakis, κι άναβαν τα κινητά, και μικροθρήνος για την τριτιά, όπου μια πτωχή, μια Ουκρανή, μια Ρουσλάνα–κάτι, τσαλάκωνε τον εθνικό μας τεκνό και μάς έπαιρνε τη βλακομπουκιά από το χάσκον στόμα. Τι ματαίωση… Δεν βαριέσαι, η δήμαρχος Αθηναίων υποδέχθηκε τον ηττημένο αθλητή σαν νομπελίστα, χαλάλι του, έδωσε τον αγώνα τον καλό, με έναν παιάνα Shake it, με ένα West Side Δελφινάριο, και έπεσε ενδόξως παρά τω Βοσπόρω. Αυτή είναι η Ελλάδα – που θα έλεγε και ο Αλλος. Κι αυτά είναι τα πρότυπα για τις νεότερες γενιές: ποπάκια, ημίγυμνες γλαστρίτσες, παικτρόνια με καπελάκι του σπόνσορα, ατσίδες με κάμπριο.
Δεν έχω χρόνο (Νίκος Ξυδάκης)
Δημοσιεύθηκε στις 15 Ιανουαρίου, 2006
(1,674 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1,674 άτομα το έχουν διαβάσει)
Oταν με ρωτάνε «πώς πάει;» απαντώ χωρίς να σκεφτώ «τρέχω». Οταν αποχαιρετώ κάποιον παλιό φίλο, έναν γνωστό, ύστερα από τυχαία συνάντηση, μας ακούω σαν τρίτος: «Τα λέμε… Τηλεφώνησε κι εσύ!» Ξέρω την ίδια στιγμή ότι δεν πρόκειται να τα ξαναπούμε, δεν πρόκειται να τηλεφωνηθούμε, εκτός κι αν τα ξαναφέρει η τύχη. Δεν θα πούμε τίποτε. Οχι γιατί δεν έχουμε λόγια, αλλά γιατί δεν έχουμε χρόνο.
