Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» της «Νέας Εποχής» είναι η σπορά της σύγχυσης στο σύγχρονο άνθρωπο. Έτσι, συνεχίζοντας το έργο της, η «Νέα Εποχή» προσπαθεί να μας πείσει ότι α) η ενασχόληση με τεχνικές αυτοεξέλιξης, β) η πίστη στο «κάρμα» και τη «μετενσάρκωση», γ) η εγκατάλειψη των πα­ραδοσιακών θρησκειών, ως ξεπερασμένων, και δ) η αποθέωση του Αποκρυφισμού και του Παγανισμού, μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη φώτιση και τη σωτηρία του. Πρόκειται ασφαλώς γι’ αυτό που πολύ εύστοχα ονόμαζε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ως «ευαγγέλιο του όφεως». Τί είχε υποσχεθεί ο «όφις» στον άνθρωπο; Οτι μπορεί να γίνει θεός, χωρίς Θεό. Μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις. Μόλις όμως αποκόπηκε από το Θεό, αυτό που κέρδισε ήταν ο θάνατος. Αυτό υπόσχεται και η «Νέα Εποχή». Την «αυτοεξέλιξη», την «αυτοπραγμάτωση», την «αυτοσωτηρία». Η Ορθόδοξη πίστη όμως διδάσκει, ότι καμία σωτηρία δεν μπορεί να έχει ο άνθρωπος παρά μόνο δια του Ιησού Χριστού και μάλιστα εντός της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας Του. Η άποψη, που μετ’ επιτάσεως διακηρύττει η «Νέα Εποχή», ότι, δηλαδή, μπορεί κανείς να είναι χριστιανός, να εκκλησιάζεται, να κοι­νωνεί, να μετέχει των μυστηρίων και παράλληλα να εξασκεί τεχνικές διαλογισμού και γιόγκα, να πηγαίνει σε μάγους, να πιστεύει στην αστρολογία και στην μετενσάρκωση, αυτή η άποψη αποτελεί δαιμονική πλάνη και είναι καταδικαστέα από την Εκκλησία. Διαβάστε περισσότερα »