Η θαυμάσια επινόηση των μεταμοσχεύσεων από άνθρωπο σε άνθρωπο, σχετίζεται άμεσα με τη ζωή και τον θάνατο του δότη. Από τους διαφόρους ορισμούς του «βιολογικού θανάτου», ως πληρέστερος θεωρείται εκείνος κατά τον οποίο έχει επέλθει το μη ανατάξιμο τέλος της βιολογικής ζωής. Κατ’ αυτόν:
«Ενας άνθρωπος ο οποίος υπέστη είτε, α) μη αναστρέψιμη παύση της κυκλοφορικής και αναπνευστικής λειτουργίας, είτε β) μη αναστρέψιμη παύση όλων των λειτουργιών ολοκλήρου του εγκεφάλου συμπεριλαμβανομένου και του εγκεφαλικού στελέχους, είναι νεκρός. Ο ορισμός αυτός πρέπει να εφαρμόζεται σύμφωνα με τους παραδεδεγμένους ιατρικούς κανόνες. Η Ιατρική επιστήμη κατέληξε στο ότι ο θάνατος μπορεί να ορισθεί επακριβώς είτε με καρδιοαναπνευστικά είτε με νευρολογικά κριτήρια».
Με τον ορισμό αυτόν, είναι ευχερώς κατανοητοί και οι λόγοι για τους οποίους, τόσο ο «θάνατος του εγκεφαλικού στελέχους», όσο και ο «εγκεφαλικός θάνατος» είναι ανεπαρκείς ως ορισμοί προκειμένου ένας άνθρωπος να χαρακτηρίζεται ως «νεκρός».
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος μελετά επισταμένως τα θέματα των Μεταμοσχεύσεων. Υπήρξαν όμως και κάποιες «αστοχίες» εκ μέρους της, οι οποίες και επισημάνθηκαν στην παρούσα μελέτη. Αυτό δε και ως ανταπόκριση στην υπόδειξή της, να υπάρξουν και άλλες σκέψεις για την τελική διαμόρφωση της εκκλησιαστικής τοποθετήσεως της Ιεράς Συνόδου επί του θέματος των μεταμοσχεύσεων, αλλά και για την περισσότερο ορθή, κατά το δυνατόν, προώθηση των μεταμοσχεύσεων.
Εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ», 2007, σελ. 110
Διαβάστε περισσότερα »