Όσοι θεωρούν συμφορά την αναπόφευκτη ακολουθία της ανθρώπινης φύσης μας για εκείνους που εξέρχονται από τη ζωή και πενθούν βαρύτατα γι’ αυτούς που μεταβαίνουν από το βίο αυτόν στο νοερό και ασώματο δε μου φαίνεται ότι σκέφτηκαν τι είναι η ζωή μας, αλλά παθαίνουν ό,τι και οι πολλοί, που από κάποια ανόητη συνήθεια ό,τι έχουν το αγαπούν ως καλό, ό,τι κι αν είναι. Και βέβαια όποιος προηγείται από την άλογη φύση στο λόγο και στη νόηση θα ταίριαζε να έχει σ’ αυτό μονάχα ροπή, που παρουσιάζεται στην κρίση του λόγου καλό και προτιμητό και να μην προτιμά οπωσδήποτε αυτό που τους φαίνεται από κάποια συνήθεια και άκριτη προσκόλληση ευχάριστο και επιθυμητό. Γι’ αυτό μου φαίνεται ότι είναι σωστό με κάποια επινόηση, αφού τους απομακρύνω από τη διάθεσή τους προς τη συνήθεια, να τους μεταφέρω όσο είναι δυνατό στην καλύτερη και πρέπουσα στους λογικούς σκέψη. Γιατί έτσι θα εξοριστεί από την ανθρώπινη ζωή η ανοησία γύρω από τα πάθη που επιδεικνύουν οι πολλοί. Και θα μπορούσε να γίνει η ανάλυσή μας σύμφωνη με το θέμα που μας απασχολεί, αν εξεταστεί πρώτα τι είναι το αληθινά αγαθό, θεωρήσομε έπειτα το ιδιαίτερο γνώρισμα της ασώματης ζωής, και εκτός από αυτά, αν αντιπαραβληθούν με όσα έχομε αυτά που μένουν να ελπίζομε. Έτσι θα προχωρήσει η θεωρία προς το στόχο του λόγου μας, ώστε να μετατεθεί η διάνοια των πολλών από το συνηθισμένο στο αγαθό. Επειδή σ’ όλους τους ανθρώπους υπάρχει μια έμφυτη σχέση με το καλό και προς αυτό κινείται κάθε προαίρεση, προτάσσοντας το στόχο του καλού σε όλη την προσπάθεια της ζωής, γι’ αυτό η ακρισία αναφορικά με το πράγματι καλό προκαλεί συνήθως τα περισσότερα αμαρτήματα. Αν ήταν πρόδηλο σε όλους το αληθινά αγαθό, δε θ’ αστοχούσαμε ποτέ σ’ εκείνο που η φύση του είναι η αγαθότητα ούτε θα συμβιβαζόμαστε εκούσια στη δοκιμή των κακών, αν δεν είχαν τα πράγματα την επίχρωση μιας απατηλής φαντασίας του καλού. Ας κατανοήσομε λοιπόν στο λόγο μας τούτο πρώτο, ποιο είναι το αληθινά αγαθό, ώστε από πλάνη σ’ αυτό να μην επιδιώξομε κάποτε το χειρότερο στη θέση του καλού. Πρέπει λοιπόν, νομίζω, να βάλομε σαν προϋπόθεση του λόγου μας κάποιον ορισμό και χαρακτήρα του θέματός μας, που θα επιτρέψει να γίνει η κατανόηση του καλού χωρίς λάθος. Ποιός είναι λοιπόν ο χαρακτήρας της αληθινής αγαθότητας; Διαβάστε περισσότερα »

Σύμφωνα με την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας η αμαρτία δεν είναι πάντα η ίδια αλλά έχει βαθμούς και στάδια. Τα στάδια της αμαρτίας, όπως μας λέει ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης στο εξομολογητάριό του, είναι 12. Διαβάστε περισσότερα »

– Γιατί ο Θεός επιτρέπει να διαπράττονται εγκλήματα εναντίον των δούλων του;

– Σε ποιες κατηγορίες κατατάσσονται όλα τα πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο;

– Μπορεί το κακό να επιβληθεί σε κάποιον με την βία και χωρίς να το θέλει;

– Μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός είναι δημιουργός του κακού και επιτρέπει με αυτό να θλίβονται οι άνθρωποι;

– Αν οι θλίψεις ωφελούν ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων, πώς μπορούμε να τις θεωρούμε ως κακό;

– Αν ο δίκαιος που φονεύεται, εκτός του ότι δεν παθαίνει κανένα κακό, ανταμείβεται κιόλας για την οδύνη του, τότε γιατί να κατηγορήσουμε τον φονιά, ο οποίος σκοτώνοντάς τον, δεν του στερεί τίποτα, αλλά αντίθετα τον ευεργετεί;

– Ποια κατάσταση είναι ωφέλιμη για τον άνθρωπο; Η ευημερία ή οι αντιξοότητες;

– Ποια είναι η πνευματική έννοια του όρου «αμφοτεροδέξιος»;

– Από ποιο σημάδι αναγνωρίζεται η τέλεια αρετή;

– Ποια είδη πειρασμών υπάρχουν και με ποιους τρόπους μας προσβάλλουν;

– Είναι δυνατόν η ψυχή να παραμείνει στην ίδια, σταθερή κατάσταση;

– Είναι οι αγγελικές δυνάμεις άτρεπτες;

– Η πτώση του ανθρώπου συνέβη ξαφνικά ή οφείλεται σε προηγούμενα λάθη του;

Διαβάστε περισσότερα »