Πριν αρκετά χρόνια, τη δεκαετία του ’60, κατά την περίοδο που η πατρίδα ανορθωνόταν γοργά από τα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου, ένα σημαίνον πολιτικό πρόσωπο εξέφρασε σκωπτικά τη θέση ότι η χώρα, για να ανορθωθεί, χρειάζεται πολιτικούς μηχανικούς, γεωπόνους, αρχιτέκτονες κλπ. και όχι θεολόγους. Η δήλωση αυτή ουσιαστικά ενσάρκωνε αυτό που σήμερα κυριαρχεί σε πολλές εκφάνσεις της δημόσιας ζωής: τον τεχνοκρατικό αμοραλισμό ή τον αμοραλισμό ως τεχνοκρατία. Ουσιαστικά δι’ αυτής της στάσης ζωής, η οποία πηγάζει από έναν άδηλο ή και δεδηλωμένο στυγνό υλισμό, απολυτοποιείται ο τεχνικός πολιτισμός και τα επιτεύγματά του. Οι αριθμοί, τα εργαλεία, οι μηχανές, τα αγαθά δεν αποτελούν πλέον μέσο εξυπηρέτησης του ανθρώπου, αλλά είναι αυτό το ίδιο το όραμά του.
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
