Τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας γεννᾶ στὶς ψυχές μας ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀγαλλίαση, αἰσθήματα ἀγάπης καὶ συγχωρήσεως. Καταυγάζει τὸ Ἅγιον Φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του τὴ γῆ, τὸν οὐρανὸ καὶ τὶς ψυχές μας. Συγκλονισμένη ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας ψάλλει τὸν πασχαλινὸ παιάνα «Χριστὸς Ἀνέστη!»· καὶ πανηγυρίζοντας ἀντιβοᾶ σύμπασα ἡ κτίση «Ἀληθῶς Ἀνέστη!». Διαβάστε περισσότερα »
ανάσταση
Δόξα τῇ Ἁγίᾳ Ἀναστάσει Σου Κύριε! (Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου, Προηγούμενος Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου)
Δημοσιεύθηκε στις 5 Μαΐου, 2021
(189 άτομα το έχουν διαβάσει)
(189 άτομα το έχουν διαβάσει)
Το οντολογικό νόημα της Αναστάσεως του Χριστού (Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών)
Δημοσιεύθηκε στις 4 Μαΐου, 2021
(167 άτομα το έχουν διαβάσει)
(167 άτομα το έχουν διαβάσει)
Είναι ιστορικώς επιβεβαιωμένο ότι η Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου συνέβη κατά την εποχή της ανοίξεως. Αυτό δεν είναι τυχαίο και χωρίς βαθύτερο σημειολογικό νόημα γεγονός. Το καλοκαίρι είναι η εποχή, η οποία διαθέτει καλό από πάσης πλευράς καιρό. Το φθινόπωρο αρχίζουν και φθίνουν τα πάντα και η φύση οδεύει προς μία νέκρωση. Τον χειμώνα όλα χειμάζονται. Η άνοιξη, όμως, είναι η εποχή, κατά την οποία τα πρώην νεκρωμένα ξαναζωντανεύουν. Όλα χαίρονται, όλα ανθίζουν, όλα ευωδιάζουν. Για τον λόγο αυτό επέλεξε ο Θεάνθρωπος Κύριος την εποχή αυτή να νικήσει τον θάνατο, ανοίγοντας τις πύλες της αιωνίου ζωής. Διαβάστε περισσότερα »
Χριστός ανέστη! († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)
Δημοσιεύθηκε στις 1 Μαΐου, 2021
(209 άτομα το έχουν διαβάσει)
(209 άτομα το έχουν διαβάσει)
Γιορτάζουμε σήμερα τὴ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ κατὰ τοῦ θανάτου ἀλλὰ ἐπίσης κατὰ τοῦ κακοῦ. Ἀλλά τούτη ἡ νίκη δὲν κερδήθηκε μοναχὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Ἄνθρωπος ὑπερίσχυσε ἔναντι τοῦ κακοῦ μέσα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του μὲ τὴ Θεϊκή Του δύναμη. Καὶ ἔτσι ἄς χαροῦμε ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ ἔλεος Του, μὲ τὴν μεγαλοπρέπεια Του, μὲ τὴν γενναιοδωρία Του, ἀλλὰ ἄς χαροῦμε ἐπίσης με τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμεῖς, ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, εἴμαστε σὲ θέση νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸ Θεὸ κατὰ τέτοιο τρόπο ὥστε μέσα μας καὶ μέσα ἀπὸ ἐμᾶς τὸ κακὸ μπορεῖ νὰ καταστραφεῖ. Ὄχι μοναχὰ οἱ προσωπικές μας ἁμαρτίες, ὄχι μόνο ἡ ἀδυναμία μας, ἀλλὰ «ὁ πονηρός», αὐτὸς ποὺ εἶναι πειρασμός, αὐτὸς ποὺ προσπάθησε στὴν ἔρημο νὰ ὑπερισχύσει τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἀνθρώπινης φύσης.
Στην ανάσταση του δικαίου Λαζάρου (Αρχιεπίσκοπος Ταυρομενίου Θεοφάνης ο Κεραμεύς)
Δημοσιεύθηκε στις 23 Απριλίου, 2021
(237 άτομα το έχουν διαβάσει)
(237 άτομα το έχουν διαβάσει)
1. Σήμερα, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που έπεσε στο στήθος του Χριστού, μας παραθέτει πλούσιο τραπέζι, κι αυτό είναι η ανάσταση του δικαίου Λαζάρου. Και ως άρτο βέβαια παραθέτει τη διήγηση της ιστορίας, κι αντί για καρυκεύματα γλύκανε το τραπέζι με θεολογικές έννοιες. Εντείνοντας, λοιπόν και την ακοή και τη διάνοια, ως καλοί ομοτράπεζοι, ας απολαύσουμε με πολλή όρεξη τα πνευματικά εδέσματα. Η λεπτομερής βέβαια διήγηση του θαύματος χρειάζεται πολύν καιρό και λόγο. Εμείς όμως αφήνοντας τα πολλά, και όσα εξήγησαν οι πριν από εμάς, θα αγγίξουμε τα σπουδαιότερα.
Κατηγορίες: ΘΕΟΛΟΓΙΑ 
Λέξεις Κλειδιά: βιβλία, ανάσταση, θαύμα, Εκδόσεις "Αρμός", Σάββατο Λαζάρου, Θεοφάνους Κεραμέως Πρόοδος στο νερόμυλο του θανάτου (Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
Δημοσιεύθηκε στις 27 Απριλίου, 2020
(1,541 άτομα το έχουν διαβάσει)
(1,541 άτομα το έχουν διαβάσει)
Κάποια κοσμική συνωμοσία υφίσταται κατά του πλανήτη μας, επειδή πουθενά στο σύμπαν δεν πεθαίνει τίποτα εκτός από τη γη. Το νησί του θανάτου, το μοναδικό νησί του θανάτου στο οποίο κανείς πεθαίνει, να το, λοιπόν, το μουντό αστέρι μας! Και πάνω απ’ αυτό, γύρω του και κάτω απ’ αυτό, περιφέρονται αναρίθμητα δισεκατομμύρια αστέρια στα οποία δεν υπάρχει θάνατος, στα οποία τίποτα δεν πεθαίνει. Πανταχόθεν η άβυσσος του θανάτου πολιορκεί τον πλανήτη μας. Ποιός δρόμος είναι εκείνος που ξεκινά από τη γη και δεν αποπέφτει στην άβυσσο του θανάτου; Ποιο ον είναι εκείνο που δύναται να αποφύγει το θάνατο στη γη; Όλοι πεθαίνουν, τα πάντα πεθαίνουν σ’ αυτό το ανατριχιαστικό νησί του θανάτου. Δεν υφίσταται πιο λυπηρή μοίρα από αυτήν της γης, δεν υπάρχει πιο απελπιστική τραγωδία από αυτήν του ανθρώπου.
Γιατί δίνεται η ζωή στον άνθρωπο, όταν αυτός είναι πανταχόθεν εγκλωβισμένος από το θάνατο; Οι παγίδες του θανάτου έχουν απλώσει το δίκτυ τους παντού- στα μονοπάτια του ανθρώπου έχει επιβληθεί το σκότος. Ως πελώρια, πελώρια γλοιώδης αράχνη ο θάνατος έπλεξε πυκνά δίκτυα γύρω από το άσβεστο αστέρι μας και σ’ αυτά πιάνει τους ανθρώπους σαν αβοήθητες μύγες. Πανταχόθεν ανθρωποφάγες φρίκες κυνηγούν τον άνθρωπο, ενώ βρίσκεται αυτός σε αδιέξοδο, επειδή ο θάνατος τον εγκλώβισε από παντού.
Γιατί δίνεται η συνείδηση στον άνθρωπο, όταν αυτή παντού και στα πάντα βρίσκει το θάνατο; Γιατί δίνεται η αίσθηση στον άνθρωπο; Δεν είναι για να αισθανθεί ότι ο τάφος του είναι ο πατέρας του και τα σκουλήκια τα αδέρφια; «Θάνατον επεκαλεσάμην πατέρα μου είναι, μητέρα δε μου και αδελφήν σαπρίαν» (Ιωβ. 17, 14). Η συνείδηση είναι λυπηρό και φοβερό δώρο στον άνθρωπο, ωστόσο, πολύ περισσότερο λυπηρό και φοβερό δώρο είναι η μνήμη. Διαβάστε περισσότερα »
Κατηγορίες: ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ Λέξεις Κλειδιά: θάνατος, βιβλία, ανάσταση, Ευρώπη, επιστήμη, Ιουστίνος Πόποβιτς, θρησκεία, μηδενισμός, πολιτισμός, πρόοδος, αθανασία, Φιλοσοφικοί Κρημνοί, Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, κουλτούρα, αναρχία 
