Εν πρώτοις μία φράση που ειπώθηκε από τον ιστορικό και λογοτέχνη των Αθηνών, τον σπουδαίο Δημ. Καμπούρογλου: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω». Είναι βέβαιο ότι ο σοφός αθηναιογράφος, όπως ονομάστηκε, εννοούσε την παράδοσή μας, που δεν είναι κάτι το νεκρό, αλλά η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων. Μόνο οι νεκροί λαοί έχουν παράδοση νεκρή. «Εμείς θα γινόταν να ζήσουμε χωρίς τους νεκρούς;» αναρωτιέται ο ποιητής. Υπακούοντας, λοιπόν, στην προτροπή του συγγραφέα, θα στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω, για να δούμε, εν συντομία, και να καμαρώσουμε τον δάσκαλό, όπως μας τον προβάλλει η έξοχη παράδοσή μας. Και θα κλείσουμε με τα λόγια, του αγίου Γέροντα Παϊσίου. Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει η λέξη δάσκαλος; «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Διαβάστε περισσότερα »
δάσκαλος
Ο Γέροντας Παΐσιος για την Παιδεία και τον δάσκαλο (Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος)
Δημοσιεύθηκε στις Σεπτεμβρίου 10th, 2013
(1.935 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1.935 άτομα το έχουν διαβάσει)
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: Δάσκαλος και μαθητής: η ιερότητα μιας σχέσης (Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος)
Δημοσιεύθηκε στις Απριλίου 14th, 2013
(1.068 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1.068 άτομα το έχουν διαβάσει)
«Το να είσαι Έλληνας δεν είναι θέμα καταγωγής, αλλά
αγωγής»
Νικ. ΕγγονόπουλοςΑπό τους τελευταίους Δασκάλους του
Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής
Ελλάδας, κατέφυγε σ’ ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού.
Η επιστολή ενός δασκάλου: “Γονέα, στάσου πλάι μου και μην φράζεις το δρόμο” (Δημήτρης Τσιριγώτης, Φυσικός)
Δημοσιεύθηκε στις Απριλίου 2nd, 2013
(1.027 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1.027 άτομα το έχουν διαβάσει)
Θέλεις να έχω το μεράκι του καλλιτέχνη αλλά πάει καιρός από το τελευταίο σου χειροκρότημα. Και οι καλλιτέχνες να ξέρεις αν νιώσουν ότι δεν αρέσουν πικραίνονται, και τότε δεν αποδίδουν.
Σε ακούω να με κατηγορείς και να με απαξιώνεις μπροστά στο παιδί σου και ύστερα να αναρωτιέσαι γιατί δεν του εμπνέω σεβασμό.
Δάσκαλος: βοηθός μάθησης (Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος)
Δημοσιεύθηκε στις Ιουλίου 25th, 2010
(1.996 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1.996 άτομα το έχουν διαβάσει)
«Γεννήθηκα το 1887 στον Πειραιά∙ οι γονείς μου κατάγονταν από τη Χίο. Η μητέρα του αείμνηστου Πορφύρα και η δικιά μου ήταν αδελφάδες, το γένος Συριώτη. Τις εγκύκλιες σπουδές τις πέρασα στον Πειραιά. Κι όποιος ξέρεις τι σημασία έχει για τον νέο η παρουσία στην κριτική τούτη ηλικία ενός προσώπου σαν τον λαμπρόν εκείνο παιδαγωγό, που θύμιζε αρχαίον Έλληνα, τον αείμνηστο Ιάκωβο Δραγάτση, νιώθει γιατί οι μαθητές του φυλάγουν σ’ όλη τους τη ζωή, μέσα στην καρδιά τους, τη μνήμη της μορφής του». (Δ. Πικιώνη «Κείμενα», εκδ. «Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας», σελ. 23).
Ξεκίνησα να διαβάζω κάποια αυτοβιογραφικά σημειώματα του Δ. Πικιώνη, του μεγάλου Έλληνα. Κοντοστάθηκα, «φιλοσόφησα» λίγο την τελευταία πρόταση του προοιμίου του. Κράτησε στα φυλλοκάρδια του, ολοζωής, την μνήμη της μορφής του δασκάλου του. Μεγάλη κουβέντα.
