Ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν γεννηθεί μέσα στον κόσμο. Με το σώμα του το ίδιο και με τις αισθήσεις του βεβαιώνεται πως ζει. Και αργότερα, με την συνείδησή του, πως υπάρχει. Και με την ψυχή του, πως είναι. Σπάνια, μέσα στην ιστορία τού κόσμου, ο άνθρω­πος κατορθώνει, εγείροντας και συγκρατώντας σε αγρυπνία όλες του τις δυνά­μεις, σώματος, νου, καρδιάς και ψυχής, να βιώσει το υπάρχειν στην πληρότητά του. Για τούτο και σπάνια, συνειδητο­ποιεί την τραγική οδύνη τής καταστα­τικής ως όντος μοναξιάς του. Μιας μο­ναξιάς που εκκινά από το φλογώδες μυ­στήριο της σύλληψής του για να καταλήξει, απαρέγκλιτα, στο βουβό μυστήριο της αποχώρησής του, του θανάτου. Διαβάστε περισσότερα »

“Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες στο ανταγωνιστικό επαγγελματικό περιβάλλον που συχνά εξελίσσεται σε πραγματικό πόλεμο; Οι αφανείς και μη προβεβλημένοι άνθρωποι που υπάρχουν σε κάθε χώρο. Αυτοί που δίδουν ακόμη νόημα στη έννοια «συνέπεια» με τις πράξεις τους, αντιστεκόμενοι στο συρμό για την απόκτηση της ευμάρειας με κάθε κόστος και με κάθε μέσο. Φυσικά, δεν θα δουν ποτέ τον ανδριάντα τους και δεν θα συγκεντρώσουν τα φώτα της προβολής…

Διαβάστε περισσότερα »

Απόσπασμα από το βιβλίο του "Ημών των Ιδίων" (Εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" 2003)

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη. Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο· γι’ αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.

Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ’ αυτό που κάνουν. Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Διαβάστε περισσότερα »