ευγνωμοσύνη

Κυριακή ΙΔ’ Λουκά: Για τη θεραπεία των τυφλών της Ιεριχούς (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

[Λουκ. 18, 35-43]

(από το «Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον», ομιλία ΞΣΤ΄)

«Κα κπορευομένων ατν π εριχ κολούθησεν ατ χλος πολύς. κα δο δύο τυφλο καθήμενοι παρ τν δόν, κούσαντες τι ησος παράγει, κραξαν λέγοντες· λέησον μς, Κύριε, υἱὸς Δαυΐδ.  δ χλος πετίμησεν ατος να σιωπήσωσιν· ο δ μεζον κραζον λέγοντες· λέησον μς, Κύριε, υἱὸς Δαυΐδ (: και ενώ αυτοί έβγαιναν από την Ιεριχώ, Τον ακολούθησε πλήθος λαού πολύ. Και ιδού δύο τυφλοί που κάθονταν κοντά στο δρόμο, όταν άκουσαν ότι ο Ιησούς περνά, άρχισαν να φωνάζουν και να λένε: “Ελέησέ μας, Κύριε, ένδοξε απόγονε του Δαβίδ, που για σένα μίλησαν οι προφήτες”. Το πλήθος όμως του λαού τούς μάλωσε για να σιωπήσουν, για να μην ενοχληθεί ο Ιησούς με τις φωνές τους. Αυτοί όμως πιο πολύ φώναζαν και έλεγαν: “Ελέησέ μας, Κύριε, απόγονε του Δαβίδ”)»[Ματθ. 20, 29-34].

Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή IB’ Λουκά: Χριστός, χορηγός της ζωής

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ (Λουκ. ιζ´ 12-19)

Χριστός πολλές φορές κατά τήν τριετή δημόσια δράση του, εἴτε ἀντιληπτός εἴτε μή ἀπό αὐτούς πού τόν συνόδευαν, ἦλθε ἀντιμέτωπος μέ τήν ἀνθρώπινη ἀσθένεια, μέ τόν πάσχοντα ψυχοσωματικά ἄνθρωπο, καί ὡς ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων χορήγησε γενναιόδωρα τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του.
Μία τέτοια περίπτωση διασώζει καί περιγράφει ἡ γραφίδα τοῦ ἁγίου
ἀποστόλου καί εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ· τήν περίπτωση ὁμάδας δέκα μάλιστα ἀνθρώπων πού ἔπασχαν ἀπό τή χρόνια καί πολυώδυνη καί μέ φοβερές κοινωνικές συνέπειες ἀσθένεια τῆς λέπρας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, τηρώντας τά «ὑγειονομικά πρωτόκολλα» τῆς ἐποχῆς τους, μέ ὅσο δυνατότερη φωνή εἶχαν, ἀνέκραξαν πρός τόν Ἰησοῦ λέγοντας: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς», δηλ. δεῖξε τό ἔλεός σου καί θεράπευσέ μας. Διαβάστε περισσότερα »

Τελώνου και Φαρισαίου († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Πόσο μικρὴ καὶ γνωστὴ εἶναι ἡ σημερινὴ παραβολὴ καὶ πόσο δυνατὸ καὶ προκλητικὸ εἶναι τὸ μήνυμά της.

Εἶναι δυνατὸ καὶ φαίνεται μέσα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ κειμένου. Δύο ἄνδρες ἦλθαν στὴν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, σ’ ἕναν χῶρο ἱερό, στὸ Βασίλειό Του, ποὺ σ’ ἕναν κόσμο ποὺ χάνεται μέσα στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, Τοῦ ἀνήκει ἀνεπιφύλακτα. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄνδρες περπατᾶ ὑπερήφανα πρὸς τὸν ναὸ καὶ παίρνει θέση μπροστὰ στὸν Θεό. Ὁ ἄλλος ἔρχεται καὶ οὔτε κἄν τολμᾶ νὰ διασχίσει τὸ κατώφλι τοῦ ναοῦ: εἶναι ἁμαρτωλὸς καὶ ὁ χῶρος εἶναι ἱερός, ὅπως ὁ χῶρος γύρω ἀπὸ τὴν Φλεγόμενη Βάτο στὴν ἔρημο ὅπου ὁ Μωυσῆς δὲν μποροῦσε νὰ εἰσέλθει χωρὶς νὰ λύσει τὰ ὑποδήματά του, παρὰ μόνο μὲ λατρεία καὶ φόβο Θεοῦ.

Καὶ πόσο διαφορετικὰ εἶναι τὰ λόγια ποὺ εἰπώθηκαν!

Διαβάστε περισσότερα »

Ο αχάριστος είναι πάντα λυπημένος (Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης)

-Γέροντα, γιατί πολλοὶ ἄνθρωποι, ἐνῶ τὰ ἔχουν ὅλα, νιώθουν ἄγχος καὶ στενοχώρια; Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή του Παραλύτου: Για τη θεραπεία του παραλύτου της Βηθεσδά (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

(Ιω. 5, 1-16)

[Υπομνηματισμός των χωρίων Ιω. 5, 1-13] Διαβάστε περισσότερα »